Class Reunion

Iba talaga ang nanay ko. Umuwi akong lasing na lasing pero wala akong nadinig kahit konting reklamo. Siya pa mismo ang tumakbo sa tindahan para bumili ng instant noodles upang bumaba ang tama ko. Pitong subo pa lang yata ay nailuwa ko na muli ang kinain ko. Hindi na ako nakaabot pa sa banyo kaya sa sahig ako nagkalat.

Pasado alas onse ng umaga ng magising ako sa sofa. May unan, kumot at malinis na din ang damit. Mahal talaga ako ng nanay ko kahit puro kalokohan lang ang hatid ko. Nahihiya din naman ako sa ginawa ko kaso may mga bagay lang na kahit iwasan ay talagang dadating. Para sigurong si Jong Hilario, kahit anong galing sa cartwheel minsan sasablay din.

Anak virgin ka pa ba?

Naging kakaiba ang kilos ni Marian. Hindi gaya ng dati na palangiti at madaling pakibagayan. Ngayon, malungkot ang kanyang katauhan at tila palagi may kinatatakutan. Madalas tahimik at palaging gustong mapag-isa.

Hindi mapigilang mangamba ni Roselle. Alam niyang may inililihim ang anak. Malaki kasi ang ipinagbago ng pakikitungo nito sa kanya. Halatang umiiwas sa mahabang usapan.

"Marian, anak, kamusta ang pag-aaral?"

"Mabuti naman po." Mahina at halos pabulong na sagot ng anak kay Roselle.

"Bakit parang nanamlay ka nitong mga nakaraan araw?"

"Hindi lang po naging maayos ang pakiramdam ko."

Salamat po!

PEBA honored notable Filipino OFW bloggers and OFW Supporters at the Teatrino, Promenade, Greenhills last December 16. Luckily, my blog was announced twice. :p

I am humbled and honored to have been selected as Best Blog in Luzon and Top 4 in OFW Supporters Category. (Sayang isang butas na lang may pamalit na sana ako sa nokia 1200 ko. lol). Thanks PEBA for recognizing my blog (kahit puno ng typo errors) at sa mga pambihirang taong bumuo ng parangal. Kudos! Goodluck sa mga future undertakings.

Love Bus - Chapter Seventeen

Love Bus

by arianne & panjo

Chapters 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |14 |15 | 16

"Kailang an ba talaga nagmamadali?" atungal ni Christine sa kaibigan. "Hello? Parang 24 hours ang byahe papuntang Baguio."

Kunot na ang noo ni Christine pero hindi siya pinapansin ni Miel. Kahit ibandera niya ang pawisang mukha ay di umepekto kay Miel para huminto.

"Sayang ang oras!"

"Magbabakasyon tayo di sasali ng karera! Isa pa matutulog din naman tayo sa bus. Maliban na lang kung gusto mo ng managinip kahit tirik ang araw at umasang makita ang prince charming mo!"

"Ano bang pinagsasabi mo diyan?" Pagkukunwari ni Miel na di alam ang tinutukoy ng kaibigan.

"For God's sake Miel! Ako pa ang paglilihiman mo, eh kahit frequency ng utot mo alam ko! I know pabalik-balik ka ng Baguio dahil umaasa ka pang makikita mo si Andrew."

Hinahanap ka ni inay!

Gboy! Hinahanap ka ni inay! Oo, ilang beses niya akong tinanong pero pangako di ko sinabi kung nasaan ka. Ayaw mo kasi malaman niya, di ba? Sinabi ko na lang nasa trabaho ka. Sa malayo. Minsan nga nakakatampo kasi parang di niya ako napapansin. Palaging ikaw lang. Parang invisible ako sa sariling bahay.

Hinihintay ka niya, Gboy. Ilang araw din na paulit-ulit niyang binanggit ang pangalan mo sa akin. Galit ka daw ba sa kanya kaya ayaw mong umuwi? Hindi ka daw kasi dumadalaw, sumusulat o di kaya ay tumawag. Gusto ka niya puntahan kaso sabi ko hindi ko alam kung nasaan ka.

Christmas Tree

"Aalis ka na po ulit, Papa?" tanong ng apat na taong gulang na si Bugoy sa ama.

"Oo anak. May sakit ang lola mo, kaya kailangan ko palagi siyang dalawin," tugon naman agad ni Mateo.

"Kailan ang balik mo? Sana bago magpasko... nandito ka." Niyakap ng bata ang ama. "Para may katulong kami sa pag-aayos ng Christmas tree."

"Sige, anak."

"Promise?"

Tumitig muna si Mateo kay Althea bago sumagot sa bata. "Pangako. Kailan na ba sumira ng promise si Papa?" Ginusot niya ang buhok ng bata bago tuluyang namaalam.

Abot-abot ang hikbi ni Althea habang sinusundan ng tingin si Mateo. Nangilid sa kanyang mga mata ang luha. Lumalaki na si Bugoy pero hindi pa nito alam ang katotohanang bumabalot sa relasyon nila ni Mateo. Hindi niya alam kung paano ipapaliwanag sa isang matanong na bata ang bihirang pagdating ng ama. Ayaw niyang saktan ang anak. Naramdaman niya ang mainit na yakap ni Bugoy sa kanyang likuran dahilan upang pumatak ang kanyang luha.

Parol

"Gusto kong yumaman," sagot ni Leroy sa tanong ng kalarong si Igle. "Para makabili kami ng parol."

Nagtawanan ang mga bata kahit seryoso ang sagot ni Leroy.

"Saranggola na lang ang gawin mong parol. Damihan mo na lang ng palamuti para magmukhang parol!" hirit ni Igle.

"Gusto ko iyong makislap tuwing gabi!" giit muli ni Leroy. "Iyong may ilaw."

Siguro mababaw ang hiling ng bata pero tumatak iyon sa isip ni Cesar na noo'y aksidenteng napadaan sa tambakan ng basura kung saan naglalaro ang mga bata. Anak ni Cesar si Leroy. Pamumulot ng basura ang pantawid nila ng gutom. Swerte na kung may kanin sa kanilang hapag kaya imposibleng makabili siya ng parol na kumikislap sa gabi. Hindi man niya nadinig huminga ang anak pero gusto pa din nitong matupad ang simpleng hiling nito.