nakikiuso lang ako.. hehe
Ang Paboritong Blog ng mga Petiks
Love Bus
by arianne & panjo
Chapters 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |14 |15 |*****
Hinatak ni Miel si christine patungo sa garahe ng bahay niya. Wala paring tigil sa pangungulit at pang-aasar si Christine kay Miel tungkol kay Andrew.
"Alam mo, feeling ko talaga type mo ang lalakeng iyon eh." Mapanuksong ngiti ni Christine.
"Of course not! Trip ko lang siyang asarin noh. He's way too serious for me. Mamamatay ako sa boredom kung siya ng siya ang makakasama ko." Depensang tugon ni Miel.
Isinalampak niya ang pinto ng kotse. Halatang pikon ito sa idea na gumuhit sa utak ni Christine. Pero kahit siya ay naguguluhan din. Hindi niya maintindihan kung ano bang meron sa lalakeng iyon at hinahanap-hanap niya ang kasungitan nito. Nalulungkot na naman siya. Lalo pa't iniyakan niya. "Hayy." Buntong hininga ng dalaga.
Kung mamatay ka, sa anong paraan ang gusto mo? 10 points
Karamihan ang isasagot nila bangungot, aksidente o ang ilan ay mamatay sa sarap. :p
Kung kayang piliin ang way ng kamatayan ang gusto ko ay para sa babaeng mahal ko.. Yung tipong sa movie na "If Only" ni Jennifer Love Hewitt, namatay ang mahal niya dahil sa isang car accident. Matapos ang accident saka pa lang narealize ng lalaki kung gaano kahalaga ang girlfriend kesa sa kaya niyang ibigay or sa napakaganda niyang career. Kaya noong bumalik ang oras kung saan buhay pa ang gf niya, pinili niyang makipagpalit ng posisyon. Ang lalaki ang namatay sa aksidente.
Love Bus
by arianne & panjo
Chapters 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |14"Hoy Miel! Buksan mo nga ang pinto!" Malakas na sigaw ni Christine habang kinakatok ang pintuan ng kwarto ng kaibigan.
Naalimpungatan naman ang dalaga. Bago tuluyang buksan ang pintuan ay inayos muna niya ang sarili. Humarap siya sa salamin at napasigaw sa kanyang nakita.
"OH MY GOD! OH MY GOD!" Hindi siya makapaniwala na ang laki ng tigyawat niya sa ilong. Pakiramdam niya ay sasakupin nito ang kanyang mukha sa sobrang pagkaparanoid. Naisip niyang karma ito sa kanya. Na parang si Pinocchio, kaso sa kanya tigyawat ang tumubo. Naghilamos muna siya bago tuluyang buksan ang pinto dahil malapit na itong magiba ni Christine.
"Yuck! What happened to your nose?" Sabay tila diring-diring turo sa sumisigaw na tigyawat ni Miel.
"I know, right? It's ugly. Tara come with me sa derma, I have to get this removed! I'm so screwed, after my self-proclaimed vacation madami akong naiwang work sa office," yaya nito sa kaibigan. Hindi naman tumutol si Christine dahil matagal na din ang huli niyang facial.
"That's what I'm here for talaga. Saan ka ba nang-galing ha? Hinahanap ka ni Carlo." Prenteng umupo sa sofa ng kwarto ni Miel ang kaibigan. Kumuha ng pagkain sa fridge at binuksan ang TV.
Hello guys!
Commercial muna. Paki-like sa PEBA fanpage naman ng image sa taas.
Pano gawin?
1. Ilike muna ang PEBA fanpage.
2. Iclick ang picture sa taas or here. Pwede ding magcomment.
Salamat!
P.S.
Huwag ninyo na lang tingnan ang picture ko para di kayo bangungutin. Hindi din 'yan proven na panakot sa ipis o daga.
Commercial muna. Paki-like sa PEBA fanpage naman ng image sa taas.
Pano gawin?
1. Ilike muna ang PEBA fanpage.
2. Iclick ang picture sa taas or here. Pwede ding magcomment.
Salamat!
P.S.
Huwag ninyo na lang tingnan ang picture ko para di kayo bangungutin. Hindi din 'yan proven na panakot sa ipis o daga.
Love Bus
by arianne & panjo
Chapter 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | Hindi pansin ni Andrew na kanina pa siya tinitingnan ni Heidi. Kakaiba kasi ang aura ng mukha niya kumpara kanina.
"Mukhang maganda ang naging lakad mo ah?" nakangiting puna ni Heidi. "Nakausap mo na si Pearl?"
"Oo Ate." maikling sagot ni Andrew habang pinapapak ang hawak ng bagnet.
"So kayo na ulit? Congrats!"
"Hindi. Wala na talagang pag-asa."
Napakunot ng noo si Heidi. "Pero bakit parang mas matangkad pa sa'yo ang saya mo?" nalilitong tanong niya kay Andrew. "Kanina ka pa nakangiti d'yan e."
"May naalala lang ako dahil sa bagnet. May nakasabay kasi akong babae sa bus na nagtrivia pa sa paggawa ng bagnet."
"Trivia lang mapapangiti ka na ganyan?"
"Weird kasi iyong babae. Mataray, witty, mabait na ewan. Madaldal tapos moody."
"Dami mong nasabi. Close na agad kayo ha, ilang oras lang kayong magkasama."
"No. 3 days kaming magkasama."
Nanlaki ang mata ni Heide. "3 days? Kailang pa naging 3 days ang papunta dito sa Baguio."
Hindi na napigilan ni Andrew ang sarili na magkwento. Nasabi niya ang nangyari kung bakit di agad siya nakarating. Mula sa pagsingit sa pila ni Miel hanggang sa paghihiwalay nila ng bus.
"Sayang nga e. Sinira niya ang tiwala ko," pagtatapos ni Andrew sa kwento.
"Pero kahit ganoon siya, may good deeds siyang nagawa sa'yo. Sabihin na nating pinaglaruan ka niya pero may mga tao talagang ganun lalo na kapag pinalaking brat."
"Tama ka ate. Ngayon ko nga lang narerealize na mainitin ang ulo ko lately kaya siya ang napagbutunan ko ng galit."
"Bakit kaya di mo hanapin? Magsorry ka."
"May problema e."
"Pride mo na naman. Nahihiya ka?"
Umiling si Andrew. "Hindi ko alam ang pangalan niya."
"Oh God! Ewan ko sa'yo." Lumakad palayo si Heidi sa dismaya. "3 days kayong magkasama at natulog pa sa iisang lugar di man lang nalaman ang pangalan."
"Parang nasira ko yata ang mood mo?"
"Sayang kasi. Maraming kakilala ang kuya mo dito. Kung alam mo ang pangalan baka nahanap natin?"
"Hayaan mo na. Malilimutan din ng taong iyon at ang nangyari."
"Eh ikaw? Kahit di mo aminin, gusto mo siyang makita. Kung talagang galit ang naramdaman mo wala ka ng sasabihing maganda about sa kanya."
Nagtaas lang ng balikat si Andrew. Kahit siya ang hindi niya alam.
Ilang araw na lang ay babalik na siya ng Manila. Malamig na ang simoy ng hangin kumpara noong mga nakaraan araw. Pumasyal muna siya sa mga kakilala at inikot ang dating pasyalan. Habang naglalakad ay hindi maiwasang maisip ni Andrew ang kalagayan ni Miel. Kahit paano naman ay may pakialam pa din siya dito. Kung hindi dahil sa kanya baka namalimos na siya sa Ilocos at di magiging mas maayos ang kanyang proposal. Pero kung hindi din dahil sa kanya, mas maaga sana niyang naipresent sa kapatid niya ang business proposal niya. Naguguluhan siya. Nagtatalo ang kanyang isip.
Nakarating siya sa Burham Park. Naupo siya malapit sa boating area. Tanaw niya ang mga magkasintahang namamangka. May mga alaalang pilit bumabalik. Gaya ng ginagawa nila noon ni Pearl sa Burnham. Sa boat number 31 siya nagpropose noon kay Pearl, dito din ipinahayag ng dalaga na mutual ang feelings nila para sa isa't-isa. Hindi lang siya makatalon noon sa saya kaya inalog na lang niya ang bangka.
Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya. Si Pearl. Tuluyan ng nawala sa kanya si Pearl. Pero bakit hindi siya nasasaktan? Bakit parang okay na sa kanya? Siguro nga, gaya ni Pearl ay napagod na din ang puso niya sa paglaban. Kaya pinili na nitong magpahinga.
Sa Maynila, kararating lang ng bus na sinakyan ni Miel mula sa Ilocos, halatang pugto parin ang mata ng dalaga dahil sa pag-iyak, ngunit sa pagkakataong ito, hindi dahil kay Carlo. Pumatak na naman ang luha niya, ngunit pilit niyang inaalis sa alaala ang masasakit na salitang sinabi ni Andrew. Pero kailangan niyang tanggapin, na siya din ang dahilan kung bakit nagalit ito sa kanya.
"Kamusta na kaya siya? Nakarating kaya siya sa Baguio? Nakita niya kaya si Pearl?" May halong pag-aalala sa isip niya. Inaamin naman niyang nag-kamali siya, pero sa palagay niya, eto ang pagkakamaling pinakana-enjoy niya, hindi dahil sa nakasakit siya, ngunit dahil ibang kasiyahan ang naidulot ng tatlong araw na nakasama niya si Andrew.
"Manong, Dasmariñas Village nga po." utos niya sa taxi driver.
Pagdating niya ng bahay ay pumasok agad siya sa kwarto. Doon niya pinakawalan ang bigat na nararamdaman. Kung kanina ay puro hikbi lang ang nagagawa niya, ngayon ay napuno ang kwarto ng hagulgol. "Napakatanga ko!" sigaw niya habang nakadapa sa kama. Naging tagasalo ng lahat ng galit ang kama at ang unan ang kanyang naging tanggulan at kayakap.
itutuloy...
-----------
"Mukhang maganda ang naging lakad mo ah?" nakangiting puna ni Heidi. "Nakausap mo na si Pearl?"
"Oo Ate." maikling sagot ni Andrew habang pinapapak ang hawak ng bagnet.
"So kayo na ulit? Congrats!"
"Hindi. Wala na talagang pag-asa."
Napakunot ng noo si Heidi. "Pero bakit parang mas matangkad pa sa'yo ang saya mo?" nalilitong tanong niya kay Andrew. "Kanina ka pa nakangiti d'yan e."
"May naalala lang ako dahil sa bagnet. May nakasabay kasi akong babae sa bus na nagtrivia pa sa paggawa ng bagnet."
"Trivia lang mapapangiti ka na ganyan?"
"Weird kasi iyong babae. Mataray, witty, mabait na ewan. Madaldal tapos moody."
"Dami mong nasabi. Close na agad kayo ha, ilang oras lang kayong magkasama."
"No. 3 days kaming magkasama."
Nanlaki ang mata ni Heide. "3 days? Kailang pa naging 3 days ang papunta dito sa Baguio."
Hindi na napigilan ni Andrew ang sarili na magkwento. Nasabi niya ang nangyari kung bakit di agad siya nakarating. Mula sa pagsingit sa pila ni Miel hanggang sa paghihiwalay nila ng bus.
"Sayang nga e. Sinira niya ang tiwala ko," pagtatapos ni Andrew sa kwento.
"Pero kahit ganoon siya, may good deeds siyang nagawa sa'yo. Sabihin na nating pinaglaruan ka niya pero may mga tao talagang ganun lalo na kapag pinalaking brat."
"Tama ka ate. Ngayon ko nga lang narerealize na mainitin ang ulo ko lately kaya siya ang napagbutunan ko ng galit."
"Bakit kaya di mo hanapin? Magsorry ka."
"May problema e."
"Pride mo na naman. Nahihiya ka?"
Umiling si Andrew. "Hindi ko alam ang pangalan niya."
"Oh God! Ewan ko sa'yo." Lumakad palayo si Heidi sa dismaya. "3 days kayong magkasama at natulog pa sa iisang lugar di man lang nalaman ang pangalan."
"Parang nasira ko yata ang mood mo?"
"Sayang kasi. Maraming kakilala ang kuya mo dito. Kung alam mo ang pangalan baka nahanap natin?"
"Hayaan mo na. Malilimutan din ng taong iyon at ang nangyari."
"Eh ikaw? Kahit di mo aminin, gusto mo siyang makita. Kung talagang galit ang naramdaman mo wala ka ng sasabihing maganda about sa kanya."
Nagtaas lang ng balikat si Andrew. Kahit siya ang hindi niya alam.
Ilang araw na lang ay babalik na siya ng Manila. Malamig na ang simoy ng hangin kumpara noong mga nakaraan araw. Pumasyal muna siya sa mga kakilala at inikot ang dating pasyalan. Habang naglalakad ay hindi maiwasang maisip ni Andrew ang kalagayan ni Miel. Kahit paano naman ay may pakialam pa din siya dito. Kung hindi dahil sa kanya baka namalimos na siya sa Ilocos at di magiging mas maayos ang kanyang proposal. Pero kung hindi din dahil sa kanya, mas maaga sana niyang naipresent sa kapatid niya ang business proposal niya. Naguguluhan siya. Nagtatalo ang kanyang isip.
Nakarating siya sa Burham Park. Naupo siya malapit sa boating area. Tanaw niya ang mga magkasintahang namamangka. May mga alaalang pilit bumabalik. Gaya ng ginagawa nila noon ni Pearl sa Burnham. Sa boat number 31 siya nagpropose noon kay Pearl, dito din ipinahayag ng dalaga na mutual ang feelings nila para sa isa't-isa. Hindi lang siya makatalon noon sa saya kaya inalog na lang niya ang bangka.
Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya. Si Pearl. Tuluyan ng nawala sa kanya si Pearl. Pero bakit hindi siya nasasaktan? Bakit parang okay na sa kanya? Siguro nga, gaya ni Pearl ay napagod na din ang puso niya sa paglaban. Kaya pinili na nitong magpahinga.
Sa Maynila, kararating lang ng bus na sinakyan ni Miel mula sa Ilocos, halatang pugto parin ang mata ng dalaga dahil sa pag-iyak, ngunit sa pagkakataong ito, hindi dahil kay Carlo. Pumatak na naman ang luha niya, ngunit pilit niyang inaalis sa alaala ang masasakit na salitang sinabi ni Andrew. Pero kailangan niyang tanggapin, na siya din ang dahilan kung bakit nagalit ito sa kanya.
"Kamusta na kaya siya? Nakarating kaya siya sa Baguio? Nakita niya kaya si Pearl?" May halong pag-aalala sa isip niya. Inaamin naman niyang nag-kamali siya, pero sa palagay niya, eto ang pagkakamaling pinakana-enjoy niya, hindi dahil sa nakasakit siya, ngunit dahil ibang kasiyahan ang naidulot ng tatlong araw na nakasama niya si Andrew.
"Manong, Dasmariñas Village nga po." utos niya sa taxi driver.
Pagdating niya ng bahay ay pumasok agad siya sa kwarto. Doon niya pinakawalan ang bigat na nararamdaman. Kung kanina ay puro hikbi lang ang nagagawa niya, ngayon ay napuno ang kwarto ng hagulgol. "Napakatanga ko!" sigaw niya habang nakadapa sa kama. Naging tagasalo ng lahat ng galit ang kama at ang unan ang kanyang naging tanggulan at kayakap.
itutuloy...
-----------
Mabilis na lumabas ng bahay si Nico para puntahan ang kapatid sa ilog. Sigurado siyang kapahamakan ang hatid ng batang nakikipaglaro kay Arvin. Binaybay niya ang nakakakilabot na daan. Maingat. Marahan.
Sa may malaking puno, kusang tumaas ang kanyang balahibo dala ng mga kakaibang ingay, kaluskos at biglaang pag-iiba ng ihip ng hangin. Tumigil muna siya bago pumasok sa maliit na daan. Tumingala at huminga ng malalim. Bahala na, ang tanging naibulong niya sa sarili.
Biglang tumahimik ang paligid. Nakabibinigi ang katahimikan. "Bilisan mo! Baka malunod ang kapatid mo!" biglang lumitaw si Mabel sa harap niya. Napalundag naman si Nico sa gulat. Lalo siyang natakot noong makitang nakaangat ang mga paa nito sa lupa. Lumakad siya ng nakapikit pero ramdam niyang sinusundan siya. Kasunod noon ay ang pagdampi sa kanyang balikat ng ubod ng lamig na mga kamay.
"Shit!!" Patakbo siyang bumaba ng ilog at iniwan si Mabel. Hinanap niya ang kapatid. "Arvin!!!"
"Naghihiganti ang multo sa ilog! Lahat ng pumupunta doon ay napapahamak! Nalulunod!" pahabol pa ni Mabel. "Buti na lang nakaligtas ako noong huling punta ko dito para hanapin ang tatay ko."
"Mabel! Isa ka ding--"
PAK!!!
Gusto pa sanang sabihin ni Nico na patay na din si Mabel pero kinulang siya sa salita. Isang matigas na bagay ang tumama sa kanyang ulo. Nakaramdam siya ng matinding hilo. Bago pa siya tuluyang mawalan ng malay ay naramdaman niyang may humihila sa kanyang mga paa palapit sa ilog.
Hawak-hawak pa ni Nico ang kanyang ulo noong muling magkamalay. Pagkatapos hawakan, tiningnan niya ang kamay kung may bakas ng dugo. Tumulay siya sa malalaking bato para makatawid sa kabilang bahagi.
"Nakita mo na ba ang kapatid mo?!" Hindi maintindihan ni Nico kung bakit hindi siya natatakot kay Mabel kahit alam niyang multo ito. "Nandito ka lang pala!"
"Nadulas yata ako at tumama ang aking ulo sa mga sanga tapos nawalan na ako ng malay. Pero hindi ko nga alam kung bakit ako napadpad dito sa kabilang pampang ng ilog."
"Tama na ang kwento Nico! Hanapin na natin ang kapatid mo!"
"Hindi ko maintindihan kung bakit dito gustong maglaro ng batang sumusundo sa kanya."
"Hindi ko din alam!"
Naguluhan si Nico. Kung hindi kapatid ni Mabel ang nakikipaglaro sa kapatid niya, maaring normal na malikot na bata lamang iyon. Nagpatuloy sila sa paghahanap. Mabilis silang kumilos nang makita ang kapatid kasama ang isang bata. Hindi namamalayan ng dalawang bata ang paglakas ng hampas ng tubig sa pampang at unti-unting pagguho ng lupa.
Nabalaha si Nico. Arvin!" Tila bingi ang kapatid niya. Hindi siya nadidinig kahit ilang hakbang na lang ang layo nila. "Arvin, lumayo ka diyan! Arvin!"
Nagtatakbo palayo ang kapatid niya at ang batang kasama nito. Napahawak na lang sa tuhod si Nico at nagbuntong hininga. Sa wakas ay ligtas ang kapatid.
"Patay! May patay!" sigaw ni Arvin.
"Uwi na tayo Arvin!" pahabol pa ng batang kalaro ng kapatid ni Nico.
Hindi maintindihan ni Nico ang isinisigaw ng kapatid. Hinabol niya ito at hinawakan sa braso. Subalit tumagos ang kamay niya sa katawan ng bata. "Hindi!"
Tumalikod si Nico at tingnan ang isinisigaw ni Arvin. Natanaw niya sa kabilang bahagi ng ilog ang kanyang katawan. Nakadapa. Duguan.
"Tara na! Ligtas na ang kapatid mo," yaya ni Mabel sa kanya. Natigilan siya. Tiningnan niya ang sarili sa tubig pero wala siyang nakitang repleksyon. Maya-maya pa ay binagsakan ng malaking bato ang kanyang ulo ng isang lalaking wala sa sarili. Kasunod ang matataginting na halakhak.
---tapos----
Love Bus
by arianne & panjo
Chapter 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |Pagod ang katawan. Magulo ang isip. Pero hindi iyon nakapigil kay Andrew para ituloy ang planong itayo ang sarili. Hinanap niya ang kapatid sa bahay nito para ipakita ang kanyang proposal. Bago pa man pumasok ay inilabas na niya ang study.
"Ate Heidi, good morning," bati ni Andrew sa asawa ng kapatid. "Ang kuya?"
"Naku, kaaalis lang. Bakit ngayon ka lang? Ilang araw ding di umalis ang kuya mo sa paghihintay sa'yo."
"Ah eh, may inayos lang para pulido ang lahat bago pumunta dito."
"Pasok ka muna, mamaya naman ay parating na 'yon. Hindi naman nakabihis e. Bukas pa kasi ang plan naming bumalik sa Cebu."
"Salamat. Buti pala umabot ako." Muling bumalik sa isip ni Andrew ang babaeng sumira ng kanyang plano. Kung nagkataon nga naman ay wala pala siyang aabutan sa Baguio. Pasalamat na lang siya at di niya nakita ang pagmumukha nito sa terminal ng Bus. Sa isip niya, kawawa naman ang makakatabi ni Miel kung maisipan na namang mang-abala.
Makailang ulit umupo at tumayo si Andrew sa tuwing may dadaang sasakyan sa tapat ng bahay. Inakalang ang kapatid niya ang parating. Tinapik niya ang sariling hita para aliwin ang sarili. Ibinaba muna niya ang proposal dahil unti-unti na itong nababasa ng pawis sa kamay. Hindi maitatangging kinakabahan siya. Inabala muna niya ang sarili sa pagbabasa ng dyaryo.
Mahigit isang oras na ang lumipas pero wala pa ang anino ng kapatid. Sinubukan niyang kontakin pero hindi sinasagot ang tawag niya. Hindi naman niya maabala si Heidi dahil may mga customer na inaasikaso.
"Ate, mamasyal muna ako sandali," wika ni Andrew habang tumutulong sa pagkakahon ng mga strawberry jam. "Pagbalik ko siguro nandito na si Kuya."
Bahagyang napahinto si Heidi at napangiti. "Alam ko ang ibig sabihin ng pasyal na 'yan. Alam mo na siguro na nandito na si Pearl." Tumango lang si Andrew. "Bilis ng balita ah!"
"Si Kuya din ang nagbalita sa akin. May balita ka ba ate? May boyfriend na ba siya?"
Napailing lang si Heidi. "Wala e. Hindi na ako nakakaalis dito sa dami ng abalang dala ng kuya mo. Hindi gaya ng kuya mo na maaga pa lang nasa tsismisan na!"
"Kaya nga siguro di ko inabutan." Nagkaroon pa ng konting kwentuhan bago umalis si Andrew.
Lakas ng loob lang ang dala ni Andrew para harapin si Pearl. Mula noong maghiwalay sila wala pa ding pagbabago sa kanyang sarili. Kasiguraduhan lang ng kanilang relasyon ang gustong bigyang pag-asa ni Andrew.
"Pearl," bati ni Andrew ng abutan niya itong palabas ng gate ng bahay. Sinalubong naman siya ng ngiti ni Pearl. "May lakad ka?"
"Oh Andrew. Sisimba lang."
"Pwede bang sabayan na kita paglalakad? Gaya ng dati." tanong ni Andrew habang inaalok ang sarili para bitbitin ang dalang bag ng dating girlfriend.
"Sure. Nasa Baguio ka na pala."
"Kararating ko din lang. May business proposal kasi ako sa kuya ko." Tahimik ang paglalakad ng dalawa. Bahagyang ibinabalik ni Andrew ang dating samahan nila. Halata namang mailap at matipid sa sagot si Pearl.
"Maayos naman ang proposal?"
"Palagay ko magiging maayos naman. Profitable at madaling mabawi ang investment."
Hindi naman nagdamot ng ngiti si Pearl. Masaya siya para kay Andrew. "Good for you!"
Hinawakan ni Andrew ang balikat ni Pearl. "Good for us ... sana. Baka pwedeng bigyan mo pa ako ng chance."
"Andrew. Madami ng chance dati. Sana kung noon pa, maayos sana."
Hindi alam ni Andrew kung bakit sa pagkakataong ito ay di siya nakaramdam ng sakit. Nagkaroon lang siya ng katanungang gustong bigyan ng linaw. "May mahal ka ng iba?"
"Walang iba Andrew. Dumating lang siguro ako sa puntong nagsawa. Napagod." Tahimik silang nakarating sa simbahan pero magaan ang kanilang loob. "Salamat sa paghahatid."
Bumalik ng bahay si Andrew. Hindi niya maintindihan ang sarili. Biglang nawala ang mabigat na dala niya sa kanyang loob.
"Andrew!" salubong ng kapatid sa pintuan pa lang. "Sa'yo bang proposal itong naiwan sa mesa? Maganda. Halos maliit lang ang puhunan. Mag-iinvest ako. Kung magiging profitable 'to, magsource din tayo sa Cebu and other major city sa Visayas.."
"Talaga kuya! May target clients na nga ako e."
"May bagnet nga pla sa loob bigay ng kaibigan ko. Masarap pala 'yon. Baka di ka pa nakakatikim subukan mo!"
"Bagnet?" sa isang iglap lang ay bumalik sa isip niya si Miel. Ang kakulitan, pang-aasar at ang pagsigaw nito sa kanya. "Nakakamiss." Bigla na lamang niyang nasambit ang katagang iyon. Parang may kung anong sumapi sa kanya. Hindi niya dapat mamiss ang taong sumira ng plano niya. Kung nakarating siguro siya ng mas maaga, siguro naipakita niya agad kay Pearl ang study, at maaring magbago ang isip ng dalaga.
Pero teka, bakit nga ba kanina ay wala ng kirot na naramdaman ang kanyang puso ng muli siyang tanggihan ng babaeng minahal niya ng lubusan. Bakit? Siguro nakatulong nga ang pag-sigaw niya ng kanyang hinanakit sa Bell Tower. Kahit pala paano ay may magandang naidulot si Miel sa buhay niya.
Inabot niya ang bagnet mula sa kanyang kuya, at nagpaalam na siya ay mamasyal muna. Matagal narin niyang hindi nasilayan ang kagandahan ng Baguio.
itutuloy...
"Ate Heidi, good morning," bati ni Andrew sa asawa ng kapatid. "Ang kuya?"
"Naku, kaaalis lang. Bakit ngayon ka lang? Ilang araw ding di umalis ang kuya mo sa paghihintay sa'yo."
"Ah eh, may inayos lang para pulido ang lahat bago pumunta dito."
"Pasok ka muna, mamaya naman ay parating na 'yon. Hindi naman nakabihis e. Bukas pa kasi ang plan naming bumalik sa Cebu."
"Salamat. Buti pala umabot ako." Muling bumalik sa isip ni Andrew ang babaeng sumira ng kanyang plano. Kung nagkataon nga naman ay wala pala siyang aabutan sa Baguio. Pasalamat na lang siya at di niya nakita ang pagmumukha nito sa terminal ng Bus. Sa isip niya, kawawa naman ang makakatabi ni Miel kung maisipan na namang mang-abala.
Makailang ulit umupo at tumayo si Andrew sa tuwing may dadaang sasakyan sa tapat ng bahay. Inakalang ang kapatid niya ang parating. Tinapik niya ang sariling hita para aliwin ang sarili. Ibinaba muna niya ang proposal dahil unti-unti na itong nababasa ng pawis sa kamay. Hindi maitatangging kinakabahan siya. Inabala muna niya ang sarili sa pagbabasa ng dyaryo.
Mahigit isang oras na ang lumipas pero wala pa ang anino ng kapatid. Sinubukan niyang kontakin pero hindi sinasagot ang tawag niya. Hindi naman niya maabala si Heidi dahil may mga customer na inaasikaso.
"Ate, mamasyal muna ako sandali," wika ni Andrew habang tumutulong sa pagkakahon ng mga strawberry jam. "Pagbalik ko siguro nandito na si Kuya."
Bahagyang napahinto si Heidi at napangiti. "Alam ko ang ibig sabihin ng pasyal na 'yan. Alam mo na siguro na nandito na si Pearl." Tumango lang si Andrew. "Bilis ng balita ah!"
"Si Kuya din ang nagbalita sa akin. May balita ka ba ate? May boyfriend na ba siya?"
Napailing lang si Heidi. "Wala e. Hindi na ako nakakaalis dito sa dami ng abalang dala ng kuya mo. Hindi gaya ng kuya mo na maaga pa lang nasa tsismisan na!"
"Kaya nga siguro di ko inabutan." Nagkaroon pa ng konting kwentuhan bago umalis si Andrew.
Lakas ng loob lang ang dala ni Andrew para harapin si Pearl. Mula noong maghiwalay sila wala pa ding pagbabago sa kanyang sarili. Kasiguraduhan lang ng kanilang relasyon ang gustong bigyang pag-asa ni Andrew.
"Pearl," bati ni Andrew ng abutan niya itong palabas ng gate ng bahay. Sinalubong naman siya ng ngiti ni Pearl. "May lakad ka?"
"Oh Andrew. Sisimba lang."
"Pwede bang sabayan na kita paglalakad? Gaya ng dati." tanong ni Andrew habang inaalok ang sarili para bitbitin ang dalang bag ng dating girlfriend.
"Sure. Nasa Baguio ka na pala."
"Kararating ko din lang. May business proposal kasi ako sa kuya ko." Tahimik ang paglalakad ng dalawa. Bahagyang ibinabalik ni Andrew ang dating samahan nila. Halata namang mailap at matipid sa sagot si Pearl.
"Maayos naman ang proposal?"
"Palagay ko magiging maayos naman. Profitable at madaling mabawi ang investment."
Hindi naman nagdamot ng ngiti si Pearl. Masaya siya para kay Andrew. "Good for you!"
Hinawakan ni Andrew ang balikat ni Pearl. "Good for us ... sana. Baka pwedeng bigyan mo pa ako ng chance."
"Andrew. Madami ng chance dati. Sana kung noon pa, maayos sana."
Hindi alam ni Andrew kung bakit sa pagkakataong ito ay di siya nakaramdam ng sakit. Nagkaroon lang siya ng katanungang gustong bigyan ng linaw. "May mahal ka ng iba?"
"Walang iba Andrew. Dumating lang siguro ako sa puntong nagsawa. Napagod." Tahimik silang nakarating sa simbahan pero magaan ang kanilang loob. "Salamat sa paghahatid."
Bumalik ng bahay si Andrew. Hindi niya maintindihan ang sarili. Biglang nawala ang mabigat na dala niya sa kanyang loob.
"Andrew!" salubong ng kapatid sa pintuan pa lang. "Sa'yo bang proposal itong naiwan sa mesa? Maganda. Halos maliit lang ang puhunan. Mag-iinvest ako. Kung magiging profitable 'to, magsource din tayo sa Cebu and other major city sa Visayas.."
"Talaga kuya! May target clients na nga ako e."
"May bagnet nga pla sa loob bigay ng kaibigan ko. Masarap pala 'yon. Baka di ka pa nakakatikim subukan mo!"
"Bagnet?" sa isang iglap lang ay bumalik sa isip niya si Miel. Ang kakulitan, pang-aasar at ang pagsigaw nito sa kanya. "Nakakamiss." Bigla na lamang niyang nasambit ang katagang iyon. Parang may kung anong sumapi sa kanya. Hindi niya dapat mamiss ang taong sumira ng plano niya. Kung nakarating siguro siya ng mas maaga, siguro naipakita niya agad kay Pearl ang study, at maaring magbago ang isip ng dalaga.
Pero teka, bakit nga ba kanina ay wala ng kirot na naramdaman ang kanyang puso ng muli siyang tanggihan ng babaeng minahal niya ng lubusan. Bakit? Siguro nakatulong nga ang pag-sigaw niya ng kanyang hinanakit sa Bell Tower. Kahit pala paano ay may magandang naidulot si Miel sa buhay niya.
Inabot niya ang bagnet mula sa kanyang kuya, at nagpaalam na siya ay mamasyal muna. Matagal narin niyang hindi nasilayan ang kagandahan ng Baguio.
itutuloy...
Sa muling pagkurap ng mata ni Nico ay hindi na niya nakita ang batang lumulutang. Tanging ang malaking teddy bear na nakapatong sa dashboard ng kama ang napansin niya sa likod ng kapatid.
"Bakit kuya?" nakasimangot na tanong ni Arvin. "Nakakagulat ka naman!"
Hindi alam ni Nico kung dala lang ng takot ang nakikita niya o may nagpaparamdam talaga sa kanya. Hindi naman niya masabi sa kapatid na may multo dahil baka hindi ito makatulog. "Magpalit ka ng damit. Sobrang dumi pala ng suot mo. Bakit ba naman nakadapa ka pa sa damuhan?" pag-iiba niya sa gustong sabihin.
Padabog na kumilos si Arvin papunta sa antigong aparador habang sinusundan siya ng tingin ni Nico. Napapalunok pa si Nico habang binubuksan ng kapatid ang aparador sa takot na baka nasa loob ang bata. Nakahinga siya ng maluwag nang wala namang multo sa loob. Subalit noong isara ni Arvin ang apador, lumitaw sa lumang salamin ang bata. Nakatitig kay Nico. Hindi kumukurap.
Halos mabaliw si Nico. Nakasabunot ang dalawang kamay sa buhok habang tumakbo palayo sa kwarto. "Bakit ako!!!!" Litong lito si Nico sa mga nangyayari.
"Apo ano ba? Anong nangyayari sa'yo?"
"Lola, may.. may... bata sa kwarto. Multo.."
"Huminahon ka nga!" Sumilip ang matanda subalit wala itong nakita. Maging si Arvin ay di man lang kinakitaan ng takot kung may multo nga sa loob. "Ano bang kalokohan 'to?"
"Hindi kalohan lola! Nagpapakita sa akin ang multo sa karegwa!" diin ni Nico. "Kaya siguro ipinagbawal ang pagpunta doon dahil susundan ng multo."
"Naku, apo. Kaya ipinagbabawal ang pagpunta sa ilog dahil nandoon si Ariston. Nabaliw ang taong iyon noong mamatayan ng mga anak. Nananakit siya sa mga taong pumupunta doon. Hindi naman mahuli dahil bihira magpakita."
"Namatayan ng mga anak?" may diin ang pagkakabigkas ni Nico ng salitang mga.
"Nalunod ang anak niya sa ilog noong biglang bumigay ang lupang kinatatayuan ng bata sa tabing ilog. Nagbigti naman ang isa pa niyang anak noong sisihin sa pagkamatay ng kapatid. Dahil doon nabaliw siya at iniwan ng asawa dahil sa pananakit nito."
"Saan po sila nakatira lola? Diyan ba sa abandonadong bahay malapit dito?"
"Oo. Bakit mo alam?" pagtataka ng matanda.
"May nakakwentuhan lang ako lola kanina. Si Mabel. Taga diyan sa kabila."
"Mabel? Ang anak ni Ariston na babae, Mabel ang pangalan. Walang linaw kung saan nga napunta ang batang 'yon. Napakaganda at malinong bata. Nag-aaral nga din ng HRM, second year na noong mawala.."
Lalong nanindig ang balahibo ni Nico. Nilukob siya ng takot. Natatandaan pa niyang hinawakan ni Mabel ang kanyang braso na lalong ikinalambot ng kanyang tuhod. Kung wala ng pumupunta sa karegwa, ang batang kalaro ng kanya kapatid kanina ay posibleng ang batang nalunod at ang batang nagpapakita sa kanya ay ang batang nagbigti. Halos hindi nakatulog si Nico sa kaiisip. Pakiramdam niya ay mabaliw siya sa mga kakaibang kapitbahay. Nagtataka s'ya kung bakit kailangan pa siyang takutin gayong nakakausap naman niya si Mabel.
Kinabukasan, lakas loob siya pumunta sa abandonadong bahay. Umakyat siya sa bakod para makapasok sa bakuran. Siniyasat niya ang ang paligid. Sinubukan niyang pumasok sa loob subalit bigo siya, walang pwedeng daanan papasok. Sinilip niya ang bintana pero wala siyang nakitang palatandaan ng pagkilos. Umikot siya sa likod-bahay kung may posibleng daanan. Pinunusan niya ang bintanang salamin para makita ang loob at nang ididikit na niya ang mukha sa salamin ay bilang pagsulpot ng batang multo. Mata sa mata. Napaurong si Nico. Tumakbo palabas. Nakarehistro pa sa kanyang isip ang itsura ng bata kaya labis ang kanyang takot.
Habol ang hininga ni Nico. Pakiramdam niya ay pagod na pagod siya kaya hirap siyang umakyat sa bakod. Unti-unti ay namuo ang hanging malamig sa kanyang tabi. Pikit mata siyang tumalon sa bakod para di makita kung ano mang nilalang ang nasa tabi niya.
Mabilis siyang kumilos palayo sa bahay. Nanindig pa din ang kanyang balahibo.
"Iligtas mo ang kapatid mo! Lisanin n'yo ang lugar na 'to." wika ng isang pamilyar na boses kay Nico. Si Mabel.
"Lola! Lola!"
"Bakit na naman? Nagsisigaw ka na naman!" tila naasar pang wika ng matanda.
"Nasaan po si Arvin?!"
"Lumabas. Maglalaro lang daw..."
itutuloy...
"Bakit kuya?" nakasimangot na tanong ni Arvin. "Nakakagulat ka naman!"
Hindi alam ni Nico kung dala lang ng takot ang nakikita niya o may nagpaparamdam talaga sa kanya. Hindi naman niya masabi sa kapatid na may multo dahil baka hindi ito makatulog. "Magpalit ka ng damit. Sobrang dumi pala ng suot mo. Bakit ba naman nakadapa ka pa sa damuhan?" pag-iiba niya sa gustong sabihin.
Padabog na kumilos si Arvin papunta sa antigong aparador habang sinusundan siya ng tingin ni Nico. Napapalunok pa si Nico habang binubuksan ng kapatid ang aparador sa takot na baka nasa loob ang bata. Nakahinga siya ng maluwag nang wala namang multo sa loob. Subalit noong isara ni Arvin ang apador, lumitaw sa lumang salamin ang bata. Nakatitig kay Nico. Hindi kumukurap.
Halos mabaliw si Nico. Nakasabunot ang dalawang kamay sa buhok habang tumakbo palayo sa kwarto. "Bakit ako!!!!" Litong lito si Nico sa mga nangyayari.
"Apo ano ba? Anong nangyayari sa'yo?"
"Lola, may.. may... bata sa kwarto. Multo.."
"Huminahon ka nga!" Sumilip ang matanda subalit wala itong nakita. Maging si Arvin ay di man lang kinakitaan ng takot kung may multo nga sa loob. "Ano bang kalokohan 'to?"
"Hindi kalohan lola! Nagpapakita sa akin ang multo sa karegwa!" diin ni Nico. "Kaya siguro ipinagbawal ang pagpunta doon dahil susundan ng multo."
"Naku, apo. Kaya ipinagbabawal ang pagpunta sa ilog dahil nandoon si Ariston. Nabaliw ang taong iyon noong mamatayan ng mga anak. Nananakit siya sa mga taong pumupunta doon. Hindi naman mahuli dahil bihira magpakita."
"Namatayan ng mga anak?" may diin ang pagkakabigkas ni Nico ng salitang mga.
"Nalunod ang anak niya sa ilog noong biglang bumigay ang lupang kinatatayuan ng bata sa tabing ilog. Nagbigti naman ang isa pa niyang anak noong sisihin sa pagkamatay ng kapatid. Dahil doon nabaliw siya at iniwan ng asawa dahil sa pananakit nito."
"Saan po sila nakatira lola? Diyan ba sa abandonadong bahay malapit dito?"
"Oo. Bakit mo alam?" pagtataka ng matanda.
"May nakakwentuhan lang ako lola kanina. Si Mabel. Taga diyan sa kabila."
"Mabel? Ang anak ni Ariston na babae, Mabel ang pangalan. Walang linaw kung saan nga napunta ang batang 'yon. Napakaganda at malinong bata. Nag-aaral nga din ng HRM, second year na noong mawala.."
Lalong nanindig ang balahibo ni Nico. Nilukob siya ng takot. Natatandaan pa niyang hinawakan ni Mabel ang kanyang braso na lalong ikinalambot ng kanyang tuhod. Kung wala ng pumupunta sa karegwa, ang batang kalaro ng kanya kapatid kanina ay posibleng ang batang nalunod at ang batang nagpapakita sa kanya ay ang batang nagbigti. Halos hindi nakatulog si Nico sa kaiisip. Pakiramdam niya ay mabaliw siya sa mga kakaibang kapitbahay. Nagtataka s'ya kung bakit kailangan pa siyang takutin gayong nakakausap naman niya si Mabel.
Kinabukasan, lakas loob siya pumunta sa abandonadong bahay. Umakyat siya sa bakod para makapasok sa bakuran. Siniyasat niya ang ang paligid. Sinubukan niyang pumasok sa loob subalit bigo siya, walang pwedeng daanan papasok. Sinilip niya ang bintana pero wala siyang nakitang palatandaan ng pagkilos. Umikot siya sa likod-bahay kung may posibleng daanan. Pinunusan niya ang bintanang salamin para makita ang loob at nang ididikit na niya ang mukha sa salamin ay bilang pagsulpot ng batang multo. Mata sa mata. Napaurong si Nico. Tumakbo palabas. Nakarehistro pa sa kanyang isip ang itsura ng bata kaya labis ang kanyang takot.
Habol ang hininga ni Nico. Pakiramdam niya ay pagod na pagod siya kaya hirap siyang umakyat sa bakod. Unti-unti ay namuo ang hanging malamig sa kanyang tabi. Pikit mata siyang tumalon sa bakod para di makita kung ano mang nilalang ang nasa tabi niya.
Mabilis siyang kumilos palayo sa bahay. Nanindig pa din ang kanyang balahibo.
"Iligtas mo ang kapatid mo! Lisanin n'yo ang lugar na 'to." wika ng isang pamilyar na boses kay Nico. Si Mabel.
"Lola! Lola!"
"Bakit na naman? Nagsisigaw ka na naman!" tila naasar pang wika ng matanda.
"Nasaan po si Arvin?!"
"Lumabas. Maglalaro lang daw..."
itutuloy...
Mag-subscribe sa:
Mga Post (Atom)
follow this blog
