Ang kapitbahay (2)

Part 1

Napaurong si Nico sa sobrang takot sa sinabi ni Mabel. Tumindig ang kanyang balahibo at pinawisan ng malamig.

"A-ano? Walang katawan?" nauutal na wika ni Nico. Halata sa boses niya ang takot.

"Biro lang! Nanakot ka kasi!" paninisi ni Mabel. "Wala naman tao sa loob eh!"

Mabilis ang tibok ng puso ni Nico. Pinakalma muna niya sa sarili bago muling nagsalita. "May nakita ako!" pagkumpirma ni Nico.

"Asan? Naku, wag mo akong takutin baka di ako makatulog nito."

"Kanina may nakita akong nakasilip. Promise! Walang dahilan para takutin kita!"

"Hallucination siguro dala ng takot na nabuo sa isip mo! Natural 'yan sa mga matatakutin!" Tila nang-asar pang wika ni Mabel sa kausap. Inayos naman ni Nico ang sarili para di naman magmukhang takot na takot siya. Kalalaki nga naman niyang tao ay mas kinakabahan pa. Siguro nga, guni-guni lang niya ang lahat.

"Okay, fine. Ayoko ng ganitong usapan. Iba na lang please."

"Samahan mo na lang ako sa paghahanap sa kapatid ko," yaya ni Nico sa babae. Bukod sa takot siyang pumuntang mag-isa ay di niya kabisado ang lugar.

"Sa karegwa? No way! Para ko na ding pinatay ang sarili ko!"

"Bakit? Ano bang kinatatakot mo?"

"Matagal ng ipinagbabawal ang pagpunta sa ilog. Bukod sa delikado may ilang nagsasabing biglang nagpapakita ang batang namatay sa ilog at nilulunod ang nakakakita sa kanya."

Napalunok ng ilang ulit si Nico ay di siya nagpakita ng kahinaan ng loob. Kailangan niyang sunduin ang kapatid. Kung abandonado na ang bahay na itinuro niya, maaring ang batang multo ang kalaro ng kanyang kapatid.

"Sabihin mo na lang sa akin ang papunta don."

"Kumanan ka lang sa may malaking puno ng mangga. May makipot na daang pababa kang makikita, lakarin mo lang at makakarating ka sa ilog."

"Salamat." Nagsimulang maglakad si Nico at di maalis ang pag-aalala niya sa kapatid.

"Mag-iingat ka. Matagal ng walang pumupunta sa lugar na iyon." Nanindig muli ang balahibo ni Nico sa sinabi ni Mabel.


Pagsapit sa malaking puno ng mangga ay umihip ang malamig at malakas na hangin. Nagliparan ang mga dahon sa harap ni Nico na tila pinipigilan siyang pumunta sa ilog. Binalot siya ng takot. Pero kailangan niyang magpatuloy. Tinahak ni Nico ang makipot na daan. Pakiramdam niya ay may ilang kaluskos na sumusunod sa kanya. Pero sa tuwing hihinto siya ay mawawala ang mga ito. Humakbang siya ng marahan. Nadinig niyang may naputol na sanga kaya nakompirma niyang hindi siya nag-iisa.

Nakarating siya sa ilog. Subalit may kakaibang amoy na umikot sa paligid. Hindi kaaya-aya. Nakakasulasok. Nakita niya ang kapatid na nakahandusay sa damuhan. Nakadapa. Hindi kumikilos.

"Arvin!" Nagmamadaling kumilos si Nico palapit sa kapatid. "Anong nangyari sa'yo?"

Bago pa man niya malapitan ang kapatid ay may biglang humawak sa kanyang braso. Nagulantang si Nico. Tinapik agad niya ang kamay na humawak sa kanya. "Aray! Ano ka ba naman."

"Sorry! Akala ko natatakot ka at di ka pupunta dito?" tanong ni Nico habang nilalapitan ang kapatid. "Arvin!"

"Ano ba naman kuya! Matataya ako e." asar na sagot ni Arvin. "Huwag kang maingay."

"Hindi ko matiis kaya sumunod na ako sa'yo dito. Baka mapahamak ka. Kapatid mo?"

"Oo," maikling sagot niya. "Uuwi na tayo. Hinahanap ka na ni Lola." Nagsinungaling si Nico sa totoong dahilan para matakot ang kapatid.

"Bakit? Naglalaro pa kami."

"Delikadong maglaro dito. May.."

"May ano kuya?"

"Huli ka Arvin!" sigaw ng isa bata. "Ikaw na ang taya."

Napakunot ang noo ni Nico. Hindi ang batang nasa harap niya ang nakitang kasama ng kapatid kanina. Humarap sya kay Mabel.

"Siya ang tinutukoy mo?" tanong ni Mabel. "Hindi siya taga doon sa bahay na itinuro mo kanina."

Umiling si Nico. "Nasaan ang isa mo pang kalaro Arvin? Nakablue na shirt."

"Kalaro? Nakablue? Kami lang ang magkasama kuya. Wala kaming ibang kalaro."

"Ganun ba? Umuwi na nga lang tayo. Baka nag-alaala na si Lola." Habang naglalakad hindi mapakali si Nico. Sigurado siyang may kasama ang kapatid noong namaalam na pupunta ng karegwa. Nakatungo ito kaya di niya namukhaan.

Kinagabihan, habang kumain ay nabanggit ni Nico ang pagpunta ni Arvin sa karegwa. Biglang natigilan ang kanyang lola ng marinig ang balita.

"Huwag na huwag kayong pupunta lugar na iyon!" paalala ng matanda.

"Bakit lola?" usisa ni Nico na kunyari ay di alam ang misteryong bumabalot dito.

"Delikado. Gumuguho ang lupang malapit sa ilog."

"Narinig mo Arvin?"

"Opo." Tatayo na sana si Arvin dahil sa asar subalit bigla muli itong napaupo.

"Bakit? Arvin?" usisa ni Nico.

"May bata. Sa bintana." Mataas ang bahay ng lola nila kaya imposibleng may batang makakaakyat doon kung di dadaan sa loob ng bahay.

Tumayo ang lola ni Nico. "Wala. Wala naman."

"Tumigil ka nga Arvin. Kung anu-ano siguro ang kwento sayo ng kalaro mo kaya ganyan ka."

"Hala pumasok na nga kayo sa kwarto!" utos ng lola nila.

Naunang kumilos si Arvin. Binuksan niya ang pintuan ng kwarto at patalikod na pumasok para maisara muli ang pinto. Nandilat ang mata ni Nico nang makita ang isang bata sa likod ng kapatid. Lumulutang.

"Arvin!!!"


itutuloy....

Ang kapitbahay

Taliwas sa inaasahan ni Nico ang magiging takbo ng kanyang bakasyon sa probinsya ng kanyang ina. Inakala niyang magiging kakaiba ang pananatili niya doon kaya naisipan niyang magbakasyon. Tahimik at walang masyadong kaedad niya sa lugar kaya labis ang kanyang pagkainip. Mabuti pa ang nakababata niyang kapatid na mayroon na agad kalaro sa unang araw pa lang ng pananatili nila doon.

Naglakad-lakad siya sa paligid. Pinatalbog ang biniling bola sa bayan para may paglibangan siya kung sakaling may makitang basketball court. Mahigit kalahating oras siyang umikot sa lugar pero wala siyang nakitang court. Malawak na palayan at manggahan lang ang nakita niya sa paligid. Kung may makita man siyang kasing-edad niyang mga lalaki ay tila walang interes sa paglalaro. Abala ang mga ito sa pagsasaka sa bukid.

Wala siyang nagawa kundi bumalik sa bahay ng kanyang lola. Sa palagay niya ay hindi na siya tatagal sa lugar sa labis na pagkainip. Sa oras na bumalik ang Mommy niya galing sa pagsimba ay yayain na agad niya itong umuwi. Papasok na sana siya ng biglang mabitiwan ang bola habang binubuksan ang gate. Gumulong ito papunta sa kabilang kalsada.

Bago pa man madampot ni Nico ang bola ay may babaeng pumulot nito. "Sa'yo 'to?" tanong ng babae matapos damputin ang bolang tumama sa kanyang paa. Iniabot niya ang bola kay Nico.

"A-ah eh. Oo, pasensya na," kakamot kamot na wika ni Nico. Bahagya siyang namula sa hiya ng di niya namamalayan. Sa unang pagkakataon ay nakakita siya ng babae sa lugar na sa palagay niya ay hindi nakakalayo ng edad niya.

"Bago ka dito?"

"Oo. Nagbabakasyon lang. Diyan kami sa katapat na bahay."

"Ah, kay Aling Lagring." Ngumiti ang babae at tumalikod matapos ang usapan.

"Teka!" habol ni Nico. "Ako nga pala si Nico. Baka pwede tayong maging magkaibigan."

"Mabel."

"Hindi ka ba naiinip sa lugar na ito? Para kasing walang kapaguran ang mga tao laging nagtatrabaho kaya wala man lang akong makausap."

"Hindi. Actually, kauuwi ko din lang. Sembreak na kasi. Every two weeks ako bumabalik dito."

"Pareho pala tayo. Sembreak din ako kaya nakabakasyon. Anong course mo?"

"HRM," maikling sagot ni Mabel.

"Talaga? Pareho pala tayo! Second year na 'ko."

"Akalain mo 'yon second year din ako."

"Pareho na naman, siguro soulmate tayo." Nagtawanan silang dalawa na tila matagal ng magkakilala. Naging palagay agad ang loob nila sa isa't isa. Hindi nila namamalayan ang pagdilim.

"Sino naman kasama mong magbakasyon dito? Ikaw lang at ang Mommy mo?" usisa ni Mabel.

"Kasama ko ang kapatid ko. Mamasyal daw sila doon sa karegwa yata."

"Karegwa? Sa ilog?! gulat na wika ni Mabel. "Malayo 'yon at delikado."

"Ilog ba 'yon? Lagot ako nito. May kalikutan pa naman ang batang kapatid ko."

"Sino ba kasama niya?" usisa ni Mabel.

"Iyong mga bata diyan sa bahay na iyan." Itinuro ni Nico ang ikatlong bahay malapit sa bahay ng kanya lola.

"Bata? Ano ka ba Nico? Walang bata diyan! Matagal ng ambandonado ang bahay na yan!"

"Ano?!" Napaurong si Nico. "Nananakot ka ba?"

"Nalunod ang batang nakatira dyan! At wala ng pumupunta sa Karegwa matapos ang insidente. Kumilos ka na bago makuha ang kapatid mo!"

"Pero may nakasilip sa bintana na bahay.."

Mabilis na tumayo si Mabel para makita ang tinutukoy ni Nico. Napakapit si Mabel sa nakita. "W-walang katawan Nico."


itutuloy...

Love Bus - Chapter Twelve

Love Bus

by arianne & panjo

Chapter 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |

"What?! So you mean lahat ng kalokohang ito ay plano mo?!" Napatayo sa gulat si Andrew. Hindi niya inaasang marinig na pinaglaruan siya ng taong nagbigay ng pag-asa sakanya. "I can't believe I've wasted 3 days for your bullshits!" Hindi maitago ang poot at inis ni Andrew.

Hindi na nakapagsalita pa si Miel. Unti-unti bumagsak ang luha niya. Hindi niya alam kung bakit siya apektado sa mga sinabi ni Andrew. Siguro nga dahil siya naman talaga ang may gusto ng larong ito.

"Let me explain!" sagot ni Miel.

"No! I'm tired of your stupid games. Buti nakakatulog ka sa gabi sa mga pinaggagawa mo?! Sabagay..... wala ka naman konsensya."

"Hindi ko sinasadya," naiiyak na sabi ni Miel. "Naiwan na tayo ng byaheng Bagiuo noon kaya sumakay na lang ako ng ibang bus."

"Sa tingin mo maniniwala pa ako sa'yo? Ha? Ilang beses mo na akong pinaglaruan. At ako naman si tanga naniniwala sa'yo. Siguro pinagtatawanan mo ako bawat sandali na di tayo magkaharap."

"Naging totoo ako sa'yo!"


"Tumigil ka na!"

"Makinig ka naman sa akin, please!"

Umiling si Andrew. Binuhat ang kanyang mga gamit at naglakad palabas ng bus. Mabilis namang sumunod si Miel. "Huwag kang susunod! Baka magsalubong lang ang kilay ko at may magawa pa akong di maganda!"

"Andrew!" Walang nagawa si Miel kundi ang manatili sa pintuan ng bus. Hindi niya pinansin ang bulungan at puna ng mga taong nakakakita sa kanila. "Sorry!"


Hindi na lumingon pa si Andrew. Naglakad siya palayo kahit di alam ang pupuntahan. Ang mahalaga ay makalayo siya. Gusto niyang magpalipas ng oras hanggang makaalis ang bus na sinasakyan ni Miel.


Wala na din dahilan para pumunta pa ng Baguio si Miel dahil ang pakay din lang naman niya ay magbakasyon. Bumaba siya at sumakay ng ibang bus pabalik ng Manila. Mas makabubuti na din na harapin niya ang katotohanan na wala na si Carlo at ibuhos ang oras sa trabaho. Pinahid niya ang luhang dumungis sa kanyang pisngi at naupo sa pinakadulo ng bus.


Narating ni Andrew ang lugar kung saan sila unang namasyal ni Miel. Nanghihinayang siya sa maganda nilang samahan pero di niya akalain na niloloko lang siya ng babae. Hindi sana siya nagkaroon ng problema sa proposal kung di pinakialaman ang kanyang byahe papuntang Baguio. Bukod pa dito, naging alila siya ng ilang araw.


"Manang pabili nga po ng bagnet," wika ni Andrew.

"Ilan hijo?" tanong ng ale.

"Dalawa po."

"Hijo, di ba ikaw ang kasama ni ma'am noong isang araw? Nakakagulat ang batang iyon, biglang nagbayad hindi naman niya gawain iyon dati."


"K-kilala ninyo po siya?" nauutal na paninigurado ni Andrew.

"Ay oo. Naku! Marami silang property dito. Pati ang pwestong ito ay pag-aari nila. At ang maganda Villa dyan sa taas ay sa pamilya nila."


Napailing ng ilang beses si Andrew. Sa simula pa lang pala ay pinaglalaruan na siya ni Miel. Nag-alala pa naman siya sa pambayad ng villa pero parte lang pala iyon ng laro ni Miel.

"Kakaiba talaga siya. Tao ang kanyang laruan." Nabakas ang matinding pagkadismaya sa mukha niya. Tatlong araw ang nasayang. Tatlong araw na sana'y nagbunga ng maganda. Hindi niya alam kung bakit siya pa. Sa dami dami ng problema niya ay dumagdag pa ang isang babaeng ni hindi niya alam ang pangalan. Oo. Tatlong araw. Ni hindi man lang niya natanong oh nagawang malaman ang pangalan ng kasama. Kakaibang kasiyahan ang nadulot ng pagdating ng hindi inaasahang pagtatagpo nilang iyon. At sa mga nalaman niya ngayon, hindi na niya gugustuhin pa itong malaman.

Matapos iabot ang bayad, muli ay lumakad na siya patungo sa sakayan. Bago siya sumakay ay sinilip muna niya ang bus dahil baka nandun pa ang babaeng tinataguan niya. Nang makasiguradong wala ito, sumakay na siya. Isinandal ang kanyang ulo at pumikit.


"Sayang ang tatlong masasayang araw, akala ko may nagtitiwala na sa akin. Hindi bale, itatayo ko ang aking pagkatao at di na magpapagamit sa iba." Buo ang determinasyong bulong niya sa sarili..

itutuloy...

Love Bus - Chapter Eleven

Love Bus

by arianne & panjo

Chapter 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |

Napalingon si Andrew sa direksyon ng kaluskos. Wala siyang nakitang tao. Muli ay ibinaling niya ang tingin sa tanawing nagpahanga sa kanya kahapon. Nais sana niyang ipakita ito kay Miel ngunit nagmamadali naman itong umuwi dahil baka masyado silang gabihin pauwi.

Labis siyang nasaktan sa sinabi ni Miel. Siguro dahil tama siya. Wala nang direksyon ang kanyang buhay. Kaya siya iniwan ng babaeng mahal niya. Gaya ng sinabi ng makulit na si Miel, isisigaw nalang niya lahat.

Pikit mata at buong lakas na isinigaw ni Andrew, "Balang araw, pagsisisihan mo ang pag-iwan mo sa akin. Ipapakita ko sayong karapat-dapat akong mahalin. Aayusin ko ang buhay ko at ipapakita ko sainyo na mali ang ginawa ninyong paghusga sa aking pagkatao! Lalo na sa'yo mayabang na babae ka!"


Lingid sa kaalaman ni Andrew, nakikinig sa baba si Miel. Napalunok ang dalaga. Nadagdagan ang guilty feeling na kagabi pa niya nararamdaman. Hindi naman niya sinasadyang masaktan ang damdamin ng binata. Siguro nga dapat ay pinigil nalang niya ang kanyang malaking bibig sa pagdaldal.


"Sorry." Sa wakas. Nagkaroon siya ng sapat na power upang lunukin ang kanyang pride. "Nagbibiro lang ako nung sinabi ko iyon. I didn't mean to hurt your feelings." Sa kaunaunahang pagkakataon, malumanay ang boses ni Miel.

Parang may kung anong pwersa ang bumasag sa pader na nabuo sa puso ni Andrew.

"I-I'm cool with it." Halata ang gulat sa boses niya. "Pano ba ako nasundan nito? Mala-pusa ang babaeng ito. Iniligaw ko na nasundan parin ako." Bulong sa sarili ni Andrew.

"Sus. Eh kanina lang galit na galit ka." Pairap na sabi ng dalaga.

"Ano gusto mo? Matuwa ako at tawanan ang ginawa mong panlalait sa pagkatao ko?" Gumuhit muli ang pagkadismaya sa mukha ni Andrew.

"Sorry!" Taas kamay na sigaw ni Miel sa tower. "Sana naririnig mo ito. Sana mapatawad mo ako! Pangako magiging maingat na ako sa susunod."


"Abnormal ka talaga!" ganti ni Andrew. "Kapag di mo tinupad ang pangako mo, tatahiin ko ang bibig mo!"

"So pinapatawad mo na ako?" tanong ni Miel. Hinawakan niya ang dalawang braso ni Andrew at inalog-alog pa ito.

"Oo na. Oo na," sagot niya. "Pero uuwi na ako. Sayang ang oras kung matatagal pa ako dito. Salamat sa tulong."

"Teka! Iiwan mo ako? Sasama ako!"

"Ayoko ng bumalik sa Villa para kunin ang gamit mo. Gusto kong humabol sa byahe."

"Dala ko na! Ikaw na nga lang ang hinihintay ko e."

"Kakaiba ka talaga! Kahit iwan kita nakakasunod ka e! Hindi ko nga alam kung paano mo nalaman nandito ako."

"Ikaw lang naman ang pagong kumilos. Kung aalis ka talaga dapat kanina pa."

"Oh, nang-aasar ka na naman," paalala ni Andrew sa kausap.

"Opss! Sorry! Tara na!" Hinila ni Miel si Andrew pababa ng tower.


Mabagal ang paglakad nila papunta sa terminal tila ayaw nila parehong umalis. Alam nila pagsapit nila ng Baguio ay may kanya-kanya na silang buhay. Tahimik silang naupo sa loob ng bus. Naghintay ng pag-alis.

"Anong plano mo?" usisa ni Miel sa katabi.

"Saan?" naguguluhang tanong pabalik ni Andrew.

"Kapag nasa Baguio na."

"Pupunta sa kuya ko. Hahanapin si Pearl. Alam mo na naman di ba?"

"Okay." Mahina ang boses ni Miel. Tila may hinihintay pa sa sagot ni Andrew.

"Ikaw ba?"

Tinaas ni Miel ang balikat tanda. "Ewan ko. Hindi ko alam. Bahala na."

"Anong klaseng sagot 'yan?"

"Eh wala naman talaga e. Bakasyon din lang naman ang pakay ko sa Baguio. Nagawa ko na naman dito."

"Sabagay."

"Andrew, may tanong ako. Sagutin mo ng buong katotohanan."

"Sure. Basta di foul."

"Magadanda ba ako? I mean... attractive or may magkakagusto pa ba sa akin?"

"Maganda ka naman. Hindi nga lang kita type."

"As if naman type kita noh. Gusto lang kitang pagbitbitin ng gamit ko kaya isinama kita sa Ilocos."



itutuloy...

Love Bus - Chapter Ten

Love Bus

by arianne & panjo

Chapter 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |

Sinulyapan ni Andrew ang babaeng dahilan ng kanyang mga ngiti mula pa kanina. Nakapamewang ito habang may kausap sa telepono sa may veranda ng tinutuluyan. Bahagya siyang napatawa. Kung titignan si Miel ay conservative at mayumi ang dating taliwas sa pagiging taklesa nito.

Binalikan ni Andrew ang ginawang feasibility study. Pinag-aralan at binago ang ilang details base sa mga sinabi ni Miel. Inalis niya ang mga paligoy-ligoy at tinumbok agad ang return on investment na unang tinitingnan ng kuya niya.

"Bakit parang naiputan ka ng ibong adarna at di ka gumagalaw d'yan?" tanong ni Miel. "Oh baka naman nagkalat ka na diyan? Nagdiaper ka ba manong?"

"Puro ka talaga kalokohan! Ano namang paggagawin ko dito? Hindi ako sanay ng nakakulong lang sa kwarto."

"Ah ganoon ba?" Lumakad si Miel palayo kay Andrew. "Ito nga pala ang tinatawag na TV kapag binuhay ito may lalabas na kung ano-ano. Ito naman ang component, tumutunog naman ito, di ba anggaling?"

"Anong palagay mo sa akin ermitanyo?"

"Hindi ba? Daming pwedeng paglibangan dito kesa nagmumukmok ka diyan! Dinaig mo ang mga artista sa pag-eemote!"

"Sino kaya ang artista? Award-wining nga ang iyak mo kanina. Sa kanang mata lang may luha tapos slow motion pa ang pagbagsak!" ganti naman ni Andrew sa pang-aasar ni Miel.

"Baka gusto mong di ka na sikatan ng araw?"

"Wow. I'm afraid. So afraid," sarkastikong bawi ni Andrew. Ilang beses sinuntok ni Miel ang braso ni Andrew pero tinatawanan lang siya nito. "Help! Help! Tulungan ninyo siyang ipagamot ang kamay niya!"

"Iwanan na lang kaya kita dito? Mas okay siguro iyon. Bwahaha!"

"Ganun ha!" Mabilis na tumakbo si Andrew papasok ng kwarto ni Miel. Kinuha niya ang bag nito at tumakbo agad palabas ng Villa. "Sige umalis ka ngayon. Nasa akin ang bag mo!"

"Hoy bumalik ka dito!" Nagpapadyak si Miel na parang bata. "Sakit ka talaga ng ulo!"

"Isama mo na ang sakit ng kasukasuan di ko ibabalik 'to!"

"Ibalik mo na kasi 'yan!" sigaw ni Miel pero tila bingi ang kausap. Wala siyang nagawa kundi kunin ng sapilitan ang bag.

Parang mga batang naghahabulan tuwing sasapit ang dapithapon sina Miel at Andrew. Paikot-ikot sila sa mga gazebo at mga puno.

"Paano mo ako aabutan kung takbong pambeach ka!" Huminto si Andrew nang makitang hingal kabayo na si Miel.

Agad sinunggaban ni Miel si Andrew nang makitang nakahinto ito. Taktika niya ang pagkukunyaring pagod. "Gotcha!" Pero nagawang iiwas ni Andrew ang bag at itnago sa likuran. Sa pag-asang makukuha ang bag ay pinagsalubong niya ang dalawang kamay sa likod ni Andrew. Huli na nang mapansin niyang tila nakayakap siya kay Andrew.

"Ehem! Nakakahalata na ako ah!" Mabilis na kumawala si Miel at inayos ang sarili pero halatang namula ang kanyang mukha sa hiya.

"Akin na kasi 'yan. Baka madurog ang make-up kit ko!"

"Para-paraan ah! Akala ko bag lang ang gusto mong makuha, pinagnasaan mo na pala ako." Nakaumis na sambit ni Andrew. Lalong namula si Miel.

"Kapal ng mukha mo! Ikaw nga itong gustong humalik sa akin kanina."

"Inungkat talaga? Siguro nabitin ka." Kumindat pa si Andrew sa kaharap. "Nadala lang ako kasi akala ko si Pearl ka."

"Pwes! Nadala din lang ako kasi akala ko si Carlo ka! Wala din akong balak halikan ka dahil wala pa akong nabalitaang pagong na naging prinsipe!"

"Kaya pala pikit na pikit ka kanina."

"Sumosobra ka na ah! Huwag kang mag-alala Andrew, ayaw kong magaya kay Pearl. Hindi ako magkakagusto sa walang direksyon ang buhay."

Nag-iba ang mukha ni Andrew. Ang kaninang masigla ay biglang napalitan ng pagkadismaya. Nasaktan siya sa sinabi ni Miel. "Sa'yo na!" Ibinalik ni Andrew ang bag ni Miel. "Salamat sa pagpapalakas ng loob ko."

"Diyan ka magaling! Kapag naiipit ka basta ka na lang umaalis!"

"Alam mo kung bakit? Masakit tanggapin ang katotohanan. Pwede mong pagtawanan ang itsura ko, ang kilos ko, pero kapag pagkatao ko na ang usapan, hindi pwede! Huwag kang mag-alala, ayaw kong maging pabigat sa'yo. Bukas na bukas gagawa ako ng paraan para makaalis agad dito." Gusot ang mukha ni Andrew. Halata ang muhi sa sarili.

Tahimik ang villa buong gabi. Hindi makatulog si Miel. Kinain siya ng pride kaya di niya magawang humingi ng sorry. Makailang ulit siyang tumayo para katukin ang kwarto ni Andrew pero nagbago ang isip niya. Takot siyang sumbatan ni Andrew.

Kinabukasan, hindi na inabutan ni Miel si Andrew sa kabilang kwarto. Tinotoo ni Andrew ang banta kagabi. Ilang beses nagbuntong hininga si Miel. Guilty siya. Hindi niya mapigilang mag-alala sa kalagyan ni Andrew lalo pa't nakapalagayan na niya ito ng loob.


"Two thousand five hundred, sir." sambit ng alahera.

"Sagad na ba iyon?" tukoy ni Andrew sa singsing. Pagsasangla ang naisip niyang paraan para makabalik ng Baguio. Hindi niya alam kung mababalikan pa niya ang alahas kaya nais niya ng mas mataas na halaga. Mahal din kasi ang bili ko dyan."

"Mahal po talaga kapag bibilhin pero kapag prenda kung ano lang pong timbang at carats po ang basis namin."

"Sige. Sige. Kailangan ko lang talaga ng pera." Walang nagawa si Andrew kundi pumayag. Gusto na niyang makaabot ng sa byaheng Baguio.

Papunta na sana si Andrew ng terminal nang maisipan niyang dumaan muli ng Bell Tower. Gusto niyang iwan sa Ilocos lahat ng sama ng loob. Gusto niyang isagaw lahat ng gumugulo sa kanya.

Nang makarating sa tower ay muli siyang nabighani sa lugar. Mas maaliwalas ang langit kumpara kahapon. Tanaw na tanaw ang bundok na tila nakahigang babae. Sisigaw na sana siya nang may ilang kalukos ang papalapit sa kanya.

itutuloy...

Love Bus - Chapter Nine

Love Bus

by arianne & panjo

Chapter 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |

Halos mabali ang leeg ni Andrew sa pagtanggi sa kagustuhan ni Miel na sumigaw siya. Para sa kanya kalokohan lang ang gustong ipagawa sa kanya. Naisip din niya na maaring pinaglalaruan na naman siya ng babae.

"San mo pa ba gusto? Nandito na tayo eh, edi dito na!" sabi ni Miel.

"Pano?" nagtatakang sabi ni Andrew.


Nakita ni Miel na isang maganda din pagkakataon ito para naman mailabas niya ang matagal ng kinikimkim. May mga alaalang iniwan si Miel sa lugar na iyon, na dala pa din niya hanggang sa pagbalik niya sa Ilocos.

"Ganito." Tumayo siya, at humarap sa direksyon ng dagat na abot tanaw mula sa bell tower ng Bantay Church. Nilagay ang kanang paa sa unahan at sumigaw.

"I hate you Carlo! I hate you! Pagbalik ko ng Manila sinisigurado ko na mag-sisisi ka! Minahal kita noon, maglaway ka ngayon!" Nangilid ang luha ni Miel. Nagulat naman si Andrew sa binitiwang salita ni Miel.

"Aba, kahit pala makulit at madaldal ang babaeng ito ay may tinatago din pala siyang soft side," bulong ni Andrew sa sarili. Gusto sana niyang asarin ang babae pero nakita niya ang nagbabadyang pagpatak ng luha.

Pinahid ni Miel ang luha na gustong kumawala sa kanyang mga bilugang mata. "Iyan ganyan." Pilit niyang iniiwas ang tingin kay Andrew. Hindi dahil nahihiya siyang makita siya nitong umiiyak, kundi dahil ayaw na niyang maungkat pang muli ang kanyang nakaraan. Isa pa, pano pa siya mag-aangas sa binata kung ipapakita niyang siya ay mahina.


"Ano nga kayang itinatago ng babaeng ito?" Nagulo bigla ang isip ni Andrew. Hindi niya kasi akalaing si daldal queen ay may tinatago din palang problema. "Alam mo, kahit itago mo, alam kong umiiyak ka." May halong pang-aasar sa tono ng pananalita ni Andrew.

"Ako? Ano naman iyon?" Hindi parin niya magawang humarap sa kausap dahil batid niyang namumula ang kanyang mga mata.

Pinilit ni Andrew na paharapin ang dalaga. "Sus. Sakin ka pa nagsinungaling."

"Wow. As if naman kilala mo nako! Assuming ka noh!"

"I can listen if you're willing to share your problem." Sumalampak si Adrew sa may kahoy na sahig ng tower. Pinagmasdan niya ang paligid. Humanga siya sa natanaw. Ang mga bundok na magkakarugtong ay tila bumubuo ng isang imahe ng babaeng natutulog.

"Ayoko. Wala naman akong ikukwento eh." Pilit parin niyang itinatago ang nararamdaman.

"Alam mo, nakakapangit iyan. Pangit ka na nga papangit ka pa lalo sige ka." Pang-aasar pa uli ni Andrew.

Siguro nga wala namang mawawala kung magkukwento siya. Kasi alam naman niyang pagtapos ng bakasyon, hindi na muli sila magkikita ng masungit na lalaki na 'to.

"Sige. Pero promise huwag mo akong tatawanan ha?" Biglang nagbago ang aura ng masiyahing dalaga. Ramdam ni Andrew ang bigat na dinadala ng puso ni Miel. "He was my first love. At siya din ang unang lalaking dahilan kung bakit hanggang ngayon, pilit ko pading pinupulot isa isa ang piraso ng puso ko." Muling nangilid ang luha sa kanyang mata.

"Ang daldal mo daw kasi. Kaya ka siguro iniwan."

"Sana nga dahil nalang dun. Willing ako tumahimik para wag niya lang akong iwan." Halos garalgal na ang boses niya.

"Oh eh bakit daw?"

"Niloko niya ako. Nahuli ko siyang niloloko ako nung gabi ng anniversary namin. Hindi ko akalaing magagawa niya yun sakin. I tried to be the best girl. I gave up my career para lang sa kanya."

"Anong ginawa mo?"

"Hinayaan ko lang siya. I decided to cut the communication between us. Kaya eto, binalak kong pumuntang Baguio. Pero napadpad ako dito sa Ilocos."

"Ganun lang kadali yun?"

"Siyempre hindi. Ayoko lang hayaang masira ang ulo ko sa Manila. Maige na yung dito ako. I have to save myself first before I slowly die. Inunahan ko nalang. Ayoko narin marinig ang side niya." Matigas na sabi ni Miel.



Unti-unting nagiging pula ang kaninang bughaw na langit. Wala na ang Palubog na ang haring araw. Naglabasan na ang mga migratory bird na tuwing hapon madalas makikitang lumilipad.

Matagal na magkausap ang dalawa. Puso sa puso. Ang nakakaakit na tanawin ang nagbigay tulay para sa isang kakaibang damdamin.
Pinahid ni Andrew ang luha ni Miel. Sa pagtama ng kanilang mga mata ay may kakaibang kuryente na dumaloy sa kanilang sa kanilang katawan.

Hinawakan ni Andrew ang mga pisngi ni Miel sa pag-aakalang ang nasa harap niya ay si Pearl. Pumikit si Miel, sa parehong dahilan nagbalik ang alaala ni Carlo sa katauhan ni Andrew. Pabilis nang pabilis ang tibok ng kanilang puso. Akmang magtatama na ang kanilang mga labi nang biglang tumunog ang kampana at bumalik ang kanilang ulirat.



"Tara na!" yaya ni Andrew. "Delikado ang daan pababa kung gagabihin pa tayo."

"If I know takot ka lang!"

"Hindi ah! Nag-iingat lang."

"Teka muna!" Pahakbang na sana si Andrew pero hinila si ni Miel pabalik.

Alam ni Andrew ang pakay ng dalaga pero nagkunwari itong nakalimot. "Oh bakit na naman?"

"Sisigaw ka pa e! Sayang ang chance!"

"Kailangan talaga? Akala ko optional," natawang palusot ni Andrew.

"Mandatory! Lagi ka na lang lumulusot?" Akmang pipingutin pa ni Miel ang tenga ni Andrew pero natakpan agad ng lalaki.

"Sino ba naman kasi ang nagpauso ng kalokohan iyan?!"

"Dami po sinasabi e. Sigaw na!"

Huminga ng malalim si Andrew. Kumuha ng bwelo. "Ipinapangako ko, gagawin ko ang lahat para maging karapat-dapat mahalin!"

Lumakad na sila pababa ng bell tower. Hindi nila namamalayan na magkahawak ang kanilang kamay hanggang makarating sa kanilang tinutuluyan.

itutuloy...

The Cure

Mabilis pero maingat ang pagtalilis ni Propesor Sanarez palabas ng laboratory. Itinakas niya ang Project L2A-SO1-4N mula sa research center ng gobyerno. Malaking halaga ang ginugol ng kasalukuyang administrasyon para sa proyektong magbibigay daan sa pinakamalaking breakthrough sa larangan ng siyensiya at medisina. Ang Project L2A-SO1-4N ay ang tinatawag ng pangulo na "The Ultimate Cure" o ang tatapos sa lahat ng karamdaman. Isa sa ipinangako ng presidente noong siya ay nahalal ay ang paghanap ng pinakamabisang gamot na lulunas sa lahat ng karamdaman mula simpleng kati hanggang cancer. Ang Project L2A-SO1-4N ay isang universal medicine, hindi na kakailanganin pa ang kahit ano klase ng gamot dahil kaya na nitong lunasan ang lahat. Si Propesor Sanarez na sikat sa siyensiya ang namuno sa pagtuklas ng formula.


Isang karangalan sa propesor noong tanggapin niya ang tungkuling ibinigay ng pangulo. Subalit maraming tutol sa proyekto dahil sa bangungot na maaring dala nito. Mariin din ang pagbatikos ng iba't ibang relihiyon dahil may ingay na lumitaw na maaaring bumuhay ng patay ang gamot kung ito ay maging matagumpay.

"Propesor, totoo po bang may proyektong ibinigay sa inyo ang pangulo?" tanong ng isang reporter habang papasok ng researh center. Puno ng media at raliyista ang paligid ng center na pabor at tutol sa proyekto.

"Yes, maganda ang naisip ng pangulo kaya tinanggap ko," sagot naman agad ng propesor habang isinusuot niya ang kanyang lab gown. "Half-way na ang project."

"Magagawa po bang bumuhay ng patay ang gamot na gagawin ninyo?" hirit pa ng isang newspaper columnist.

Napahalakhak ang propesor. Umiling ng ilang beses bago nagsalita. "Gamot ang tutuklasin hindi himala. Haka-haka lang ang pagbuhay ng patay. Paano gagaling ang isang tao kung di na kayang tanggapin ng katawan ang gamot?"

"Pero base po sa speech ng pangulo kaya nitong gamutin ang lahat ng sakit!" patuloy pa ng reporter.

"Oo kaya nga nito. Cure ang gagawin natin dito, pero kung mahina na ang cells, tissue o ang anumang bahagi ng katawan ng tao mababalewala ang gamot. Mananatiling effective ang gamot kung responsive ang pasyente. For exampe a dengue patient, kung mababa ang platelets need ng dugo then tutulong ang gamot para makarecover agad. Pero kung mataas pa ang RBC kaya agad malunasan ng gamot."

"So, in short prof basta may maramdaman inom agad ng gamot na ito?"

"Correct! Bakit mo pa patatagalin kung may agarang solution?" Again, di nito kayang bumuhay ng patay kundi mag-extend lang buhay ng mga buhay pa." Nakangiting iniwan ng propesor ang media.


Sinalubong ng staff ng pangulo si Propesor Sanarez para mapabilis ang pagpasok nito sa laboratory. Katulad ng nakagawian, tiningnan agad niya ang resulta ng previous test sa mga hayop. Mula sa mga daga hanggang sa unggoy.

"Propesor, tinatanong ng pangulo kung kailan matatapos ang proyekto," usisa ng isang lalaking ipinadala ng palasyo para kamustahin ang lagay ng proyekto. Nanatiling tahimik ang propesor. "Propesor? Kailangan ko po ng resulta."

"Resulta? Hindi biro ang proyektong ito kaya di dapat minamadali. Hindi dapat niya isinapubliko ito para di ako nahihirapan."

"Pasensya na po. Napag-utusan lang."

"Sa ngayon, 60-70% effective. May ilang namamatay na hayop, at mayroon ding nagkakaroon ng unusual behaviour gaya ang unggoy na nasa harap mo."

"Prof, salamin ang nasa harap ko."

"Ah sorry," natatawang hirit ng scientist. "Sa gilid mo pala. At isa pa, hindi pa natetest ito sa tao. Hindi natin alam kong magkakaroon din ng unusual behaviour at kung may side effect ba ito in the long run."

"Anong pwedeng alternative natin para mawala ang flaws na ito? Para may maibalita ako sa pangulo."

"Siguro may substance na nakakaapekto sa utak kaya humahanap ako ng alternative para dito. Still, we need a human subject. Where in the hell tayo kukuha ng taong susubok nito?"

"Kami na ang bahala prof. Just do your thing." Umalis ang emisaryo ng pangulo matapos kumuha ng datos.

Lingid sa kaalaman ng propesor, may nakakahawang sakit ang pangulo kaya niya inilunsad ang proyekto. Ang Project L2A-SO1-4N ay ginamit niyang front para pagtakpan ang Acquired Immuno Deficiency Syndrome o AIDS na nakuha niya sa pakikipagtalik sa ibang bansa noong mga nakaraang taon. Para manatiling malinis ang kanyang pangalan at mailihim ang sakit, sinamantala ng pangulo ang talino ng propesor at lalabas pa siyang may malasakit sa bansa.

"Propesor, ito po ang huling result ng test sa unggoy na may ebola," wika ng assistant. Natuwa ang propesor sa naging resulta. Responsive ang katawan ng hayop.

"Almost done," bulong niya sa sarili. "Minor adjustment and this is over."

"Ano pong susunod nating gagawin, prof?" Naghintay ng sagot ang assistant.

"Retest after ng reformulation. And need natin ng human subject. Alive human subject!" Binigyan niya ng diin ang salitang alive. "Hindi natin alam kong may masamang epekto ito sa tao kahit pulido na sa mga hayop."

"Prof, Professor Sanarez," singit ng receptionist ng lab. "May tawag po kayo sa line 3."

"Sige, susunod na ako," di interesadong sagot ng propesor.

"Emergency daw po. Ang bahay ninyo sinugod ng mga raliyista, malubha daw po ang inyong mag-ina."

"Ano?!" Mabilis na kumilos ang propesor palabas ng laboratory at tinungo ang reception area. Labis ang kanyang pag-alaala nang malamang kritikal ang kanyang nag-iisang anak at di alam kung makaliligtas pa.

Bumalik ang propesor sa laboratoryo. Lumuluhang nagreformulate ng L2A-SO1-4N. Desidido siyang gamitin ang gamot na di niya alam kung makatutulong o makasasama sa anak. Ang tangi lang niyang naiisip ay kailangang maisalba ang buhay ng anak. Nang matapos ay sinubukan niya muli sa unggoy at nagtagumpay.

Gumugol siya ng apat na oras kaya mabilis at maingat ang pagkilos niya. Itinakas niya ang proyektong pagmamay-ari ng gobyerno at di pa aprubadong gamot. Alam niyang mali ang ginagawa subalit kailangan niyang iligtas ang anak.

Sumugod agad siya sa ospital. Nasa coma ang anak niya. Sinubukan niyang alamin ang vital signs. Maayos ang lahat. Ang mga tubong nagmumula sa aparato ang patuloy na nagbibigay ng tulong para manatiling buhay ang bata. Nang makaalis ang nurse, isinakatuparan niya ang plano.

Isa.

Dalawa..

Tatlong oras....

Walang resulta. Hindi kumikilos ang anak niya. Nangilid ang kanyang luha. Hindi niya matanggap na wala siyang magawa para sa sariling anak. Para sa isang palpak na proyekto ay nalagay pa sa panganib ang kanyang pamilya. Sinalo ng mesang plastic ang galit ng propesor. Halos mawasak ito sa dami ng suntok na pinakawalan niya.

Tumalikod siya. Wala ng tuyong bahagi sa kanyang pisngi. Basa ng luha. Wala ng boses para magreklamo.

"Papa.. Nasaan tayo?" tanong ng paslit na kanina ay di na kakikitaan ng pag-asang mabuhay.

Humarap ang propesor at mabilis na lumapit sa anak. "Baby.." Niyakap niya ng buong higpit ang bata.

"Bakit ka umiiyak, Papa?" Umiling lang ang propesor habang pinapahid ang luha. Pinipilit pigilan ang hagulgol.

BLAGG!!

Nagulat na lang ang dalawa ng biglang bumukas ang pinto. Tumama pa ito sa mesa kaya lumikha ng nakakagulat na ingay. Mga pulis at tauhan ng pangulo.

"Propesor Sanarez, arestado ka sa kasong pagnanakaw ng pag-aari ng gobyerno at paggamit ng kaban ng bayan sa pansariling interes," panimula ng pinuno ng kinauukulang sumugod sa ospital matapos matuklasang complete na ang synthesis ng gamot pero wala ang produkto. "May karapatan kang manahimik at humingi ng tulong legal."

Itinaas ng propesor ang dalawang kamay at inilagay sa batok. Habang nakangiting namaalam sa anak. Hinalikan niya ito para patigilin ang pag-iyak.

"Tahan na baby, everything will be okay!" wika ng propesor kahit di niya alam kung ano ang mangyayari sa kanya......

-wakas-

Cellphone

Kung magustuhan mo ang kwento, pakishare na din sa iba at pakiboto na din ng entry na ito.
1. Bisitahin ang PEBA site
2. Sa left side, makikita ang voting poll, hanapin ang Philippine based nominees.
3. Piliin ang entry 13. tuyong ng tinta ng bolpen. (ctrl f or search para di malito)
4. Submit your vote. Thanks!
Hanggang October 31 ang botohan kaya pwede kang mag-encourage ng friends.. :)

****************************************

"Mang Gardo, pagpasensyahan mo na ang anak ko," paumanhin ni Sherine matapos sigawan ng masasakit na salita ang apo ni Mang Gardo na si Tom. Inakala kasi ng anak ni Sherine na kinuha ni Tom ang paborito nitong laruang kotse. "Ito kasing kapatid niya alam namang ayaw ng pinakikialaman ang gamit, eh dinala pa dito."

"Away bata lang 'yan Sherine. Lilipas din maya-maya," tugon ni Mang Gardo habang hinahaplos ang buhok ng apo.

"Tom, wag ka magagalit sa anak ko ha. Bagong gising lang kaya may sumpong," paumanhin muli ni Sherine.

"Hindi po ako galit sa kanya. Sabi po ni Mommy, kapag po may galit sa iyo hindi kailangan galit ka din sa kanya," matuwid na katwiran ni Tom. Nagtinginan at napangiti ang dalawang matanda.

Pagkaalis ni Sherine ay sunod-sunod ang buntong hininga ni Mang Gardo habang nakatingin sa bata. Malaki na si Tom. Malapit na ang ikaanim nitong kaarawan, na sanang pag-uwi rin ng ama nitong nasa Gitnang Silangan. Kung hindi dahil sa kanya, siguro magkapiling na ngayon ang mag-ama.


"Naloloko ka na ba?!" singhal ni Mang Gardo sa anak na si Rema. "Hahayaan mong umalis ang asawa mo? Dito pa nga lang sa Pilipinas nagloloko na!" Sariwa sa alaala ni Mang Gardo ang ginawang pangangaliwa ni Glen noong nagbubuntis pa lang ang anak. Kung hindi siya napigilan ni Rema, malamang ay napatay niya ito.

"Itay, bigyan n'yo ng pagkakataon si Glen! Mula noong nagkaanak kami, malaki na ang ipinagbago niya. May sarili ng paninindigan!" samo ni Rema sa ama.

"Kalokohan! Ang hayop kahit bihisan mo ng sa tao, hayop pa din! Hindi ko nga alam kung bakit tinanggap mo pa iyan! Kung nabubuhay ang inay mo malabong makaakyat pa siya ng bahay."

"Ayoko ng sirang pamilya itay lalo't alam kong maaayos pa. At alam ko sa pagkakataon ito ay babawi na siya," kalmadong wika ni Rema. Padabog na lumabas ng bahay si Mang Gardo bago pa tuluyang kumawala ang matinding galit.

Walang kibo si Glen sa pagtatalo ng mag-ama. Nanatili siya sa kwarto kahit tapos na ang paghahanda ng gamit niya. Alam niya sa sarili na mali ang ginawa niya kaya di niya maalis ang hinanakit ng biyenan. Gusto sana niyang makipag-ayos bago umalis pero bigo siya.

Dating tambay lang si Glen pero nagawa siyang mahalin ni Rema. Malaki ang kanyang pagsisisi sa nagawa niyang kasalanan kaya naisipan niyang maghanap ng trabaho para makabawi. Dahil kulang sa kaalaman bigo siyang humanap ng trabahong may malaking sweldo. Namasukan siya bilang tubero at noong may sapat ng kaalaman ay nagpasyang magtrabaho sa ibang bansa.

Hindi biro ang naging buhay ni Glen. Hirap siyang mag-english kaya madalas ay nagtatanong pa sa kapwa Pilipino para maintindihan ang utos. May pagkakataong bumabagsak ang kanyang luha habang kumakain dahil naalala niya ang kanya pamilya. Ang kanilang mga kwentuhan sa agahan, tanghalian at hapunan. Lalo na ang aliw na dala ng kanyang anak na si Tom sa tuwing yayakapin siya nito kapag naglalambing at ipagmamalaki ang nakuhang star sa school. Bibong bata si Tom kaya madaling kagiliwan. Gusto na niyang umuwi kahit kararating pa lang pero kailangan niyang magtiis. Iniisip na lang niya na maikli lang ang dalawang taon.


"Ano?! Tama ba ako? Walang pang padala ang magaling mong asawa?!" may panunudyong wika ni Mang Gardo. "Malamang inuubos lang sa mga walang kwentang bagay. Hindi ko talaga maisip kung ba't ka pumutol don!"

"Itay, ilang buwan pa lang po si Glen doon kaya hikahos pa din siya. Nangako naman po siyang sa sunod na buwan ay magpapadala na."

"Dapat lang! Hindi biro ang nawaldas sa lalaking iyon. Baon ka pa sa utang hanggang ngayon. Isipin mo na lang kung anong mukha pa ang ihaharap mo sa tao kung magloloko lang ang magaling mong asawa!"

"Bakit po ba ang init ng dugo ninyo sa asawa ko? Nagbago na siya itay. Bigyan n'yo siya ng pagkakataon para man lang kay Tom. Ibaon n'yo na sa limot ang kasalanan niya noon."

"Limot? Paano ko malilimutan ang katarantaduhan nun?! Halos gabi-gabi kang umiiyak at di kumakain. Alam mo bang napakasakit sa isang ama ang walang magawa? Masakit maging inutil, anak.... alam mo ba ang pakiramdam na ang pinakaiingatan ko ay sasaulain lang at paglalaruan lang ng kung sino lang? Kung di ka lang buntis nun baka napatay ko pa siya." Emosyonal ang bawat binitiwang salita ni Mang Gardo. Garalgal ang boses. Bakas sa kanyang mukha ang galit at muhi. Nakakuyom ang mga kamao. Isang yakap lang mula kay Rema ang nagpakalma sa ama. Isang yakap din lang ang nagpabagsak ng luha sa may pusong sintigas ng bato.

Pinanindigan ni Glen ang pangako. Nagbanat siya ng buto, nag-ipon at di nakalimot tumawag sa Diyos. Tiniis niya ang matinding init ng araw, ang nakasisilam na bagyo ng buhangin at ugali ng iba't ibang lahi. Sa tulong ng asawa ay unti-unti silang nakapundar. Buwan na lang ang bibilangin ay uuwi na siya. Nasasabik siya makita ang anak.

"Lilipat?" maktol ni Mang Gardo. "Hindi naman kayo pabigat dito ah!" Matindi ang pagtutol ni Mang Gardo sa naisip na pagsasarili ng kanyang anak at asawa nito.

"May kaunti na po kaming ipon, itay. Gusto din po ni Glen na magsarili at magkaroon ng sariling bahay," katwiran ni Rema.

"Hanga talaga ako sa asawa mong 'yan ano? Nagkapera lang, eh nagmamalaki na! Palibhasa, uuwi siya akala mo aagawan ng kwarta!"

"Hindi naman sa ganoon, itay. Tulad po ng bawat pamilya gusto din po namin ng sariling bahay." Mahinahon pa din si Rema sa kabila ng masasakit na salitang nadidinig niya.

"Eh bakit doon sa malapit sa partido niya?! Madami namang subdivision malapit dito sa atin? Ilalayo niyo ako sa kaisa-isa kong apo? Nanadya yata siya eh!" Biglang napahawak sa dibdib si Mang Gardo. Nanikip ang dibdib niya dahil sa galit . Nahihirapang huminga. Napaupo siya. Kahit ang mesang kinunan niya ng lakas para manatiling nakatayo ay bumigay din. Bagsak siya sa sahig.

"Itay! Napaano kayo? Itay?!" Inalalayan niya ang ama at mabilis na humingi ng tulong.

Isinugod si Mang Gardo sa malapit na ospital. Hindi mailarawan ang mukha ni Rema sa labis na kaba at takot na lumukob sa kanyang katauhan. Lito ang kanyang isip. Balisa. Hindi niya inaasahan na hahantong sa ganoon ang sinabi niya.

"Hello, Glen?! Ang itay... I-inatake..." garalgal ang boses ni Rema habang nagkukwento sa nangyari. Hindi siya mapakali sa pwesto. Walang tigil ang kanyang hagulgol. Nabasa ng luha ang cellphone.

"Patingnan mo agad sa espesyalista! Kung kinakailangang operahan, gawin agad!" natataranta na ding utos ni Glen. "Magpapadala ako ng pera. Sabihin mo agad kung kukulangin para makapanghiram ako sa iba kong kaibigan dito."

"Salamat Glen.. Patawarin mo si itay kung galit pa din siya sa'yo."

"Mahal kita, si Tom pati ang tatay mo kaya di ko kayo pababayaan. Magpakatatag ka habang wala ako. Ikaw lang ang masasandalan ng tatay mo."

Sumailalim agad sa bypass surgery si Mang Gardo at naging maayos naman ang resulta. Ubos ang naipong pera ni Rema at nabaon muli sa utang. Napagkasunduan niya at ni Glen na ipagpaliban muna ang paglipat bukod sa naubos ang kanilang ipon ay kailangang alagaan ang ama. Hindi muna din uuwi si Glen para masuportahan ang gamot ni Mang Gardo.


May kabang dinampot ni Mang Gardo ang cellphone ni Rema. Hinanap ang number ni Glen. Subalit, namayani ang pride, binitawan niya ang cellphone. Lumabas. Lumanghap ng hangin. Nakita niya si Tom at ang batang umaway dito kanina. Masaya na muling naglalaro ang mga bata. Pawi na ang galit sa bata na kanina'y nag-aamok.

Bumalik siya sa loob ng bahay. Muli niyang dinampot ang cellphone at buong lakas ng loob na tinawagan si Glen. Takot siyang masumbatan pero sa pagkakataong ito, gusto niyang pasalamatan ang asawa ng anak.

"Hello, Glen," panimula ni Mang Gardo. "A-anak, salamat sa lahat. Patawarin mo ako. Sa mga nagawa ko sa iyo, sa lahat.."

Nangilid ang luha ni Glen. Sa unang pagkakataon ay tinawag siyang anak ni Mang Gardo. Lagi niyang hinihiling na maging maayos sila. Sinagot na ang kanyang dasal. "Itay, kailanman po ay hindi ako nagalit sa inyo. Wala po kayong ginawang kasalanan sa akin. Magpagaling po kayo."

Bakas na din sa mukha ni Mang Gardo ang butil ng luhang pumapatak sa mata hindi dahil sa lungkot kundi dahil ubos na ang salitang pwedeng magpahayag ng kanyang kasiyahan. "Mag-iingat ka lagi ha? Alam mo naman ako, tumatanda na kaya sumpungin."

Magaan ang loob at maaliwalas ang pakiramdam ni Mang Gardo matapos ang usapan. Walang panunumbat siyang nadinig. Ngayon, nagpapasalamat siya kay Rema dahil si Glen ang minahal niya. Tumingala siya sa langit ang nagpasalamat sa pangalawang buhay.

"Tom, Apo! Halika nga!" tawag ni Mang Gardo sa apo. Niyakap niya ito ng mahigpit bilang pasasalamat kay Glen. "Salamat apo."

-WAKAS- 

****************************************

Ang kwento ito ay alay ko sa mga OFW lalo't higit sa masugid na tagasubaybay ng blog na ito. Sa mga reader's from Doha, sana mainspired kayo lalo.

-Sa mga tropa ko na dati ding tambay na gaya ko, na noong nakapamilya ay nagsikap na.

-Sa mga pinsan, kaklase, dating katrabaho, ingat diyan. at sa mga nakabarikan, ang tagay ko ay para sa inyo..

-Kay Tin, Cheth, Gem, Marge, Elle, Aiden, Jeff aka Aroro, Emman, mga p're salamat sa pagsubabay at friendship.. 

Sa Organizers ng PEBA, maraming salamat. Ang espasyo ng aking blog ay palaging bukas para sa inyo.

OFW Supporter Category

"Pagtibayin ang Pamilyang OFW

Mas Matibay na Tahanan Para sa Mas Matibay na Bayan"

Love Bus - Chapter Eight

Love Bus

by arianne & panjo

Chapter 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |

Patuloy na tumakbo na parang bata sa park si Miel. Tapos bigla itong tumigil parang matandang biglang inatake ng rayuma.

"Napagod ata." Bulong ni Andrew. Napangisi siya.

"Akin na kasi yan! Wala ka namang makukuha diyan eh. Wala naman kasing laman iyan." Pilit na inaagaw ni Andrew ang pitaka sa makulit na si Miel.

"Ayoko nga. Sino muna si Pearl?"

"Bangka si Pearl."


"May palusot-lusot ka pa diyan eh huli ka na naman. Asawa mo ba siya?" painosenteng tanong ni Miel.

"Of course not! I'm single. At kung sino man siya, hindi na mahalagang malaman mo pa iyon. Pakielamerang madaldal," pagsusungit ni Andrew. Hindi na mabilang kung ilang beses napikon ni Miel ang lalaki. At hindi rin alam ni Andrew kung bakit at kung paano niya nahahayaang pikunin siya ng babaeng ni hindi niya alam ang pangalan.

"Ako madaldal?"

"Akin na kasi yan cookie monster!" Halatang inis na si Andrew dahil maka-ilang beses na din silang paulit ulit na nagpaikot ikot sa plaza.

"Ibibigay ko lang sayo, ang wallet na 'to, kapag tinawag mo akong ganda!" natatawang sabi ni Miel.

"Edi isaksak mo na sa baga mo iyan! Never kitang tatawaging ganda. Assuming ka ha!" Halos lumawit ang litid ni Andrew.

"O edi sige. Tutal naman walang laman ito eh. Kundi yung picture ng Flanax girl mo."

"Excuse me,di hamak naman na mas maganda si Pearl kesa sayo noh."

"Siya na maganda. Basta ako, diyosa. Este, bathaluman pala."

"Ang lakas mo eh noh? Nag gym ka siguro sa manila."

"Bakit naman?"

"Kasi hindi lang upuan ang binubuhat mo. Pati yung mga bleachers sa Araneta kayang kaya mo."

Sinuntok ni Miel ang braso ni Andrew. "Nagsasabi lang ako ng totoo noh."

"Kung ikaw naman ang definition ng maganda, dibaleng magmahal nalang ako ng panget."

"Whatevs! Halika na. Punta na tayong tower. Pagdating natin dun maabutan natin ang sunset."

Naglakad na sila papuntang sakayan ng kalesa. Aliw na aliw si Miel na pikunin si Andrew. At least nagagawa niyang alisin sa isip ni Andrew ang business proposal na gumugulo ng isip ng lalaki.

Hinayaan na lamang ng binata na hawakan ni Miel ang wallet niya. Tutal naman ay wala itong laman at alam naman niyang nangungulit lang ito. Sumakay sila sa kalesa at binaybay ang daan patunong bell tower. Habang nagbibiyahe ay patuloy ang pag picture ni Miel sa paligid. Paminsan ay kinukuhanan niya ng litrato ang masungit na si Andrew.

"Mam nandito na po tayo." Sabi ng kutsero.

"Salamat manong. Hintayin niyo na lang po kami diyan sa may labas. O halika na! Babagal bagal ka nanaman diyan eh!"

Inalalayan ni Andrew si Miel pababa ng kalesa. Medyo malikot ang kabayo at halatang natatakot ang dalaga.

"K-kaya ko magisa noh!" Pagmamayabang ni Miel.

"Oh edi sige." sabay bitaw ni Andrew sa kamay nito. Muntikan ng dumapa si Miel dahil sa ginawa ni Andrew.

"Alam mo ang sama talaga ng ugali mo! Kaya ka siguro iniwan ni Pearl noh?" Mataas ang boses na sigaw ni Miel.

Hindi na lang pinansin ni Andrew ang sinabi ni Miel. Wala siyang panahon para makipagtalo. Lumakad na lamang siya papunta sa loob ng simbahan. Sa entrance palang ay sinalubong na sila ng namamahalang tour guide sa lugar.

"Magandang hapon po. Welcome po sa Bantay church and bell tower," masayang bati ng tour guide habang ikinukumpas ang kamay. "Ako nga po pala si Joey. Gusto niyo po samahan ko kayo sa pagakyat?" Alok nito.

"Ah wag na manong kami na lang ang aakyat," pagbibida ni Miel.

"Mabuti pa magpasama na tayo kay manong Joey. Mahirap na, baka itulak mo pa ako."

"Makulit ako pero hindi ako mamatay tao!" depensa ni Miel. "Halika na akyat na tayo para makita natin ang sunset." Patakbong hinila ni Miel ang braso ni Andrew.

Nakarating sila sa lagusan patungo sa taas ng bell tower. Medyo makipot ang kahoy na hagdan. Napalunok si Andrew. Hindi niya inaasahan na ganoong kataas ang lugar. Kahit pa sa Baguio siya lumaki. Ni hindi pa nga niya naakyat ang grotto dahil takot siyang mahulog.

Napansin ni Miel ang pamumutla ni Andrew. Naisipan na naman niya itong tuksuhin. Para bang may kung ano kay Andrew at gustong gusto niya itong inaasar.

"Don't tell me you are afraid of heights?" panunudyo nito.

"Of course not! Napagod lang ako noh." palusot nito. Namuo na kasi ang butil butil na pawis sa noo niya.

"Oh sige. Halika na! Mauna ka ng pumanik. Para kung sakaling mahulog ka may sasalo sayo." pang-asar na sabi ni Miel.

Naunang umakyat si Andrew. Dahan dahan. Ng biglang umuga ang kahoy na hagdan. "Holy shit!" Sigaw ni Andrew.

Tawa naman ng tawa si Miel sa likuran niya. "Hindi pala takot sa heights ah. Hahahaha. Duwag!" Sabay belat.

"Whatever cookie monster." Sabi ni Andrew. Nagpatuloy na lang siya sa pag-akyat at ng marating ang tuktok ay namangha siya sa ganda ng paligid. Nakaakyat na rin si Miel.

Noon pa man ay gustong gusto na ni Miel ang lugar na ito. Dito siya madalas pumunta kapag may problema siya. Dito din niya isinisigaw ang mga bagay na kinikimkim niya.

Napansin niyang malalim na naman ang iniisip ni Andrew. Tinabihan niya ito.

"Ibabalik ko ang wallet mo. Kapg kinuwento mo sakin kung ano ang meron sa Flanax girl mo."

"Hindi na mahalagang malaman mo kung sino siya."

"Edi kunin mo na lang sa South China Sea itong wallet mo." Kunwari ay ihahagis ni Miel ang wallet ng biglang nagsalita si Andrew.


"Dati kong girlfriend si Pearl kaso nakipaghiwalay siya sa akin." malungkot na panimula ni Andrew. Seryoso ang kanyang mukha at halatang may dinadala sa kanyang mga mata.

"Siguro nambabae ka! Ganyan naman kayo e. Hindi kontento sa isa!" sumbat ni Miel na tila siya ang niloko ni Andrew.

"May conclusion ka na pala e. So di na ako magkwento."

Tinapik ni Miel ng malakas ang balikat ni Andrew. "PMS? Sumpungin mo naman parang di ka lalaki! Kwento na!"

"Kung makatapik ka parang close tayo ah!" Hinilot ni Andrew ang halos mabasag na balikat.

"Sorry boss!" Minasahe ni Miel ang balikat ng kausap para tuluyang na itong magkwento. "Kwento na! Hindi na ako mag-iinterupt!"

"Oh!" Iniabot ni Andrew ang isang pirasong bato kay Miel.

"Ano yan?"

"Bato. Akala mo prutas?"

"Alam ko! Aanhin ko naman iyan? Ipupukpok ko sa'yo?"

"Hindi! Kagatin mo para tahimik ka habang nagkukwento ako.."

"Bwisit!" Tumalikod si Miel at tila naghihintay na panunuyo pero hindi iyon nangyari. Mahaba ang katahimikan kaya napilitan si Miel magsalita. "Kainis ka naman!"

"Bakit na naman?!"

"Wala. Magkwento ka na nga!"


Malalim ang pinaghugutan ng hininga ni Andrew. Nakatanaw siya sa malayo. Bahagyang napailing at tumititig sa mga mata ni Miel. Hindi niya alam kung bakit interesado ang babae sa buhay niya. Sa isip niya, tama din na may hingahan siya ng sama ng loob.


"Mahal ako ni Pearl pero nagsawa siya sa pagmamahal ko. Hindi nga siguro sapat ang pagmamahal lang. Marahil tama nga ang mga magulang niya. Walang mararating si Pearl sa akin dahil walang direksyon ang buhay ko. Wala akong pangarap. Kaya ngayon gusto kong itama ang buhay ko at bumalik sa akin si Pearl."

Mahaba pa ang kwento ni Andrew tungkol sa pangarap, pag-ibig at buhay. Halos nangilid ang luha ni Miel sa lungkot ng buhay ng lalaki. Naguilty tuloy siya sa mga kalokohang ginawa sa lalaki.

"Paano kung ayaw na sa'yo ni Pearl? Kung may mahal na siyang iba?"

"Hindi ko alam," mababa ang boses ni Andrew. Malungkot. Nababagabag.

"Alam ko na. Halika." Hinila ni Miel Patayo si Andrew. "Isigaw mo dito sa taas ng tower ang nararamdaman mo. Isumpa mo sa ngalan ng nawawalang espada ni Panday na pagbalik mo ng Baguio ay may ibubuga ka na bukod sa mabaho mong hininga." Tatawa tawang sabi ni Miel.

"Dito?"

itutuloy...

Love Bus - Chapter Seven

Love Bus

by arianne & panjo

Chapter 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |

Sa tingin ni Miel ay makakasundo naman niya si Andrew kaya niyaya niya itong mamasyal kaysa magmukmok. Isa pa, magkakaroon siya ng tagabitbit kung may matipuhan siyang bilhin. Nabuo sa isip niyang kulitin si Andrew kapag nagsusungit ito.

"Tanggalin mo iyang shades mo. Hindi bagay. Mukha kang bulag na mamalimos!" tatawa-tawang utos ni Andrew kay Miel. "At isa pa, mag-susuot ka niyan eh maghahapon na." dagdag pa nito.

"Eh ano namang pakielam mo? Kelan pa naging bawal magshades kapag hapon?" Pagtataray naman ni Miel. Pinandilatan muna niya ang kausap bago hinila palabas ng tinutuluyan. "Halika na nga, baka gabihin pa tayo."

Ilang minutong lakad lamang ang layo ng Vigan Cathedral mula sa tinutuluyang bahay nila Miel. Minsan pinaglalaruan niya si Andrew lalo kapag nauuna itong maglakad. Palibhasa ay hindi sanay sa lugar ang kasama ay bigla-bigla siyang liliko sa eskinita habang naiiwang lilinga-linga si Andrew sa paghahanap sa kanya. Pasekreto siyang bubungisngis sa ginawang kalokohan.

"Saan ka ba nagsusuot?" tanong ni Andrew.

"Aba?! Ako nga ang iniiwan mo eh," paninisi pa ni Miel sa kasama. "Bilis mo kasing maglakad."

"Oh san tayo?"

"Pagdating natin sa Cathedral, sakay tayo ng Kalesa. Tapos punta tayo dun sa tinatawag nilang Bell Tower." Pagmamalaki ni Miel kay Andrew habang naglalakad sila maluwang na daan ng Ilocos.

"Talaga? Ano namang meron dun sa Bell Tower na iyon?" Tanong ni Andrew.

Pinulot ni Miel ang isang stick, bahagyang umurong at iwinasiwas sa mukha ni Andrew. "Dun lang naman binunot ni FPJ ang espada ng panday. Hiyaa!" Daig pa niya ang tour guide kung magbida.

"Hoy babae, tigilan mo nga iyan at baka makatama ka! Ang hilig mo talaga sa disgrasya."

"Kung may madidisgrasya man ako, sana ikaw yun," pabulong na sabi ni Miel sabay tapon ng stick. "Kill joy."

"May sinasabi ka?" tanong ni Andrew.

"Wala noh. Halika dali bili tayo ng bagnet!" Yaya ni Miel sabay hatak sa braso ni Andrew.

"Bagnet? Ano yun?"

"Isa yun sa mga pinagmamalaki ng Ilocos. Chicharon sa tagalog. Pero mas masarap pa sa chicharon."

"Gusto mo yata akong patayin sa high blood eh!"

"Naku hindi. Hindi ka nagkakamali."

"Alam mo, nagdadalawang isip ako kung gusto mo ba talaga akong tulungan oh ano."

"Siyempre binibiro lang kita noh. Sadyang madali ka lang mapikon."

"Bahala ka nga!"

Pagdating nila sa tindahan, "Dalawang bag nga po ng bagnet." Sigaw ni Miel. Sabay kindat sa tindera. Iniabot ang bayad sabay sibat. Naiwang naguguluhan ang tindera dahil parang aktong lalaking tambay lang ang si Miel.

"Mukhang nakakatakam nga ah," nasasabik na wika ni Andrew.

"Oh hayan, isa para sayo. Akin naman 'tong isa." Pahagis na iniabot ni Miel kay Andrew. Masayang binuksan ni Miel ang bag ng bagnet niya. Matagal-tagal nadin noong huli siyang nakatikim nito. Naglakad sila patungo sa plaza sa harap ng Vigan cathedral at doon ay naisipang umupo upang ienjoy ang bagnet.

"Wow ang lutong! At masarap." Paghanga ni Andrew sa pagkain. Sunod-sunod ang subo niya na para bang
mauubusan.

"Aba siyempre! Kakaiba ata ang style ng pagluto niyan. Hindi gaya ng ibang Chicharon. Pinakukuluan muna iyan bago ipiprito. Kapag malutong na, paglipas ng dalawampung minuto ay papakuluan itong muli bago
piprituhin hanggang maging mas malutong pa." Pagmamalaki ni Miel.

"Pati recipe alam mo pa talaga!"

Sa sobrang katakawan ay hindi na napansin ni Miel na marami ng piraso ng bagnet ang naipon sa gilid ng mamantika niyang labi. Nilabas ni Andrew ang kanyang panyo sabay pinunasan ito.

"Ayan kasi Pearl ang kalat kalat mo." Wala sa loob ni Andrew ang pagbanggit sa pangalan ng minamahal.

"Pearl? Sino naman si Pearl?" pagtataka ni Miel.

"Ah, eh wala. Dun yun sa commercial. Naalala mo? Yung sa Flanax!" Palusot niya.

"Ah oo. Yung "Si Pearl, lagi nalang si Pearl."" Natatawang ginaya ni Miel ang commercial. Sabay silang tumawa.

Nabunutan ng tinik sa lalamunan si Andrew dahil napagtakpan niya ang pagkakadulas ng dila niya. Bigla kasing pumasok sa isip niya si Pearl dahil madalas din niyang gawin iyon.

"Andrew, baka naman may barya ka diyan. Ilibre mo naman ako ng inumin oh! Kahit yun lang." Sasamid samid na sabi ni Miel.

Binuksan ni Andrew ang wallet niya, napasulyap naman si Miel sa larawan. "Ah, iyon siguro si Pearl" Bulong nito sa isip niya. Walang ano ano ay hinatak niya ang wallet ni Andrew.

"Commercial pala ha! Habulin mo ko!" Sabay takbo papalayo.

itutuloy..

Suicide

Isang pirasong lumpia at buko juice ang naging panawid gutom ni Jomar matapos ang kanyang final interview sa isang kompanya. Hindi niya alam kong paano pagkakasyahin ang perang pabaon ng kanyang ina kaya tiis muna siya. Babawi na lang siya ng kain pagkauwi ng bahay.

Katulad ng dati hindi maganda ang resulta. Siguradong uulanin na naman siya ng sermon pag-uwi. Palibhasa ay malabnaw ang kanyang utak at baluktot mag-english ay hirap siyang makapasa sa mga exams at interviews. Isang taon na siyang graduate pero hindi pa siya nagkaroon ng trabaho. At halos pagsisihan ng kanyang ama ang pagkakatay ng alagang manok na inihanda noong pagtatapos.

Palaging litanya ng kanyang ama ang pagkakaroon ng trabaho ng mga high school graduate sa tuwing di siya papasa sa pag-aapply. Sa bawat masakit na salita lalong bumababa ng kanyang self-esteem. Nabubuo ang gap na tila pader na di matibag sa pagitan niya at ng kanyang ama.

Naisipan ni Jomar na dumaan muna sa kaibigan para magpalipas ng oras. Kailangan niya ng kadamay sa mga ganitong pagkakataon. Isang taong nakakaintindi, susuporta sa kanya sa mga panahong siya ay mahina at nawawalan ng tiwala sa sarili.

"Pareng Jomar, nadalaw ka!" bati ng kaibigan kay Jomar. "Pasok ka!"

"Magpapalipas lang ng oras pareng Budong. Bagsak na naman ako sa apply ko!"

Mula pagkabata ay magkaibigan na si Jomar at Budong. Nagsimula sa kalye ang kanilang samahan pero lumalim dahil halos pareho sila ng pinagdadaanan at madalas talunan.

"Nakakalungkot nga iyan. Anong plano ngayon?"

"Hindi ko alam. Sigurado may sermon na naman ako kay erpat."

Napailing si Budong at hinawakan sa balikat ang kaibigan. "Kung gusto mo dito ka muna para maiwasan mo ang sermon. Magpalamig ka muna." Puno siya ng sensiridad sa sinabi.

"Sira ka ba? Magkapitbahay lang tayo! Parang malaki ang bahay n'yo para di ako makita dito."

"Pasensya na. Iyon lang ang naiisip ko para matulungan ka e. Kaibigan kita kaya ayoko din ng napapagalitan ka."

"Kaibigan ba talaga kita? May gusto sana akong sabihin sa'yo na matagal ko ng gustong gawin."

"Oo naman!" ubod ng lakas na sigaw ni Budong at halos madurog ang buto sa balikat ni Jomar sa tindi ng pagkakahampas niya. "Ano bang gumugulo sa isip mo at baka makatulong ako."

"Gusto ko ng mamatay." Mahina at mababa ang boses ni Jomar.

"Ano?!"

"Gusto ko ng mamatay. Magsuicide. Gusto pa inuulit e!"

"Naloloko ka na ba?!" Inalog ni Budong si Jomar na parang alkansya. "Madaming nagmamahal sa'yo."

"Sino?"

"Si Ally. Mahal na mahal ka niya."

"Break na kami. May iba na siya. Sana huwag mo na akong pigilan."

"Sige baka masabi mo pa akong kill joy e. Pero sa isang kondisyon!"

"Ba't ikaw pa ang may kondisyon?"

"Gumawa ka ng suicide note. Mahirap mapagbintangan. Pirmahan mo na din."

"Alam mo namang mahina ako sa essay e. Tsaka pangit ang penmanship ko!"

"Problema ba iyon? Halika," yaya ni Budong. Binuhay ang computer. Tinapik ang kumukurap-kurap pang monitor. Hinintay komunekta ang sumpunging dial-up internet connection. "Sa google ako naghanap ng cover letter pattern for sure meron ding suicide letter. Iprint natin para readable ang magagawa natin."

"Galing mo! Maasahan ka talaga."

"Kaibigan mo ako e! Kaya handa akong tumulong." May angas pa pagkakabigkas ni Budong na tila okay lang na mamatay ang kaibigan.

Matapos magsearch ay naglabasan ang iba't ibang pattern ng suicide note. May emo, cool, astig at may papansin lang pero di naman nagpakamatay.

"Okay ang isang iyan p're. Samahan mo ng konting english para magandang pakinggan sa tv kung may media na mapapadaan."

"Pasalamatan mo ako sa sulat ha, para may linya ako sa libing mo."

"Sige pare. Ano bang magandang paraan ng suicide?"

"Sleeping pills p're. Overdose. O kaya lason sa daga."

"Hindi ba masama ang lasa nun?"

"Medyo masama siguro pero wala namang side effect. Tsaka wala kang sakit na mararamdaman."

"Goodluck sa akin!"

Nagsimula silang gumawa ng suicide note sa pamamagitan ng pinagtagpi-tagping salita mula sa iba't ibang site. Nilagyan nila ng credits ang pinagkunan nila para di mademanda kung may magreklamo ng plagirism. Ilang sandali pa ay printed na ang suicide note. Dinamihan nila ang kopya para siguradong mababasa kung sakaling malipad ng hangin. Plano nilang ikakapit sa ref, ipapatong sa mesa, ididikit sa toilet bowl at sa lumang salaming nagsasabing ng pinakamagandang babae sa buong pantasya para mapansin agad. Pinirmahan ni Jomar matapos mabasa ang sulat.

"P're ang cool! Lucida Handwriting pa ang font! Astig!"

"Salamat p're sa suporta," maluha-luha pang wika ni Jomar at may bahagya pang pagsilip ng sipon sa bawat singhot. "Pero may isa pang problema. Wala akong pambili ng sleeping pills."

"Patay tayo d'yan. Walang wala din ako ngayon e."

"Magbigti na lang kaya ako? May lubid ka ba d'yan?"

"Meron kaso gamit pa ni bunso sa duyan niya. Yari pati ako kay ermat kapag nalamang wala ng tali ang duyan. Magsaksak ka na lang kaya?"

Napangiwi si Jomar. "Takot ako sa dugo e.."

"Pumikit ka na lang. Kaso wala ang kutsilyo dito. Hiniram ng erpat mo di pa nga sinosoli e."

"Kahit kelan badtrip talaga si erpat!" naasar pang wika ni Jomar.

"So anong plano mo?" Natahimik ang dalawa. Nagpaikot-ikot hanggang mahilo. "Hirap din pala magsuicide."

"Uuwi. Hahayaan ko na lang na si erpat ang makapatay sa akin."

"Magandang idea iyan. Paano itong mga suicide note?"

"Itago mo for future reference. Malay mo kailanganin mo din."

Walang nagawa si Jomar kundi umuwi ng bahay. Inihanda niya ang sarili sa mga sermon na aabutin niya. Pagpasok niya ay agad siyang sinalubong ng ama. Umiling agad si Jomar para ipaalam na bagsak ulit siya.

"Oh anak, kanina ka pa namin hinhintay. Nabanggit ko sa tito mo na wala kang trabaho. Tutal mahilig ka daw sa computer. Kukunin ka daw muna niyang taga-manage ng shop n'ya. Aalis na kasi sila next week papuntang Canada," lahad ng ama ni Jomar pagpasok pa lang niya ng pinto.

-end-

"corny ito kasi corny naman talaga ang magsuicide" - elle.

Love Bus - Chapter Six

Love Bus

by arianne & panjo

Chapter 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |

Ilang gabing pinagpuyatan ni Andrew ang feasibility study para maging katangap-tangap ito sa kanyang kuya. Metikoloso ang kanyang kapatid pagdating sa return on investment kaya dapat may handa siyang patunay o pag-aaral para ipagtanggol ang proposed outsourcing business. Pero sa isang iglap lamang ay nagawang sulatan iyon ng hindi pa niya kakilala. Halos hindi mabasa ang ibang letra at figures kaya uminit ang ulo niya.

"Anong inaalis ang problema? Lalo mong dinagdagan. Kailangan ng kuya ko ito!" pikon na sambit ni Andrew. Hindi niya mapigilang magtaas ng boses.

"Ikaw ang nagsabing hanggang ngayon lang ang chance mo para ipakita iyan sa kuya mo. So lapse na. Wala ng silbi ang papel na hawak mo." Nagkibit balikat lang si Miel na tila walang ginawang masama.

"Kahit na! Baka bigyan n'ya pa ako ng pagkakataon kung sakaling maipakita kong maganda ang study na 'to."

Nagbuntong hininga si Miel. "You know what, Andrew? Kung ako ang kuya mo mas maiimpress ako kung ikaw ang magpapaliwanag ng mga ito kaysa ako ang magbabasa. Nagpapractice tayo kanina para maidepensa mo ang proposed business mo tapos papakitahan mo ako ng papel? Paano kung mali ang pagkakainterpret ko, e di laglag ang business mo."

Napatigil si Andew. May punto ang kanyang kausap. Paano nga naman kung walang oras magbasa ang kanyang kapatid ng thirty pages study? Kung kaya niyang ipaliwanag ang ang mga nakasulat doon sa maikling oras ay madali niyang makukumbinsi ang kapatid. At ang ginawa niyang study at gagamitin na lang reference.

"Paano mo nasasabi ang mga ito? Anong alam mo sa ganitong negosyo?" pagtataka ni Andrew.

"Wala naman," tugon agad niya. "Simpleng panel lang ako ng mga school sa thesis defense."

"Teacher ka?"

"No. Kinukuha lang nila akong panelist."

"So, matutulungan mo pala ako. Pwede kitang maging adviser."

"Aba! Makakalibre ka na naman? Kanina lang sinisigawan mo ako."

"Pasensya na. Problemado lang talaga. Nahihiya din naman talaga ako sa'yo tapos mukhang mahal pa ang magagastos mo dito."

"Biro lang! Tutulungan kita for free dahil ipagbubuhat mo ako ng gamit." Labas pa ang ngipin ni Miel habang sinasabi iyon. "At saka kilala ko ang may-ari nito kaya libre tayo."

Nakahinga ng maluwag si Andrew. Naglakad s'ya papunta sa veranda at tinanaw ang kalawakan ng siyudad. Ngayon lang niya napagtuunan ng pansin ang nakabibighaning scene ng Ilocos. Halos mapanganga siya sa paghanga.

"Salamat ha." Nilingon ni Andrew si Miel. "Siguro kung di ako naligaw dito baka nasa Baguio na ako at luhaang uuwi ng Manila dahil sa palpak na proposal."

Bahagyang gumuhit ang ngiti sa labi ni Miel. Hindi niya akalaing mapapaamo niya ang kaninang tila nagwawalang leon. "Laki mong tao tapos dramatic actor ka? Kanina lang ang tapang mo at parang gusto mo akong kainin. Huwag ka ng magmukmok. Halika, maglibang muna tayo sa labas. Sayang ang oras kung dito lang tayo."

"Sabagay. Medyo masakit na din ang tenga ko sa kakasigaw mo sa akin," nakangiting biro ni Andrew.

"Aba! Aba! Matapos mong magpasalamat ginaganyan mo ako? Hoy, lalaking menopause di kita sisigawan kung di laging mainit ang ulo mo!" Halos ipagduldulan ni Miel ang kanyang daliri kay Andrew.

"Biro lang. Ikaw naman. Cool ka lang! Pumapangit ka e kapag pikon!"

"Pumapangit? So nagagandahan ka sa akin? Pagnanasa ba yan o paghanga?"

"Akalain mong may ilong sa tuktok ng simbahan. Sa'yo yata 'yon."

"Makapal ang mukha ko, ganun?"

"Ikaw nagsabi n'yan!"

"Bahala ka nga! Pinupuri mo ako tapos aasarin. Gulo mo. Magulo ka pa sa kawad ng meralco!" Lumayo si Miel at pumasok ng kwarto.

"Pikon!"

"Nagsalita ang malawak ang pasensya. Salamat sa pagsira ng araw ko. Manigas ka diyan!"

"Sorry na. Halika mamasyal na tayo."

Biglang bumalik si Miel at nakasuot na agad ng sun glasses. "Tara na! Oh bitbitin mo!"

Kakamot-kamot sa ulo si Andrew matapos saluhin ang bag ni Miel.


itutuloy....

Love Bus - Chapter Five

Love Bus

by arianne & panjo

Chapter 1 | 2 | 3 | 4 |

Kung may malalapitan lang agad si Andrew hindi niya papatusin ang alok ng babaeng kahit pangalan ay hindi niya alam. Madami siya utang at halos walang magtiwala sa kanya pagdating sa pera dahil sa malaking perang nawala sa kanya noon. Kasama si Andrew sa mga naloko ng malawakang scam ng pyramiding.


"Balak mo akong gawing chimoy?" napailing pang tanong ni Andrew kay Miel. "Kanina ko pa napapansin na pinagtitripan mo ako e!"

"Of course not! Gusto ko lang ng kasama na iexplore ito!" Itinaas ni Miel ang dalawang kamay at pikit-matang umiikot. "Mahirap kumilos bitbit ang lahat ng gamit ko tutal di ka na din naman aabot sa target time mo kung aalis ka din ngayon papuntang Baguio."

"Anong balak mo? Wala akong alam dito. Kahit ninuno ko yata di pa nakatapak sa lugar na 'to."

"Alam mo? Teka anong pangalan mo?"

"Andrew."

"Alam mo Andrew, hindi nakamamatay ang pagtatanong."

"Sige ikaw bahala. Sasamahan lang kita," malumanay na sagot ni Andrew. "Pero huwag mo samantalahin."

"Hindi naman ako masamang tao," katwiran agad ni Miel. "Gusto ko lang maglibang at kung may tutuluyan na tayo pwedeng iwan ang gamit doon," dagdag pa niya.

"Okay. Pasensya na. Puro kasi panlalamang ang ginawa mo simula noong unang pagkikita natin."

"Boring ka kasi kaya nilagyan ko ng konting spice ang buhay mo."

"So sinadya mo talaga?"

"No! Nagkataon lang ikaw ang nasa unahan ko," depensya niya kay Andrew. "Teka hindi mo itatanong ang pangalan ko?"

"Hindi na. Maghanap na tayo ng tutuluyan." Binuhat ni Andrew ang mga gamit ni Miel at sinimulan maglakad.

"Wait!!!" sigaw ni Miel habang hinahabol si Andrew. "Parang alam mo ang pupuntahan ah."

"Alam mo. hindi nakamamatay ang magtanong."

"Whatever!"


Malayo-layo din ang narating ng dalawa bago may dumating na sundo. Tinawagan ni Miel ang isang kakilala para magbigay ng lugar na pwedeng tuluyan. Sa may Vigan Cathedral ang napiling tagpuan. Bagamat pagod, hindi nauubusan ng dahilan si Miel para pikunin si Andrew.

"Hoy! Tulala ka na naman!" panggugulat ni Miel.

"Kung maka-hoy ka naman parang close tayo ah."

"Ito naman. Ibaba mo nga muna ang dala mong problema. Maganda ang lugar. Relax."


Hindi pinansin ni Andrew si Miel. Kung maari lang na iwan niya si Miel ginawa na niya. May pagkakataong namamangha din siya sa lugar. Maraming scene ang nasaksihan niya ng personal na noon ay sa postcard o suot na damit lang ng nakakasalubong niya nakikita.

Magarbo ang napiling lugar ni Miel. Napalunok pa si Andrew dahil sa estima niya ay malaking gastos ang pagtuloy doon. Isang Villa ang kanilang tinuluyan. May dalawang kwarto na may common sala at veranda na kayang tanawin ang siyudad ng Vigan. Pumasok agad si Miel ng kwarto habang nanatili si Andrew sa sala.

"Nandyan ka pa din?" usisa ni Miel. "Bakit hindi mo muna ipasok ang gamit mo?"

"Parang nakakahiya. Mukhang malaki ang gastos dito wala man lang akong maimbag."

"Pwes mag-ambag ka kahit laway!" panunuya ni Miel. "Subukan mong magkwento para di ka nagmumukmok."

"Susubukan ko."

"Ano bang gumugulo sa'yo? Kahit may topak ako sa tingin mo, pwede naman akong pagkatiwalaan."

"Gusto kong magsimula ng bagong buhay." Humugot ng hininga si Andrew bago nagsimulang magkwento. "Wala ng magtiwala sa akin matapos kong maubos ang pera ko pati pera ng mga kaibigan ko. Naloko kami ng isang negosyo na akala naming kikita kami ng malaki kapag nag-invest kami."

"You mean scam? Bakit sa'yo ang sisi?"

"Ako ang humikayat sa kanila na mag-invest dahil kumikita naman talaga ako noong una. Tapos biglang nagsara kaya nasira ako sa mga kaibigan ko."

"Mahirap nga 'yan. Kaya sa kapatid mo na ikaw lalapit. Ano namang negosyo ang papasukin mo ngayon? Kunyari ako ang kuya mo para maidepensa mo ang gusto mo."

Napaisip si Andrew. Kung ganito kakulit ang kuya n'ya malamang di papasa ang proposal niya. Kaya pwede siyang magpractice ng sasabihin kay Miel.

"An outsourcing. Manpower outsourcing. Magprovide kami ng tao sa mga companies from utility to administrative works."

"Parang angency. Okay nga yan. Favorable sa company. Paano mo naman i-encourage na mamuhunan ang kuya mo?"

Binuksan ni Andrew ang bag at naglabas ng ilang papel. Listahan ng target client at feasibility study ng naisip na negosyo. Biglang kinuha ni Miel ang hawak na ballpen ni Andrew at sinulatan ito.

"Anong ginawa mo?!" asar ni tanong ni Andrew.

"Inaalis ang problema mo."


itutuloy...

Love Bus - Chapter Four

Love Bus

by arianne & panjo

Chapter 1 | 2 | 3 |

Pagdating sa Tarlac, mabilis na nagpulasan ang mga tao maliban kay Miel at Andrew. Hindi makakilos agad si Miel dahil sa dalang mga gamit. Napipikon naman si Andrew dahil sa kabagalan ng babaeng nasa harap niya.

"Ako na magdadala ng iba," alok ni Andrew.

"Ayoko! Magkakautang na loob pa ako sayo." Halos mabali ang leeg ni Miel sa pagtanggi.

"I insist. Ayokong maiwan ng lilipatang bus dahil baka nakumpuni na ang bus na 'to di pa tayo nakakababa. Hindi ako makadaan sa dami ng dala mo e."

"Fine!" Padabog pang iniabot ni Miel ang gamit sa lalaki pero pasimple siyang napangiti. Sinadya kasi niyang harangan ang lalaki para alukin siya ng tulong. "Huwag mo akong nanakawan ha? Damit lang ang laman niyan kaya huwag mong pag-interesan."

"Kung gagawa ako ng kalokohan, iyong alam kong ikatatahimik ng buhay ko."

Hanggang pagbaba ay nagtatalo pa ang dalawa. Wala pa ang bus kaya naisipang kumain muna ng mga pasahero.


"Ano ba?! Bakit mo ba ako sinusundan?" tanong ni Andrew.

"Hello? Nasa iyo ang bag ko," paalala ni Miel. "Talagang may interes ka sa gamit ko ha. Siguro trip mo ang bikini ko d'yan. "

"Oh!" Inihagis pabalik ni Andrew ang bag. "Pasensya na. Nakalimot lang."

Halata sa kilos ni Andrew ang madalas na pagkawala sa sarili. Mula sa terminal pa lang ay puna na ito ni Miel kaya nasingitan siya sa pila.


"Libre kita ng pagkain para man lang mapasalamatan kita."

"No thanks! Kung tatahimik ka mas magugustuhan ko pa."

"Suplado mo talaga."

Pinalampas muli ni Andrew ang babae. Hinayaan na lang niyang magtatalak ito kaysa lalong uminit ang kanilang pagtatalo. Gusto niyang matahimik pero patuloy pa din ang sunod ng babae. Kapag lalayo siya ay muli itong lalapit.


"Oh bakit dikit ka ng dikit? Wala na sa akin ang gamit mo."

"Oo nga. Baka pwede patulong ulit."

Bago pa magsalita si Miel ay binitbit na niya ang gamit. "Tatahimik ka na kapalit ng pagtulong ko. Bilisan mo, baka maiwan na tayo!"

Tumakbo si Miel at inunahan si Andrew sa bus. "Oh maluwag pa oh. Highblood ka palagi di naman tayo iiwan."

Sa bus ay nanahimik nga si Miel kapalit ng pagtulong ni Andrew. Ilang sandali lang ay nakatulog na ito dala ng kapaguran. Sa di sinadyang kilos ay sa balikat pa siya ni Andrew nakatulog.


"Pambihira!" angal ni Andrew. Wala siyang nagawa kundi matulog na din kaysa patuloy niyang isipin ang negosyo. Higit sa lahat, gusto niyang ialis muna sa isip kung tama pang harapin niya ang minamahal na si Pearl. Pagbalik niya ng Baguio, di maiiwasang magkita muli sila.


"Boss, Miss. Gising na. Ilocos na po."

"Ilocos?" sabay pa nilang sigaw.

Mabilis bumalik ang kanilang ulirat at bumaba ng bus. Asar na asar si Andew sa nangyari. Buo na sa loob niya na malas talaga si Miel.


"Ganda naman dito," manghang-manghang wika ni Miel.

"Malas! Malas!" sigaw ni Andrew sa sobrang asar sarili. "Kasalanan mo to e."

"Bakit ako? Pareho tayong sumakay sa bus."

"Ikaw ang naunang sumakay. Sumunod lang ako sa'yo dahil sa mga gamit mo."


"Well, nandito na e. I-enjoy na lang natin ang lugar." Nagkibit balikat na lang si Miel at binalewala ang galit ni Andrew.


"Hindi ako pupunta ng Baguio para mamasyal!" Hindi maipinta ang mukha ni Andrew. "Hindi ko alam kung dapat kong sabihin 'to e," huminga ng malalim si Andrew. "I'm trying to save my life. My career. Wala akong pera kaya pupunta ng Baguio para sa isang business proposal sa kuya."

"So? May next time pa. Akala mo naman magugunaw na ang mundo mo bukas." Nagtaas ng kilay si Miel.

"Hindi mo naiintindihan. Last chance na ang ibinigay sa akin ni kuya dahil puro kapalpakan ang ginawa ko dati. Kung di ko siya aabutan di ko na alam ang gagawin ko para itama ang buhay ko." Tinakpan ni Andrew ng dalawang kamay ang mukha dahil sa pagkadismaya.

"Kaya pala highblood ka sa akin. So anong gagawin mo ngayon eh nandito na tayo."

"Uuwi. Siyempre kailangan kong pumunta ng Baguio."

"Wala ka pera di ba?"

"Meron pero di ko alam kung sapat papunta ng Baguio."

"Ehem! May pera ako. Taga Baguio." Tila nagyayabang pa ang pagkakasabi ni Miel "Ako ang pag-asa mo. Kaya simulan mong maging mabait. Pakibuhat nga ng gamit ko!"



..itutuloy