Tungsten

Kung dati ay ingay ang turing ko sa tawanan sa labas ngayon ay tila musika na kumikiliti sa cochlea ng aking tenga. Ilang buwan akong nagkukulong sa loob ng kwarto kapag weekends. Hindi gumigimik tulad ng dati, no video games, deactivated ang socmed at higit sa lahat, walang jowa.

Nangyari yon noong na-reject ako ni Karen. Ang babae na tipong hardest metal sa periodic table. Inabot na halos ng tatlong taon kong nililigawan pero olats pa din.

"Howell, hindi na tayo pwedeng mag-asal estudyante. Napaka-childish mo, playful and walang balak maging seryoso. Kelan mo balak magmature?"

Instant yung sakit sa dibdib. Gumuguhit. Tumunog ang alarm clock sa utak ko. Nagising. Natauhan. Magiging engineer ako! Pangako ko sa sarili.

Pinilit kong intindihin ang lessons na kinokopya ko lang dati. Bumili ako ng pinakamatalinong calculator. At sumali sa totoong group study, as in walang alak at walang balak. Kinalimutan ko muna ang tumikim ng beer, gin at vodka.

Magnum

People come and go ika nga kahit gaano pa kayo kaclose dati. Kadalasan ang una natin nakakalimutan ay iyong mga nilalamon ng kalungkutan. Tipong kahit sa social media ay nag-eemote o hindi nauubusan ng drama kahit sa nawawalang butones. Identified sila as toxic people.

Isa ako sa kanila. Toxic na taong tila may nakakahawang sakit. Hanggang sa natuto o nasanay na sigurong dumistansya sa tao.

Kanina matagal akong nakatitig sa memories na feed sa account ko. Hindi iyon tao. Isang larawan na nagpabago ng buhay ko-- Magnum ice cream.

Patay na dapat ako. Isa sa mga dinadalaw sa sementeryo at tinitirikan ng mga taong biglang nakakaalala sa akin o nagtaka kung bakit ako nagpakamatay.

"Pwede bang sa akin na lang yan? Kahit bayaran ko ng doble."

Masakit sa tenga noon ang subject na economics, pero kapag daw nakadinig ng salitang tila may bid price ang tawag doon ay elasticity. Turo iyon ng ex kong mahilig sa economics, sobrang daming demand.

"Ha? Hindi man sa pagdadamot pero nahirapan akong maghanap nito. Sold-out sa lahat.."

"Paano kung sabihin kong nasa bucket list ko yan para mabuhay? Nakakatawa pero seryoso ako."

"Nakakatawa talaga. Kasi nasa bucket list ko to bago mamatay."

"Seryoso?"

Seryoso."

"Anong kwento mo? Sarap kaya mabuhay."

"Oo masarap mabuhay kaya nga nandito ako ngayon sa Subic. Sabi nila masarap daw to, gusto ko sana tikman bago ako magpakalunod sa dagat."

"Hindi ko gets. Anong meron dito sa Subic?"

"Dati akong OFW. Nilamon ako ng kalungkutan doon, may isang random stranger na gaya mo ang nagpasaya sa akin. Umuwi sya dito tapos nawalan na kami ng contact. I-surprise ko sana sya. Kaso."

"Ikaw na nasurprise?" Tumango ako. "Dahil lang doon? Magpapakamatay ka na?"

"Alam mo magaling naman ang kahit sino magpayo. Pero kapag ang involve ay sarili, nabibingi, lutang ang utak at ayaw tumanggap. Sa dami ng pinagdaanan ko at pakikipaglaban sapat na siguro ang inilagi ko dito. Saka hindi naman ako nag-eexist. Dual sim ang phone ko pero kahit yung dalawang network hindi na nakaaalala magpadala ng message. Maglalangoy ako ng malayo, mag-iisip at pipikit. Ikaw anong sakit mo?"

"Wala akong sakit. Ang anak ko. Siya na lang ang kasama ko. Kapag nawala siya, patay na din ako. Sobrang saya ko kapag nakikita ko siyang nakangiti. Gusto niya yang ice cream kaso sobrang hirap naman hanapin."

"May kanya-kanya tayong struggle. Pwede tayong pumili ng to fight or to concede. Walang pwedeng magdikta para sa buhay natin. Hiram lang ang buhay at choice ko na kung isoli agad para magamit ng iba. Mapakinabangan."

"Pwede ba bago ka mamatay dalawin mo muna ang baby ko. Baka sya ang maging beneficiary ng buhay mo.."

Tunay ngang mapaglaro ang tadhana. Noong inakala kong talunan na ay sa huling baraha pa pala ako makakahanap ng jackpot.

"Tao po! May magandang babae ba sa loob?"

"Password?"

"Magnum ice cream."

"Pasok po. Papa!"

"Mommy mo? Masama pa ba ang pakiramdam?"

"May surprise daw sya sayo."

"Ano daw nak?"

"Hindi ko po alam. Pero may ipinatong sya sa dyan may ref, nakangiti noong may dalawang lines na lumitaw ."

-WAKAS-

Kaluluwa

Lumipas na ang araw ng mga patay. Tahimik na ulit ang lugar na minsang pinuno ng liwanag at maingay na nilalang.

A-uno ng nobyembre noon. Alas dos ng umaga. Bihirang pagkakataong makipag-usap ako sa mga tala habang nakahiga sa damuhan. Nandoon ako upang dalawin ang aking mga kamag-anak na minsan ko lamang nakausap. Buhay man o patay.

Umihip ang hangin. Nakakatawa ang reaksyon ng aking mga pinsan habang tinatakot ang kanilang mga sarili. Pilit silang nagkukuwentuhan ng mga bagay na may kinalaman sa multo. Sa kaluluwa.

Tinanong nila ako. "Ikaw pinsan?"

"Oo nga." Sundot pa ni Juls.

"Ano?" tanong ko.

"Magkwento ka!" Bulyaw ni Edriz.

"Hindi ako mahilig sa ganyan. Isa pa, nasa paligid lang ang mga patay. Isipin nyo na lang na bumangon lahat 'yan."

"Pero mas okay kung nakakatakot ang delivery," si Ebrin.

"Mas nakakatakot mas okay!"

Iginalaw ko ang aking balikat at nagbigay ng karampot na ngiti. "Ang mga kamag-anak natin, tinatawaan tayo ngayon. Bakit daw noong buhay pa sila hindi naman tayo dumadalaw? Tapos mamamatay na daw ang iniikutan nila sa ulo ngayon."

"Grabe naman yon. Wag ganun insan."

Lumipas na ang araw ng mga patay. Tahimik na ulit ang lugar na minsang pinuno ng liwanag at maingay na nilalang.

A-singko. Bumalik ako ngayon. Dinalaw ko ang puntod ni Ebrin. "Kwentuhan ulit tayo?" alok ko sa kanya.

- wakas-

Dito

"San ka pupunta?" tanong ko kay Teny habang nagmamadaling lumakad at kinukusot ang mata.

"Ewan. Kung saan dalhin ng paa."

"Mukhang mabigat yan. Kwento mo na makikinig ako." Ilang taon din ang pinagsamahan namin ni Teny kaya alam ko ang likaw ng bituka niya kapag badtrip.

"Ngayon pa? Gusto ko mapag-isa. Maglaho kahit isang araw lang. Lugar na ako lang. Kahit hayop wala. Gusto kong umiyak hanggang mapangiti na lang. Gusto kong sumigaw hanggang maging bulong. Tumawa habang lumuluha. Lumipad. Gumapang. Di ko alam ang gusto ko. Gusto ko lang maging ako. "

"Akyat ka ng bundok. Pumunta ka sa dagat."

"Alam mo yan ang ayaw ko. Yung dinidiktahan. Parang alam nila kung ano tama saken. Wala bang karapatan magkamali?"

Gusto ko sana sabihin na handa ako makinig. Ibato nya lang. Tengang gustong makinig. Walang judgement. Walang advice. To let it out lang.

"Gusto kong maging ako. Nung tayo pa. At noong ako na lang.. Kinaya ko naman."

- wakas-

Thunderstorm

Nawalan kami ng kuryente dahil sa lakas ng pinagsamang ulan, hangin, kulog at kidlat. Lalabas pa naman sana ako para bumili ng yelo. Pero ibinigay na iyon ng langit. Lakas ko naman kay Lord. Lovelife naman po, please???

Literal na may bumagsak na yelo o hail mula sa madilim na ulap. Pero maalat-alat at may halong pait parang luha ng olats sa pag-ibig. Naks!

Ako lang yata ang nakakaappreciate ng kulog at kidlat. Kahit may takot pero amazing. Noong kasing nasa ilalim ako ng isang dark cloud o lowest point of my life ay napakadilim ng buhay ko na sumagi sa isip ko na wala. End of the line na. What is the purpose of living? And ang tao sa paligid keeps on judging. Ang mga kaibigan avoid nega na tao. Bad vibes ika nga. Basta ganun tapos biglang kumulog at kidlat. Yung dilim biglang lumiwanag. Nagparamdam talaga. Labo di ba? But. Demo. Pero. Para sa akin yung kulog ang panggising tapos yung kidlat ay remider na "Hey! Gaano man ka dilim yan panigurado may sisilip na liwanag. Manipis man o mabilis, grab it!" Amazing 'di ba? Nakausap ko ang kidlat. Kaya yun, i found something from akala ko na nothing.

Pero dito sa hail ako dihens bilib. Kumbaga sa tao ito yung plastik. Maganda lang tingnan pero back stabber.

Sabi ng tropa ko sa inuman, ang hail daw ay parang ulan na nagperya tapos sumakay sa ferris wheel ng comulu-nimbus clouds. Kumbaga paikot-ikot sa ulap dala ng hanging pababa at pataas kaya 'yun naging yelo. Kapag nagsawa na sa trip ay babagsak na sa lupa. Since di naman usual ang ganun sa pinas, talagang cool at enjoy. Pero wag ka kapag pala may hail may kasunod na buhawi! Scary! Di ko lang sure kung lasing na kami pero naniwala ako kasi ang henyo pakinggan.

Naalala ko noong teenager pa ako basta ganitong madilim, may kulog at kidlat ay hawak ko na agad ang aking alaga. Hinihimas. Matik na. Nature na siguro ng aso yun na sumiksik o magtago sa mesa.

Pero ngayon iba na. Wala na akong hilig sa hayop.

"Ang scary ng kidlat!" Si crush. Okay din tong messenger wala na puhunan. Dati kasi inis na inis pa ako kay Manang sa tagal magload. Baka makatulog na si crush o may gawin na.

"Puntahan kita. Atapang atao to." Sagot ko agad agad.

"Yaw ko. Mas scary yang balak mo."

Yun lang.

- WAKAS-

Tata Aldeng

Putok ang balitang may gumagalang aswang sa baryo namin. Ilang hayop ang nangamatay sa hindi malaman na dahilan. Walang epidemyang natukoy ang munisipyo at hindi kinakitaan ng pananamlay ang mga hayop bago namatay.

Ang labis na ipinagtataka ng mga tao ay ang pangungupis ng katawan at maliit na kagat sa ilang parte ng katawan ng kanilang alaga. Tila ba hinigop ang laman o dugo. Nabuo tuloy ang kwento ng aswang. Meron may ilang hindi sang-ayon dahil baka dulot iyon ng mga makamandag na insekto.

Ang bulungan ay si Tata Aldeng ang aswang. Una, pambihira ang lakas nito sa kabila ng edad na higit kumulang sa sitenta. Hindi nabalitaan na ito ay nagkasakit. Kaya pa nitong hilahin ang mga alagang baka kahit dambuhala na sa laki. Pangalawa ay madalas na paglabas nito sa gabi. May ilaw na nakikita na palayo at palapit sa kanyang kubo. Pangatlo, ay ang sariwang dugong napansin sa kanyang damit noong makasalubong siya ng anak ng magniniyog. Nakapagtataka daw ang ikikilos ng matanda noong mga nakaraan araw.

Hinusgahan ang matanda dahil sa hindi nito pakikisalamuha at matalim nitong mga mata. Ang matagal nitong pag-iisa sa kubo ay dahil daw sa kanyang sekreto.

"Magandang araw po, pinapunta po ako dito ni Kapitan," wika ko kay Tata Aldeng. "Nadadalas daw po ang paglabas ninyo sa disoras ng gabi. Pinag-iingat po kayo dahil maaring may mabangis o makamandag pong hayop sa ating lugar."

"Huwag kamo akong alalahanin. Malakas pa ako sa sampung toro."

"Ano po ba dahilan at lumabas kayo ng gabi halip na magpahinga?"

"Hindi mabangis na hayop ang nasa ating lugar. Kundi aswang."

Napangiti ako na tila may panunuya. "Naniniwala po kayo sa mga sabi-sabi sa ating lugar? Progreso na po ang panahon. Matandang paniniwala na ang aswang." Nakalimutan kong matanda ang aking kausap. Sila nga pala ang madaling maniwala sa milagro, engkanto at aswang.

"Bakit naman hindi? Saksi ang mga magulang ko sa nangyari noon sa bayan na ito. Sa una hayop lamang ang biktima. Kapag hindi na kayang punan ang sikmura ay tao naman."

Matandang kwento na ang tinuran ni Tata Alden. Panakot sa mga bata ang mga kwento para matulog ng maaga. Nag-aksaya lamang ako ng panahon. "Ganoon po ba? Mukhang marami pong hayop dito, ingatan nyo pong mabuti at baka maligaw dito. Iwasan nyo na lang po lumabas ng gabi. Sa araw nyo na lamang gawin."

"Pinaghalong dugo ng hayop, dagta ng damo, halaman at langis ang isinaboy ko sa paligid ng bukid. Mabisa kung sa gabi ito gagawin. Mabango iyon sa aswang pero lason sa kanilang katawan. Mapapatay ako ng asawang ngunit hindi iyon makalalabas ng aking kabukiran."

"Mauuna na po ako."

"Sige 'toy! Salamat sa dalaw. Matagal na akong walang bisita. Nga pala, pakihatak na lamang ng lubid sa tarangkahan para manatiling bukas ang daan papasok dito sa bukid at matuksong pumasok ang aswang. Isa iyong trap door, sumasara kapag natatapakan ang tulay na kawayan."

Napailing na lamang ako sa matanda. Una sa paniniwala nito sa aswang kahit siya ang pinagduduhan. Pangalawa ay hindi ko alam kung paano ako makalalabas ng kabukiran.

- wakas-

Bagyo

Walang pasok deklara ni Mayor! Olryt! Pwede ang unli-tulog at toma kung may sponsor o bente ang ambagan. Noong nakaraan nga sabi ng ate ko nakahanap daw ako ng forever. Nagcheck-in ako sa kubeta at magdamag ko daw yakap ang inodoro.

Masaya talaga ako kapag maulan syempre hindi sa bagyo. Ito yung oras na pupusuan ko lahat ng picture ni crush.

Ang saya lang kapag ganitong maulan!

Ito na nga si Joram mukhang lalaban ng marathon sa pagtakbo. "Fight na!"

"Pre peram ulit ng timba at batya."

"Sige lang! Maglalaba ka ulit e anlakas ng ulan. Toma na lang!"

"Hindi 'tol, baha na sa loob ng bahay. Baka may tarpulin kayo dyan, basang basa na si lolo walang mapwestuhan."

-wakas-

Buwan

Kanina kausap ko ang buwan at hindi ang puting ilaw. Sabi ko hindi multo si Camilla tulad ng inakala ng iba.

Tinanong ko ang buwan kung sino pa ang mga taong nakatingin ngayon sa kanya. Madami ba? Baka naman?! Sana sa milyong tao ay may nakalaan sa akin. Hindi naman ako choosy. Mas okay nga yung di na naniniwala sa pag-big para magkaroon sila panibagong perspective. Yung nasaktan o duguan na upang maramdaman niyang nandito yung nakalaan sayo at naghihintay lang. Buwan, meron bang malapit para tipid sa pamasahe?

Buwan, alam kong isa kang lamang na nakalutang na bato. Yung nga yun e. Bato tapos nakalutang, hindi pa ba magic yun? Parang love--mahiwaga.

Tumingin ako katapat naming bahay. Nakangiti si Martina sa akin. Nakatingin din pala sya sa buwan. Kumindat. Isinara ang bintana kasunod ang silhoutte ng pagyakap ng isang lalaki.

Alam na this. Ilan kaya ang nagsasalo ngayon sa ilalim ng buwan at patay na ilaw?

Buwan hanggang kailan ko sasabihin ang "Sana oil."

-WAKAS-

Tug of War

Nakatitig ako sa mahabang lubid. Hindi nakatulong ang bandana sa ulo upang pigilan ang pagtulo ng pawis.

"Pre si Tonet!"

"Wag kayong maingay. Nakakahiya. Sekreto lang!"

"Pramis pare atin-atin lang. Kaw pa!"

Andoon sya sa kabila. Eye on the prize.

"Isa. Dalawa! " Sigaw ko.
Putok na ang ugat ko braso.

"Tatlo. Bitaw!" sigaw nilang lahat. Anong nangyari? Wala iyon sa plano. Sayang ang premyo!

Pero....

"Ganito pala ang pakiramdam ng nahulog sayo," sambit ko habang nakadagan ako sa kanya.

Kulungan

Tumakas ako sa kulungan. Kanina.

Masalimuot. Masikip. Ni hindi makahinga. Sa loob ng mahabang panahon ay pagtitiis ang tanging pinanghahawakan na may buhay pa pagkatapos nito. Na may pagbabago nga tulad ng mga pangako at kwentong naisulat nang karanasan ng iba.

Ngunit hindi ko na kaya. Tumakas ako.
Bago pa malibing sa hukay na walang lapida. Malimutan na bughaw ang langit. Na ang buhay ay hindi lamang tungkol sa paghinga o paggising sa umaga.

Hindi ko na hihintaying lumaya. Paglayang puno ng hinanakit at kawalan ng pag-asa. Buo na ang aking loob. Habang may pagkakataon. At may natitira pang hininga.

Tumakas ako. Sa nilikha nitong sugat. Sa markang iginuhit sa balat. Sa bisyong una pang papatay sa akin.
Sa kulungang walang gwardya.
Walang kandado.
Walang rehas.

Tumakas ako.
Sa kulungan.
Na inakala ko noon na pag-ibig.

Napakasaya.

Puno ng Atis

Hindi maalis sa isip ni Russ ang nangyari sa ibong dumapo sa sanga ng atis. Matapos nitong makipaglaban sa bugso ng hangin ay tila isang paraiso ang hatid ng puno. Hitik sa bunga at animo ay wala pang ibong nakadiskubre.

Pagod mula sa trabaho si Russ. Tila bagyo ang dinaanan niya buong araw. Ni hindi nya nasilip sa salamin ang buhok kung nasa ayos pa. Kasama naman sa kahit anong trabaho ang pressure, iyon ang nakatanim sa isip nya. Schedule ng pagbisita ng Unit Head. Sinigurado niyang nasa ayos ang lahat.

"Excellent job! Keep it up Sam!" wika ng Bossing. "Soon, ikaw na ang irekomenda ko!"

Hindi maalis sa isip ni Russ ang ibong dumapo sa atis na hitik ng bunga matapos itong lunukin ng sawa.

-wakas-

DEATH CERTIFICATE

Patay na si Macoy. Hindi sya ang dating presidente kundi isang ordinaryong residente ng Lucena na namatay sa pagtae. Sinong mag-aakala na ang pag-ere ang puputol sa huling ugat na nagdudugtong sa kanyang puso?

"Kaano-ano mo ang yumao? Ano ikinamatay?"

"Pinsan slash bff po sir," sagot ko. "Pagtae po."

"Seryoso? Cholera o Diarrhea? May supporting documents ka ba?"

Hindi ko first time maglakad ng death certificate. Noong nakaraan si Pipoy ang cause of death ay pagkabigo sa pag-ibig. Pero suicide ang iniligay nitong kausap ko ngayon. Ayaw paniwalaan ang sinasabi ko. Oo nga at nagbigti si tropa pero ang dahilan noon ay wasak na puso. Hindi matanggap na ipinagpalit sya sa maglalagare.

"Ito po picture namin. Kunot noo po at nakangiwi si pinsan. Halatang nahirapan. Sabi ng misis nya biglang umungol si Macoy akala niya normal pa pero biglang nagcollapse. "

"Ang ibig kong sabihin mga medical report. Nadala ba sa ospital?"

"Naku hindi na po. Nataranta na kami. Tatakbo. Tatalon. Isisigaw pangalan nya. Hindi po alam kung ano ba ang uunahin. Kung bubuhusan ang inodoro o huhugasan ang pwet o lalagyan ng salawal. Yung anak nya tumakbo sa barangay. Pero sabi noong medic na dumatin e wala na daw. Nagrekomenda na lang ng punerarya. May pa-king size daw na zesto araw-araw."

"May sakit sya ibig sabihin."

"Diabetic po at high blood."

"Okay. Cardiac arrest. Dalhin mo ito sa kabila."

"Itong indigency boss? Para may discount sa puntod."

"Punta ka muna sa office ni Yorme."

Sa pagawaan kami ng softdrinks nagtrabaho magpinsan. Nahikayat kaming sumali sa unyon upang humingi ng umento at iba pang benepisyo. Nagpiket kami sa harap ng kompanya na nauwi sa malawakang tanggalan. Pinangukuan kami ng unyon basta kasama kami sa bawat rally. Ipinarating namin ang aming kalagayan sa kalsada, paaralan at maging sasakyan. Naisip namin na ang nangangaral nga ay bihirang may nakikinig, sa amin pa kaya na pansarili ang ngawa?

Umuwi kami ng bahay kaysa tuluyang mapurga sa adobong sitaw. Wala akong ideya kung ang pagod na hinarap namin ang nagpabagsak sa katawan ni Macoy o tinitikman nya ang softdrinks bago ilagay sa bote dati. Naawa ako sa kanya. Nawalan na nga ng trabaho tapos nawalan pa ng kaligayahan sa gabi.

Ayun nga, kaninang umaga ay kinalawit na si Macoy. Kinunan ko ng picture ang mukha niya sa loob ng ataul. Close-up para naman makaganti doon sa mga nag-upload sa facebook ng mga mukha ng dedo. Muntik kong maihagis ang cellphone sa takot dati e. Buti naalala kong di pa tapos hulugan sa home credit.

Halos alas kwatro noong ako ay makatapos sa City Hall. Pinadevelop ko ang picture ni Macoy at ilang kopya din ng death certificate.

Timing ang daan ng jeep sa aking harap. Dalawang padyak bago tuluyang nakakapit ako sa estribo.

"Manong driver, ate, kuya. Hindi po ako masamang tao. Pasensya na kung ako ay nakaabala, gusto ko lamang pong ilapit sa inyong mga puso ang dinanas ng aking pinsan. Sya po ay kapiling na ng Poong lumikha sa katunayan ay nandito ang kopya ng kanyang death certificate at picture. Ate, kuya bagamat nakakahiya pero kakapalan ko ang aking mukha upang mabigyan sya ng desente libing," dugtong ko pa.

Apat na daan kada araw. Hindi na masama.

- wakas-

Cosola

May nahuling magnanakaw sa Cosola. Sa isang iglap ay libreng sumuntok ang lahat. Kahit ang walang kaalam-alam sa pangyayari ay nagpakawala ng kamao.

Bumagsak sa sahig ang lalaki. Bago iniwan ng mga tao ay may nagpabaon pa ng dura. Niyakap niya ang plastik na tangke bago lumuha.

"Swapang kasi!"

"Laki ng katawan! Ayaw magbanat ng buto!"

Hindi na bago ang mga ganoong salita sa tuwing may mahuhuling magnanakaw. Pero nagtaka ako kung bakit Cosola ang napili niyang pagnakawan? Walang pera doon. Walang mamahaling gamit. Puro tangke ng tubig at hangin na nagsusupply sa mga kabahayan.

Lumapit ako sa lalaki hindi para tumulong. Gusto ko lang mag-usisa. Curious e.

Nakahiga pa din sya sa sahig pero nakukuha nang ngumiti. Yakap pa din ang tangke ng hangin.

"Alam mo `toy, noong unang panahon libre ang malinis na tubig at hangin."

Natawa ako. Siraulo malamang ang isang to. Hindi yata nangyari 'yon. Baliw.

-wakas-

TINIKLING

Pumasok ako sa silid na puno ng mga bata. Napakasaya nila habang naglalaro. Ika nga nila buti pa ang mga bata, walang iniisip na problema. Napakasaya ng childhood experience kung lumaking madaming kalaro. May pagkakataong masasaktan o masusugatan pero ayos lang kasi masaya naman.

Ang aking pagkabata ay isang sayaw sa kawayan. Isang maling hakbang ay may kalalagyan. Kailangan nasa tyempo. Walang layaw o di ayon sa galaw. Ang alam ko ay may sakit ako. Bawal sa alikabok, balahibo, malansang pagkain, toyo at mga nakapapagod na gawain. Kung iguguhit mo ako sa iyong isip ay hindi nalalayo sa isang poste o kawayan.

Isu Ngarud

Pinili ko muling maglakad mula sa kanto kesa magsakay upang makapag-isip tungkol sa ilang bagay. Mga bagay na may kinalaman sa trabaho, pera, paninindigan, desisyon at higit sa lahat ang aking pamilya. Malamang hindi mahimbing ang tulog ko mamaya.

Malungkot ang gabi. Wala ang mga asong kumakaway ang buntot na nag-aabang sa limos kong tinapay. Maging ang mga talang madalas naming tinitigan sa gabi ay nagdamot ng kanyang liwanag.

Hindi sapat ang hangin upang tuyuin ang namumuo kong pawis sa noo. Pinabigat pa ng lubak sa daan ang aking hakbang. Mali yata ang desisyon kong maglakad. Ni hindi ako nakabuo ng solusyon sa aking mga problema.

Nasa harap na ako ng pintuan na may mabigat na dibdib. Gaya kahapon.

Dalawang katok bago bumakas ang pinto. Sinalubong ako ng matamis na mga ngiti na tila alitaptap sa madilim na gubat.

"Papa!" Patakbo silang lumapit. Yumakap.

Pagkaupo ko ay nag-agawan ang dalawang bata sa paghubad ng suot kong sapatos. Isinuot sa aking mga paa ang pares ng tsinelas saka kusang sumakay sa aking mga hita. Nagkwento na may kasamang eksahirasyon.

Hindi ko namalayan ang pagod kanina. Ang problemang pasan ko buong araw. Ang kawalan ng tiwala sa sarili.

Mukhang mahimbing naman pala ang tulog ko. Maaring may dahilan upang malungkot, may dahilan upang mamoroblema ngunit walang dahilan ang mawalan ng pag-asa. May bukas pa naman.

- wakas-

First Day High

Isa sa pina-kacool ang first day of school, regardless kung bago o luma ang uniform. Syempre exciting. Baka may bagong mukha o mapansin na ni crush. At higit sa lahat, may alibi na sa paggawa ng Mama challenge.

As usual, may struggle pa rin sa paggising at paliligo sa umaga. Ang unang buhos talaga ang torture. Gusto ko nga sana i-propose na pagkatapos ng kadenang ginto ang start ng klase. Cool di ba?

"Huy! Dyan si Bien! Ano ka ba?"

"Ay onga pala. Payagan kaya tayo ni Miss?"

AGENT JENNY

Saktong two weeks na pala akong hindi kinakausap ni Jenny. Hinahatid at sinusundo ko siya pero mas lamang ang buntong hininga kaysa salita. Ewan ko nga ba, sya itong nanakit pero sya pa ang unang nagalit. Binato nga nya ako ng tsinelas. Dalawa pa!

Noong nakaraan binigyan nya ako ng mga flyers. Mga model houses ng iba't ibang subdivision sa lugar namin o kalapit na barangay. Personalized pa ha kasi may kwenta na ng kita at posibleng gastos sa buong buwan at kung paano pupunuan ang amortization.

Ang Pansit ni Aling Maria

Masarap ang pansit ni Aling Maria.
Pero hindi kanina. Sobra yata sa betsin. Gusto yata akong lasunin. Pero wala naman binago sa timpla.

Nitong mga nakaraan araw, tinatamad akong magluto. Bukod sa mainit ang singaw sa loob ng bahay, medyo mahina ang daloy ng tubig kaya tumatambak ang hugasin. Plus hindi ko talaga talent ang maghugas ng ano. Basta.

Medyo humirit ako kay Aling Maria para may dagdag ang order ko. Masarap ang luto niya kaya lang konti ang takal. Konting bola at kuratcha. Tumalab naman. Medyo napapadami ang aking kain nitong nakaraan araw. Nag-improve ang buying power ng singkwenta pesos ko. Dati pansit lang at tinapay, ngayon may palamig na libre.

27 Messages

Approximately 5 years ago, may 27 messages ako galing kay Ella. Hindi ito tulad ng sangkatutak na emojis, greetings, words of wisdom, bible verse at kung anu-ano pang kaekekan nya na madalas binabalewala ko lang. Isa iyong nobela. Isang narration how things started to an end.

Isa iyong break-up message. Full of emotions kahit walang emojis. Walang maling typo. Pinaghandaan. Pinag-isipan. May realizations. Lessons. At pamamaalam.

Mang Pido

Ngayon na lamang ulit dumaloy sa aking mukha ang tila gripo ng pawis. Animoy bukal ang bawat butas ng aking mukha dulot ng nagngangalit na sikat ng araw.

Bitbit ang ilang supot ng pagkain at gamot ay inikot namin ang kinalakihan kong lugar. Ngiti ang salubong ng mga nakakilala pa sa akin at may hindi nga napigilang yumakap. Iba sa pakiramdam ang kawang gawa.

Pinuntahan ko sina Mang Pido at ang kanyang asawa. Lumaki akong naglalaro sa kanilang talyer. Noon ay kunyaring nagmamaneho ako ng mga ipinagagawang sasakyan o di kaya naman ay mekaniko din. Nabalitaan kong baldado na ang matanda matapos tamaan ng stroke. Ang kanya naman asawa ay nakikipaglaban sa tuberculosis.

Sibuyas

Duguan kong isinugod sa ospital ang aking ina. Nagulatang ang maliit na emergency room na tila hindi sanay sa biglaan. Umiiling ang nurse kung paano magsisimula sa dami ng sugat na tinamo sa katawan.


****

Naiiyak ako habang naggagayat ng sibuyas. Malapit na ang hapunan pero wala pang lutong nauumpisahan. Nakakaiyak magluto kapag walang alam sa kusina lalo na kung lumaking tagatikim.


Walang kurap na tila nakikipag-usap ang aking ina sa larawang nakadikit sa kwadradong kahoy. Isang matikas na lalaking nasa unahan ng watawat na simbolo ng kabayanihan matapos magbuwis ng buhay para sa kapakanan ng karamihan. Isang bayani na kailanman ay hindi nalathala sa aklat, dyaryo o maging sa supot ng pandesal.

Bilib na ako kay Jenny

Bumili ako ng bulaklak. Tig-iisang pink, red at white. First time ko ginawa ito kaya nakakaproud. #kmjs 

"San ka na?"text ni Jenny. 

"Palengke pa." 

"No gawa mo dyan?"

"Secret." "Ano nga? Bilis!" 

"Bumili ng patuka sa manok." 

"Ay akala ko pa naman." 

 Kagabi, may pangkwentong MMK na naman si Jenny. Madalas naman jolly siya kaso kapag usapang pag-ibig medyo sablay talaga. Dinalahan niya ako ng beer at isang pakete ng chicharon na may unlimited betsin. Hindi sya umiinom, trip nya lang ako kausap na amoy alak. Tinanong niya ako kung bakit wala pa akong lovelife. 

"Wala e." 

"Tinatamad saka baka hindi ko mapangatawanan. Alam mo na medyo may pagka-oldies tayo." 

"Hindi mo kaya mag-adjust? Or try man lang." 

"Yun e. Ayaw ko naman ang trial. Gusto ko ang classic love story nina Erpat. Tipong tadhana na ang magtutulak sa inyo. Paggising isang araw mahal na." 

"Sabagay. Parang magnet ang parents mo e. Hindi lumalakad ng wala ang isa. Pero sa panahon ngayon may ganon pa ba?" 

"Meron pa naman siguro. Ikaw bakit single pa?" 

"Ako? Naghihintay lang." 

"Hanggang kelan?" 

"Pasok December Avenue with Moira!" 

"Ano?" Kahit kelan may pagka-alien kausap din si Jenny. 

"Basta! Slow ka talaga sa ganyan!" 

"Selfie tayo?" Alam ko kung paano pangitiin si Jenny kahit magmukha akong tanga. Nakadikit ang aming ilong sa gilid ng mesa habang pinalalaki ang mata. Para kaming nanonood ng langgam na magkahawak ang kamay. Titingin siya sa akin. Ngingiti na parang nakasimangot. Minsan pout. Basta ganun. 

"Sayang hindi na uso ang padevelop!" panghihinayang ni Jenny. 

"Oo nga. Pero pwede pa naman!" 

"Sige! Pagawa ka dalawa. Tig-isa tayo tapos lagay natin sa wallet."

Nitong mga nakaraan, hindi na humihingi ng tip si Jenny sa mga bagay ng trip ng lalaki. Nakikipaglaro na lang siya ng Mobile Legends. Minsan inaabot pa kami ng madaling araw. Main hero niya si Karina kaya nga lang kahit sa ML sobrang clingy at dependent ng character nya. Pero kapag nagalit, grabe maniac sa loob ng ilang segudo! Walang pagkakaiba sa pagbugbog niya sa akin. So ito nga, galing ako ang palengke para bumili ng bulaklak. Ibibigay ko kay Jenny. Hindi ito tulad ng dati na kailangan niyang sabihin para gawin ko. Kusa ito. Deserve nya naman kasi. Nakakaiyak di ba? Sobrang bait niya. Imagine mula pagkabata tropa na kami. Madalas nga kaming pagkamalan na magjowa. Minsan sinasakyan na lang namin. Iniisip ko nga kaya siguro walang manliligaw si Jenny kasi lagi akong nakabuntot. At alam kong gusto din niyang makatanggap ng bulaklak regardless kung bf, kaibigan o stranger. Wag lang chocolate kasi medyo mahal. Sinalubong ako ni Jenny ng may pinakamatamis na ngiti. Iba talaga ang hatid ng Valentines Day sa mga babae.


"Aba may bulaklak ah!" may nagbigay na pala kay Jenny. Akala ko pa naman ako ang una. "Syempre! Maganda e!" 

"Mukhang natauhan na ah!" May nagparamdam na kay Jenny kahit Jedi sya. 

"Talaga! Selos ka no? Hindi bale ikaw naman ang kasama ko sa pag-uwi e." 

"Natural! Service mo ako e!" 

"Sus! Sinisira mo naman ang moment! Galing lang to sa mga students ko." 

"May pantapat ako dyan! Teka lang." Pumunta ako sa tricycle saka iniabot ang binili ko kaninang bulaklak. "Saka itong patuka," tukoy ko sa mumurahing nachos na titirahin namin mamaya habang naglalaro ng ML. 


"Rank game mamaya. Game? My place." 

"Aba nausuhan! San mo ito pinitas?"  

"Ay hindi nakaappreciate?" 

"Nakapaninibago lang. Pasweet? May balak? Naku." 

 "Utot mo! Sabihin na lang natin na reward mo yan." 

"Hinawakan ko ang kanyang kamay. Ngumiti sya. 

"Wow ha? Kailangan hawak pa?" Sumimangot siya na parang nakangiti tapos pout ulit. 

"Valentines e!" Kinutusan ko sya. Natatawa pa ako sa aking maitim na balak. Inilapit ko ang kanyang kamay sa aking likuran saka ko ikinamot sa aking pwet. umuwi akong may pasa. 

"Ligawan ko kaya si Jenny?" tanong ko sa sarili. Umiling ako. "Malamang hindi ako papasa. Wag na lang." 

 -wakas-

Usapang Pussy Cat

Hindi ito kwento. Isa itong rant ng isang mabait na mister sa kanyang misis na dinadaan sa sulat sa takot na mapagalitan.

Linggo. Isang araw na sana ay pahinga matapos ang stressful na araw dulot ng trabaho. Inilapat ko ng maayos ang aking likod sa cleopatra na gawa sa kahoy para manood ng balita. Ilang araw na akong hindi updated sa nangyayari sa palagid bukod sa pagkaabala ng mga netizen sa kanilang x numbers of reacts.

Tikatik

Matalim ang pagdampi ng tikatik ng ulan sa bubong. Tila sinusubok ang tibay ng yerong kinain na ng kalawang. Dapit-hapon na ngunit ipinagkait ng ulap ang ganda sanang hatid ng paglubog ng araw.

Nakatingin si Claro kay Eljane habang sinusuklayan ng asawa. Nakangiti ito sa kanya. Sa estima niya ay kulang ng isang dangkal ay aabot sa puwitan ang buhok ng bunsong anak. Maganda ang tuwid na buhok nito. Ika nga ay walang sabit ayon sa commercial ng isang brand ng shampoo.

"May balita ba kay Elmer?" tanong ni Rosma. Iling ang sagot ni Claro. "Kay Oca? Kala ko may alok sayo?"

"Nabulilyaso, nagkakahulihan daw. Kausapin daw niya ang mayor para pwede akong kumubra ng STL "

Lumakas ang ulan na tila kakampi ni Claro upang pagtakpan ang kanyang pagkukulang bilang haligi ng tahanan. "Mukhang bibigay na ang bubong natin. Dapat maipaayos bago magtag-ulan."

"Siguro naman may balita na sa isang Martes." Naglagay ng apat na plato sa hapag si Claro. Inilagay sa gitna ng kaldero ng kanin at apat na kwek-kwek na halos matabunan ng tinadtad na pipino. "Kain muna kayo. "

"Dapat lang magkatrabaho ka na. Si Elma ay walang delhensya. " Tinapunan ng bahagyang tingin ang panganay. "Malapit na ang kabuwanan nyan at wala tayong pagkukunan."

"Andyan na yata sundo nyo," putol niya sa pagtatalak ng asawa.

"Ako na lang ulit ang gagawa ng paraan. Elma kilos-kilos at wala tayong pang cesarean!"

"Opo!"

"Dadalaw tayo sa ninong mo, Eljane." Sinipat ni Rosma ang bihis ng anak at saka sinabuyan ng mumurahing pabango. "Sundin mo lang sasabihin nya ha. Mabait yon. Galante pa! Huwag ka mahihiya don. Nasa kusina lang ako ha at magluluto ng kakainin nyo."


Matalim ang pagdampi ng tikatik ng ulan sa bubong. Tila sinusubok ang tibay ng yerong kinain na ng kalawang. Dapit-hapon na ngunit ipinagkait ng ulap ang ganda sanang hatid ng paglubog ng araw, tulad kamusmusan na maagang inagaw.

Inihatid ng tingin ni Claro ang mag-ina. Habang si Elma ay hinihimas ang sinapupunan. Lumuluha.

- wakas-

Buwitre

Naglalaban ang ulirat at antok habang nagbubuhol ang dila. Unahan ang mga salitang gustong kumawala sa bibig. Ngiti. May kasama pang mura.


Tumaas ang kanyang tagay habang numinipis ang sa mga kaharap. Mura ulit. Malutong pa sa pulutang chicharong bulaklak. Ngiti ang sagot ng ilan. Kindat naman sa iba.

Nakatago sa likod ng makapal na usok ang matang mapagmasid. Nakikiramdam. Naghihintay ng pagpikit ng mata at paghupa ng ingay. Tila mga ibong buwitreng nakaabang sa matapang na hayop na unti-unting nilalamon ng kahinaan.


Ungol. Ungot. Mura. Iyon na lamang ang maririnig sa kanyang bibig. Bumagsak ang lamog na katawan sa gilid ng sofa. Dinaig ang tinibang saging. Tumayo ang isa upang alalayan siya. Inayos ang kanyang pagkakahiga.


Sa kisap ng mata ay sumalakay na ang mga buwitreng nakaabang. Hindi importante kung sino ang mauuna ang mahalaga ay makatikim ng laman sa napiling biktima.

- wakas-

Hamog

Ngayon na lang ulit may lumabas na tila usok sa aking bibig dala ng hamog at lamig ng umaga. Noon ngang bata kami ay tila may built-in vape kami sa bibig o yong klasik na magkaibigan ni lola na apoy ang nasa bibig. #lituhinnatinangkidsnowadays

Sa ganitong tahimik na umaga, may kikiliti sa nagtutong na kokote. May sasagi na sa isip habang humihigop ng kape at bumubuga ng yosi. Hahalo sa hangin ang usok ng kape, yosi at hininga hanggang sa maglaho. Parang love.

Langya. Ngingiti. Iiling. Nakakalito. Parang love.

Doon mo maiisip ang isang taong labis mong minahal na dapat mo nga bang kalimutan o lagyan ng puwang. O kaya naman ay ang taong winasak mo ng sobra pero hindi mo makalimutan dahil mas masaya na siya noong wala ka na sa buhay nya.

Langya. Ngingiti. Iiling. Nakakalito. Parang love.

Tapos may lalabas na hanging mula sa tiyan na bubura ulit ng lahat ng alaala.

- wakas-

PIKO

Dumampot ka ng bato at gumawa ng guhit. Inihagis ang pato at agad naman akong sumunod. Hindi ko matandaan kung nanalo na ba ako sa piko. Kagabi, dumampot ka ng bato at gumawa ulit ng guhit. "Uso pa ba ang piko?" tanong ko. "Pero bakit paikot?" "Hanggang dyan ka na lang! At wag tangkain sumunod." Humakbang ako. "Isang hakbang na lang required kang mahalin ako." Naghagis ako ng pato. "Sunog ang iyong bahay. Pwede na kitang ibahay." WAKAS