Love Bus
by arianne & panjo
Chapter 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | Hindi pansin ni Andrew na kanina pa siya tinitingnan ni Heidi. Kakaiba kasi ang aura ng mukha niya kumpara kanina.
"Mukhang maganda ang naging lakad mo ah?" nakangiting puna ni Heidi. "Nakausap mo na si Pearl?"
"Oo Ate." maikling sagot ni Andrew habang pinapapak ang hawak ng bagnet.
"So kayo na ulit? Congrats!"
"Hindi. Wala na talagang pag-asa."
Napakunot ng noo si Heidi. "Pero bakit parang mas matangkad pa sa'yo ang saya mo?" nalilitong tanong niya kay Andrew. "Kanina ka pa nakangiti d'yan e."
"May naalala lang ako dahil sa bagnet. May nakasabay kasi akong babae sa bus na nagtrivia pa sa paggawa ng bagnet."
"Trivia lang mapapangiti ka na ganyan?"
"Weird kasi iyong babae. Mataray, witty, mabait na ewan. Madaldal tapos moody."
"Dami mong nasabi. Close na agad kayo ha, ilang oras lang kayong magkasama."
"No. 3 days kaming magkasama."
Nanlaki ang mata ni Heide. "3 days? Kailang pa naging 3 days ang papunta dito sa Baguio."
Hindi na napigilan ni Andrew ang sarili na magkwento. Nasabi niya ang nangyari kung bakit di agad siya nakarating. Mula sa pagsingit sa pila ni Miel hanggang sa paghihiwalay nila ng bus.
"Sayang nga e. Sinira niya ang tiwala ko," pagtatapos ni Andrew sa kwento.
"Pero kahit ganoon siya, may good deeds siyang nagawa sa'yo. Sabihin na nating pinaglaruan ka niya pero may mga tao talagang ganun lalo na kapag pinalaking brat."
"Tama ka ate. Ngayon ko nga lang narerealize na mainitin ang ulo ko lately kaya siya ang napagbutunan ko ng galit."
"Bakit kaya di mo hanapin? Magsorry ka."
"May problema e."
"Pride mo na naman. Nahihiya ka?"
Umiling si Andrew. "Hindi ko alam ang pangalan niya."
"Oh God! Ewan ko sa'yo." Lumakad palayo si Heidi sa dismaya. "3 days kayong magkasama at natulog pa sa iisang lugar di man lang nalaman ang pangalan."
"Parang nasira ko yata ang mood mo?"
"Sayang kasi. Maraming kakilala ang kuya mo dito. Kung alam mo ang pangalan baka nahanap natin?"
"Hayaan mo na. Malilimutan din ng taong iyon at ang nangyari."
"Eh ikaw? Kahit di mo aminin, gusto mo siyang makita. Kung talagang galit ang naramdaman mo wala ka ng sasabihing maganda about sa kanya."
Nagtaas lang ng balikat si Andrew. Kahit siya ang hindi niya alam.
Ilang araw na lang ay babalik na siya ng Manila. Malamig na ang simoy ng hangin kumpara noong mga nakaraan araw. Pumasyal muna siya sa mga kakilala at inikot ang dating pasyalan. Habang naglalakad ay hindi maiwasang maisip ni Andrew ang kalagayan ni Miel. Kahit paano naman ay may pakialam pa din siya dito. Kung hindi dahil sa kanya baka namalimos na siya sa Ilocos at di magiging mas maayos ang kanyang proposal. Pero kung hindi din dahil sa kanya, mas maaga sana niyang naipresent sa kapatid niya ang business proposal niya. Naguguluhan siya. Nagtatalo ang kanyang isip.
Nakarating siya sa Burham Park. Naupo siya malapit sa boating area. Tanaw niya ang mga magkasintahang namamangka. May mga alaalang pilit bumabalik. Gaya ng ginagawa nila noon ni Pearl sa Burnham. Sa boat number 31 siya nagpropose noon kay Pearl, dito din ipinahayag ng dalaga na mutual ang feelings nila para sa isa't-isa. Hindi lang siya makatalon noon sa saya kaya inalog na lang niya ang bangka.
Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya. Si Pearl. Tuluyan ng nawala sa kanya si Pearl. Pero bakit hindi siya nasasaktan? Bakit parang okay na sa kanya? Siguro nga, gaya ni Pearl ay napagod na din ang puso niya sa paglaban. Kaya pinili na nitong magpahinga.
Sa Maynila, kararating lang ng bus na sinakyan ni Miel mula sa Ilocos, halatang pugto parin ang mata ng dalaga dahil sa pag-iyak, ngunit sa pagkakataong ito, hindi dahil kay Carlo. Pumatak na naman ang luha niya, ngunit pilit niyang inaalis sa alaala ang masasakit na salitang sinabi ni Andrew. Pero kailangan niyang tanggapin, na siya din ang dahilan kung bakit nagalit ito sa kanya.
"Kamusta na kaya siya? Nakarating kaya siya sa Baguio? Nakita niya kaya si Pearl?" May halong pag-aalala sa isip niya. Inaamin naman niyang nag-kamali siya, pero sa palagay niya, eto ang pagkakamaling pinakana-enjoy niya, hindi dahil sa nakasakit siya, ngunit dahil ibang kasiyahan ang naidulot ng tatlong araw na nakasama niya si Andrew.
"Manong, Dasmariñas Village nga po." utos niya sa taxi driver.
Pagdating niya ng bahay ay pumasok agad siya sa kwarto. Doon niya pinakawalan ang bigat na nararamdaman. Kung kanina ay puro hikbi lang ang nagagawa niya, ngayon ay napuno ang kwarto ng hagulgol. "Napakatanga ko!" sigaw niya habang nakadapa sa kama. Naging tagasalo ng lahat ng galit ang kama at ang unan ang kanyang naging tanggulan at kayakap.
itutuloy...
-----------
"Mukhang maganda ang naging lakad mo ah?" nakangiting puna ni Heidi. "Nakausap mo na si Pearl?"
"Oo Ate." maikling sagot ni Andrew habang pinapapak ang hawak ng bagnet.
"So kayo na ulit? Congrats!"
"Hindi. Wala na talagang pag-asa."
Napakunot ng noo si Heidi. "Pero bakit parang mas matangkad pa sa'yo ang saya mo?" nalilitong tanong niya kay Andrew. "Kanina ka pa nakangiti d'yan e."
"May naalala lang ako dahil sa bagnet. May nakasabay kasi akong babae sa bus na nagtrivia pa sa paggawa ng bagnet."
"Trivia lang mapapangiti ka na ganyan?"
"Weird kasi iyong babae. Mataray, witty, mabait na ewan. Madaldal tapos moody."
"Dami mong nasabi. Close na agad kayo ha, ilang oras lang kayong magkasama."
"No. 3 days kaming magkasama."
Nanlaki ang mata ni Heide. "3 days? Kailang pa naging 3 days ang papunta dito sa Baguio."
Hindi na napigilan ni Andrew ang sarili na magkwento. Nasabi niya ang nangyari kung bakit di agad siya nakarating. Mula sa pagsingit sa pila ni Miel hanggang sa paghihiwalay nila ng bus.
"Sayang nga e. Sinira niya ang tiwala ko," pagtatapos ni Andrew sa kwento.
"Pero kahit ganoon siya, may good deeds siyang nagawa sa'yo. Sabihin na nating pinaglaruan ka niya pero may mga tao talagang ganun lalo na kapag pinalaking brat."
"Tama ka ate. Ngayon ko nga lang narerealize na mainitin ang ulo ko lately kaya siya ang napagbutunan ko ng galit."
"Bakit kaya di mo hanapin? Magsorry ka."
"May problema e."
"Pride mo na naman. Nahihiya ka?"
Umiling si Andrew. "Hindi ko alam ang pangalan niya."
"Oh God! Ewan ko sa'yo." Lumakad palayo si Heidi sa dismaya. "3 days kayong magkasama at natulog pa sa iisang lugar di man lang nalaman ang pangalan."
"Parang nasira ko yata ang mood mo?"
"Sayang kasi. Maraming kakilala ang kuya mo dito. Kung alam mo ang pangalan baka nahanap natin?"
"Hayaan mo na. Malilimutan din ng taong iyon at ang nangyari."
"Eh ikaw? Kahit di mo aminin, gusto mo siyang makita. Kung talagang galit ang naramdaman mo wala ka ng sasabihing maganda about sa kanya."
Nagtaas lang ng balikat si Andrew. Kahit siya ang hindi niya alam.
Ilang araw na lang ay babalik na siya ng Manila. Malamig na ang simoy ng hangin kumpara noong mga nakaraan araw. Pumasyal muna siya sa mga kakilala at inikot ang dating pasyalan. Habang naglalakad ay hindi maiwasang maisip ni Andrew ang kalagayan ni Miel. Kahit paano naman ay may pakialam pa din siya dito. Kung hindi dahil sa kanya baka namalimos na siya sa Ilocos at di magiging mas maayos ang kanyang proposal. Pero kung hindi din dahil sa kanya, mas maaga sana niyang naipresent sa kapatid niya ang business proposal niya. Naguguluhan siya. Nagtatalo ang kanyang isip.
Nakarating siya sa Burham Park. Naupo siya malapit sa boating area. Tanaw niya ang mga magkasintahang namamangka. May mga alaalang pilit bumabalik. Gaya ng ginagawa nila noon ni Pearl sa Burnham. Sa boat number 31 siya nagpropose noon kay Pearl, dito din ipinahayag ng dalaga na mutual ang feelings nila para sa isa't-isa. Hindi lang siya makatalon noon sa saya kaya inalog na lang niya ang bangka.
Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya. Si Pearl. Tuluyan ng nawala sa kanya si Pearl. Pero bakit hindi siya nasasaktan? Bakit parang okay na sa kanya? Siguro nga, gaya ni Pearl ay napagod na din ang puso niya sa paglaban. Kaya pinili na nitong magpahinga.
Sa Maynila, kararating lang ng bus na sinakyan ni Miel mula sa Ilocos, halatang pugto parin ang mata ng dalaga dahil sa pag-iyak, ngunit sa pagkakataong ito, hindi dahil kay Carlo. Pumatak na naman ang luha niya, ngunit pilit niyang inaalis sa alaala ang masasakit na salitang sinabi ni Andrew. Pero kailangan niyang tanggapin, na siya din ang dahilan kung bakit nagalit ito sa kanya.
"Kamusta na kaya siya? Nakarating kaya siya sa Baguio? Nakita niya kaya si Pearl?" May halong pag-aalala sa isip niya. Inaamin naman niyang nag-kamali siya, pero sa palagay niya, eto ang pagkakamaling pinakana-enjoy niya, hindi dahil sa nakasakit siya, ngunit dahil ibang kasiyahan ang naidulot ng tatlong araw na nakasama niya si Andrew.
"Manong, Dasmariñas Village nga po." utos niya sa taxi driver.
Pagdating niya ng bahay ay pumasok agad siya sa kwarto. Doon niya pinakawalan ang bigat na nararamdaman. Kung kanina ay puro hikbi lang ang nagagawa niya, ngayon ay napuno ang kwarto ng hagulgol. "Napakatanga ko!" sigaw niya habang nakadapa sa kama. Naging tagasalo ng lahat ng galit ang kama at ang unan ang kanyang naging tanggulan at kayakap.
itutuloy...
-----------
