Skinpress Rss

Doon sa may Vergara


Litrato ni tuyong tinta ng bolpen.
May nagsabi sa akin na hindi pa pwedeng mamatay si Kardo sa Probinsyano kaya dapat umilag siya sa RPG. Hindi dahil sa mataas ang rating nito sa primetime kundi sa mga artistang tinetesting kung sisikat at para sa mga laos na pwede pang makabalik ng limelight. Testing waters ika nga ng mga burgis.

Iba't iba talaga ang topic kapag inuman kaya pati si Kardo napag-usapan. Hindi daw kasi nalalayo si Dalisay sa aming kapitbahay. Hindi pa pwede magretiro kahit nanlalagas na ang puting buhok kasi madami pang umaasa. Tapos bigla kaming nagtawanan. Late bloomer daw kasi ang matanda.


May UTI si pareng Omar. Tamad daw kasi siyang uminom ng tubig pero kaya nyang lumaklak ng isang dosenang redhorse kahit hindi naman bumibili. Madaming nainom si pare. Maya maya umiyak nang wala dahilan. Tama may UTI sya. Uminom Tapos Iyak. Naiscam pala sya. Hindi pera kundi sa pag-ibig. Matapos mag-invest ng feeling nawala na. ayun iyak si kolokoy.

Uuwi na Siya


Litrato ni tuyong tinta ng bolpen. Hindi maganda ang araw na ito. Ito na siguro ang tinatawag nilang maling bangon sa higaan. Inuuna ko ang kape bago ang asukal sa tuwing magtitimpla ako ng kape pero ngayon asukal muna sa pagbabakasakaling may mababago sa araw na ito.

"Uuwi na ang Papa mo. Susunduin na ng Mama mo. Kaalis-alis lang nila papuntang airport." Iniabot sa akin ni Lola ang plato ng hotdog at ilog. "Iikot mo ang plato mo." Ugali na sa pamilya namin na iikot ang platong kinakainan sa tuwing may paalis na myembro ng pamilya.

Si Nicole Hyala Kasi


Litrato ni tuyong tinta ng bolpen.
Umiiyak na naman si ate. Ilang araw na siyang hindi kumakain ng normal sa kanyang capacity. Gusto ko sana siyang lapitan subalit hindi ko alam kung paano at ano ang nararapat na salita para kalamayin ang loob niya. Wasak na naman siguro ang puso niya. Sumigaw si ate tapos umiyak. Nadagdagan na naman pala ang timbang.

Si James Yap Kasi


Litrato ni tuyong tinta ng bolpen.2008 pala noong huli akong nanood ng pelikula sa sinehan madalas kasi sa bus na lang.

Sinaniban ako ng anghel ng kasipagan kaninang umaga. Isinulong ko ang aparador pakanan sa pwesto ng inaagiw na computer monitor. Hindi ko na kailangan maghukay para makatuklas ng mina madalas matatagpuan ito sa likod o ilalim ng aparador. Nandoon pala ang nawawala kong pouch. Tanda ko pa na pinagbintangan ko si Gelo sa pagkawala nito. Muntik pa kami magkainitan. Magsorry pa kaya ako? Hindi na siguro. Sure ako hindi lang ako ang guilty ng ganito sa mundo. Tama?