Payong

Malakas ang buhos ng ulan. Stranded ang mga pasahero dahil sa naglalawang daan. Iniiwas niya ang kanyang sarili sa tilamsik na tubig mula humaharurot na tricycle. Napaurong siya ng bahagya at hinabol ng tingin ang driver ng tricycle.

Umupo siya sa baitang ng hagdan ng City Hall. Hinintay muna niya ang paghina ng buhos ng ulan tutal hindi naman siya nagmamadaling umuwi. Minasdan niya ang makapal na bilang ng taong nakikipag-unahang makasakay. Hindi maiwasang may nasasaktan dahil sa pagtutulakan o kaya naman ay may nadudulas dahil sa pagmamadali. Karaniwan na ang ganitong senaryo tuwing umuulan. Hindi uso ang salitang mapagbigay.

"Sorry..." Tiniklop ng babae ang dalang payong at agad kumuha ng tissue para ibigay sa lalaking napatakan ng tubig mula sa payong.

Binalewala niya ang alok ng babae. Iniunat niya ang kanyang binti. Kinuha ang panyo sa bulsa ng maong na pantalong para punasan ang kanyang braso at laylayan ng polo. "Okay lang," mahinang tugon niya.

Unang Pagbukas

Tulad ng pagbubukas ng isang kandado
may nakatagong kombinasyon sa bawat numero.
Hindi bubukas kung di tugma,
kung titigan; maluluma.

Ang may lirikong salita
ang nagbukas sa hiwaga .
Sa musika at ritmong tayo ang may gawa
Naghuhumiyaw ang kakaibang kataga.

Nilakbay ang bundok na matarik
Malalim ang dagat na sinisid
upang kombinasyon ay makamit
Ng sining sa likod ng pag-ibig.

want a copy? send an email to panjo@tuyongtintangbolpen.com

Stokwa - Maikling Kwento

Matagal ang pagkakatitig ko sa bag na nasa aking harapan. Maraming gumugulo sa isip ko habang tinatahak ang byahe patungong Tanauan. Umalis ako ng bahay para magkaroon ng kalayaan, tahimik na buhay at sa sariling disposisyon. Mahaba ang naging diskusyon namin kagabi ng aking ama tungkol sa career, pera at humantong pa sa panghahamak ng pagkatao. Hindi ako makapaniwala na mapagsasalitaan nya ako ng masama sa kabila ng mga nagawa kong tulong sa pamilya. Bago pa ako tuluyang palayasin, nagkusa na ako. Gusto kong patunayan sa kanya na kaya kong tumayo sa sarili kong paa nang hindi hihingi ng kahit konting tulong mula sa kanya. Hindi ko kayang tumagal sa isang bahay na walang tiwala ang mismong magulang.

Aral sa Isang Eskinita

"Nandyan po si Analie Regala?" tanong ko sa matandang babaeng may pinupunasang bata pagsapit ko ng Patria Village. Dinala ako ng aking mga paa sa 811 Lavander St. ng sikat na subdivsion base na din sa nakasulat sa sketch form. Naglalakihan ang mga bahay sa Village pero ang mga nakatira sa Lavander St. iba. Halos yari sa mahihinang materyales at plywood ang mga bahay sa lugar. Mataas na bakod ang naghahati sa dalawa. Salamin ng makasalungat na mundo ng kahirapan at karangyaan. Isang maliit na right of way ang ibinigay ng Patria na kasya lamang ang tao at isang aso ang nagsisilbing daan ng mga nakatira sa Lavander St para makarating ng highway.

"Naku! Wala pa po e. Kanina pang umaga umalis. Iniwan nga ang mga batang ito ng hindi man lang naliliguan e." sagot ng babae. "Hintayin mo na at baka parating na din."

"Kaano-ano n'yo po si Analie?" usisa ko.

"Anak ko. Sa bangko ka ba? Halos araw-araw may naniningil sa batang 'yon e."

Tumango ako. "Nag-aapply po kasi siya ng loan. Microfinancing po. Anak po ni Analie?" tukoy ko sa batang amoy bagong paligo na.