image credit to komwari-a must a read!!! - CNN
-ang di magbasa kulang sa vitamins - kuya kim
-pagpasensyahan nyo na ang spelling at typos - principal
-ipamalita mo sa 10 tao at may swerteng darating sayo sa akinse at katapusan - unknown
Ako ang bida sa kwentong ito pero bakit hindi ko kontrolado ang sitwasyon. Isang malaking playground ang lahat ng umiikot sa akin at ako ang napiling paglaruan. Ang nakapaligid lamang sa akin ang maaring gumawa ng caricature lalo pa't hindi naman ako celebrity na may stalker. Hindi rin naman ako pulitiko na dapat bantayan ang kilos at lalong hindi si Dora na palaging dapat sundan.
Lumapit ako sa bulletin board at mabilis na ginusot ang drawing bago pa makarating si Kathy. Ayoko na ng gulo. Maayos na ang lahat sa amin. Nawala ang excitement kong pumasok, kung kanina ay halos lumipad ako sa kama ngayon kahit tansan paniguradong hindi ko matatalon.
"Recci, bakit maaga ka pumasok? Wala namang special para dumating ka ng maaga dito." Hindi ako maaring magkamali si Recci lamang ang pinagkwentuhan ko ng gala namin ni Kathy.
"Iniisip mong ako ang gumawa niyan? Matagal na akong pumapasok ng maaga ngayon ka pa ba magtataka?"
"Iyon nga e. Tuwing umaga at wala pa ako nangyayari ang lahat."
"Kakaiba ka, Men. Kakaiba. Kaya siguro tahimik ka noong first day mo dito kasi wala kang taong pinagtitiwalaan. Hindi na prehistoric era ngayon, hindi lahat ng kaharap mo cannibal. Matagal ng uso ang mutualism. Matuto ka na magtiwala."
"Eh sa palagay mo sinong gagawa nito?"
"Itanong mo sa babaylan mo! O kaya sa bathala ng mga lapis!" Halos umakyat lahat ng dugo ni Recci sa kanyang ulo. Palibhasa ay may kaitiman nagkulay ube siya. "Hayaan mo magpapalate ako baka tumigil na nga. Saka bakit ka apektado sa drawing kung balewala naman sayo ang lahat. Akala ko ba hindi mo type si Kathy." Hindi ako nakapagsalita matapos niyang magwalk-out at bumitaw ng dialog na pwedeng magpataob kay Coco Martin.
"Hoy! Tumbler ko!" ang tanging naisigaw ko.
Bakit nga ba ako masyadong nauulol sa drawing? Tapos na ang bully days hindi ako batang dapat matakot kung mapahiya. Kung gaano man ka-sarcastic ang drawing paniguradong naghahanap lamang ng saya ang gumawa nito pero kung hindi magpapaepekto malamang magsawa din. Nahihiya ako kay Recci. Naging kaibigan ko din s'ya kahit palaging inuubos ang stock ko ng kape.
"Bakit tulala ka d'yan? Kulang ka na naman ba sa tulog?"
Bakit ang mga tao ngayon bigla na lamang sumusulpot. Kung may sakit ako sa puso malamang under surgery na ako. Bigla tuloy bumilis ang tibok ng puso. "Hindi! Nagbabasa lang ako."
"Nagbabasa? Eh puro pictures lang ang nandyan sa bulletin board."
Sobrang babaw ko talagang magdahilan kaya malabo akong maging pulitiko paniguradong buking agad kapag nagsinungaling. "Ah eh, binabasa ko ang background ng mga pictures. Sobrang liliit nga kaya natagalan na ako. Saang lugar nga ba 'to, mukhang pamilyar e."
"Hay naku! Tumingin ka sa kanan mo, sa may stage lamang yan!"
"Kaya pala mukhang pamilyar."
"Ano 'yang nasa kamay mo?"
"Wala!" Ibinulsa ko na agad ang papel na may drawing ng caricature. "Pinagbalutan ko ng pagkain kaso inubos na ni Recci kanina. Patay gutom talaga ang isang iyon!"
"Tara pasok na tayo!"
Totoo nga! Umiikot lang ang kapalaran sa malas at swerte, ito na ang best time kasama si Kathy. We ate our lunch together and both namin naenjoy ang kwentuhan. Medyo nanakit lang kapag sobrang natutuwa lalo na kapag kabataan ang usapan. Nagrequest pa ako ng isang kanta pero bayaran ko daw siya. So nagcoffee kami together. Medyo weird ang pakiramdam kasi basta nagtatama ang aming mata bigla na lamang kaming nagkakatawanan. Ang matindi pa wala namang reason para tumawa.
Napag-usapan din namin ang caricature and sabi niya huwag ng intindihan dahil mapaparanoid lamang kami sa pag-iisip. Then bigla pumasok sa isip ko si Recci. Nasira ang pagkakaibigan namin dahil lamang sa pagkaparanoid ko sa caricature.
"Nagalit nga sa akin si Recci dahil pinagbintangan ko siyang gumawa nun e!"
"Hayaan mo na iyon! Sigurado ilang araw lamang nakabuntot na siya sa'yo. Hindi naman iyon nabubuhay ng walang kakapitan e."
"Sigurado ka?"
"Oo naman! 2nd art class na namin 'to kaya sigurado ako."
"Sana nga. Pero he deserves an apology."
"Wag na! Masyado ka namang mabait. Walang arte sa katawan iyon kaya hindi big deal doon ang mga sinabi mo. Sa sobrang simple niya pinapalampas niya lahat ng ginagawa sa kanya."
"Kilalang kilala mo siya ah!"
"Syempre."
Matagal na palang hindi ako tumututog ng gitara. Basta may nagtulak na lamang bigla sa akin para kunin ang gitara ni erpat. Akala ko nga hindi na ako marunong. Masarap talaga ang musika sa tenga kaya nagtataka ako kung bakit may mga taong nalulungkot kapag may nadidinig na particular na kanta. Siguro tama si erpat, ang musika lamang ang tanging may kakayahan para kausapin ang damdamin ng tao. Ang isang strum ng gitara ay maaring maghatid ng isang katerbang saya o kaya naman ay bariles ng mga luha.
"Kaibigan, tila yata matamlay.
Ang iyong pakiramdam,
At ang ulo mo sa kaiisip.
Ay tila naguguluhan,
Kung ang problema o suliranin.
Ay lagi mong didibdibin
Ay tatanda kang bigla
Pag tumulo ang luha
Hahaba ang iyong mukha
At ikaw ang siyang kawawa."
Paborito ni erpat ang APO, hindi lamang sa beat pati na din sa hatid na aral ng lyrics. Sa tuwing nakikita niya akong parang naluging tindero sa Baclaran, paborito niya akong kantahan. Para kaming tropa lang ni erpat kaya hindi mahirap mag-open. Sa lahat ng pinasok ko hindi nawala ang suporta niya hanggang sa pag-angat at pagbasak hindi siya nawala sa pag-alalay.
Nasa pangatlong stanza na ako nang biglang nag-ring ang cellphone ko. Mabilis kong tinakbo ang phone sa kusina sa pag-asang si Kathy ang tatawag. Ilang araw na din akong paranoid na sana may matanggap man lamang akong message o tawag mula kay Kathy. Sadly. hindi sya.
"Ralph!"
"Hello, who's this?" tanong ko agad sa hindi nakaregistered na number ng caller.
"Its me, Andrea. Sa bar! Bakit hindi ka na pumupunta dito?" Naibigay ko ba ang number ko kay Andrea? Hindi ko din matandaan.
"Ah, wala kasi akong maisip na gagawin d'yan e." Hindi ko trip uminom lalo na kapag may pasok kinabukasan.
"Wala namang ibang gagawin dito. Hindi naman pwedeng gumawa ng homework dito," pagbibiro niya.
"I mean, ayoko naman pumunta mag-isa."
"Nandito naman ako." Oo nga naman nandoon siya. Bukod sa witty makwento pa plus cute pa. "Oh and your friend is here! And Archie!"
"Friend?"
"Stop asking. I'll wait for you. Bye!"
Umeecho pa ang sinabi ni Andrea sa tenga ko. Sinong kaibigan ko ang nasa bar? "Oh know, Kathy!"
Sa mga ganitong pagkakataon, umaapaw ang andrelin ko pero ang kotse hindi. Nadiskarga pa yata ang baterya. Wala namang tambay na pwedeng magtulak at kung meron man, malamang ay umiwas sa may gulong na tetanus.
Napilitan akong magbyahe kahit wala sa plano ko ang lumabas ng gabi. Nandoon si Kathy pati si Archie. Subukan lamang ng Archie na iyon na bastusin si Kathy pagkakasyahin ko siya sa tetra pack ng bear brand.
Pumasok ako ng bar at sinalubong naman agad ni Andrea. Malikot ang mata ko habang kinakausap niya. Hinahanap ko si Kathy. Sa sobrang dami ng tao hindi ko agad siya makita. Kung hindi pa umupo ang babaeng nakaharang sa kanya hindi ko siya mapapansin.
Hindi ako napansin ni Kathy kahit kawayan ko siya. Palapit na sana ako ng makitang kong papunta sa kanila si Archie. Pagkatapos noon, bigla na lamang tumayo at nakangiting kumaway sa akin.
Palapit na sana ulit ako sa kanila nang may lalaking lumampas sa akin. Papunta siya direction nina Kathy at siya namang sinalubong ni Kathy at naupo kasama nila. Invisible ba ako talagang masaya lamang siya. Nang tinamaan ng ilaw ang lalaking lumampas sa akin, siya ang lalaking kasama niya noong makita ko siyang umiiyak sa tabi ng kalsada.
Bakit iba ang nararamdaman ko? Nagseselos ba ako?
-itutuloy...
Previous Chapter
Lumapit ako sa bulletin board at mabilis na ginusot ang drawing bago pa makarating si Kathy. Ayoko na ng gulo. Maayos na ang lahat sa amin. Nawala ang excitement kong pumasok, kung kanina ay halos lumipad ako sa kama ngayon kahit tansan paniguradong hindi ko matatalon.
"Recci, bakit maaga ka pumasok? Wala namang special para dumating ka ng maaga dito." Hindi ako maaring magkamali si Recci lamang ang pinagkwentuhan ko ng gala namin ni Kathy.
"Iniisip mong ako ang gumawa niyan? Matagal na akong pumapasok ng maaga ngayon ka pa ba magtataka?"
"Iyon nga e. Tuwing umaga at wala pa ako nangyayari ang lahat."
"Kakaiba ka, Men. Kakaiba. Kaya siguro tahimik ka noong first day mo dito kasi wala kang taong pinagtitiwalaan. Hindi na prehistoric era ngayon, hindi lahat ng kaharap mo cannibal. Matagal ng uso ang mutualism. Matuto ka na magtiwala."
"Eh sa palagay mo sinong gagawa nito?"
"Itanong mo sa babaylan mo! O kaya sa bathala ng mga lapis!" Halos umakyat lahat ng dugo ni Recci sa kanyang ulo. Palibhasa ay may kaitiman nagkulay ube siya. "Hayaan mo magpapalate ako baka tumigil na nga. Saka bakit ka apektado sa drawing kung balewala naman sayo ang lahat. Akala ko ba hindi mo type si Kathy." Hindi ako nakapagsalita matapos niyang magwalk-out at bumitaw ng dialog na pwedeng magpataob kay Coco Martin.
"Hoy! Tumbler ko!" ang tanging naisigaw ko.
Bakit nga ba ako masyadong nauulol sa drawing? Tapos na ang bully days hindi ako batang dapat matakot kung mapahiya. Kung gaano man ka-sarcastic ang drawing paniguradong naghahanap lamang ng saya ang gumawa nito pero kung hindi magpapaepekto malamang magsawa din. Nahihiya ako kay Recci. Naging kaibigan ko din s'ya kahit palaging inuubos ang stock ko ng kape.
"Bakit tulala ka d'yan? Kulang ka na naman ba sa tulog?"
Bakit ang mga tao ngayon bigla na lamang sumusulpot. Kung may sakit ako sa puso malamang under surgery na ako. Bigla tuloy bumilis ang tibok ng puso. "Hindi! Nagbabasa lang ako."
"Nagbabasa? Eh puro pictures lang ang nandyan sa bulletin board."
Sobrang babaw ko talagang magdahilan kaya malabo akong maging pulitiko paniguradong buking agad kapag nagsinungaling. "Ah eh, binabasa ko ang background ng mga pictures. Sobrang liliit nga kaya natagalan na ako. Saang lugar nga ba 'to, mukhang pamilyar e."
"Hay naku! Tumingin ka sa kanan mo, sa may stage lamang yan!"
"Kaya pala mukhang pamilyar."
"Ano 'yang nasa kamay mo?"
"Wala!" Ibinulsa ko na agad ang papel na may drawing ng caricature. "Pinagbalutan ko ng pagkain kaso inubos na ni Recci kanina. Patay gutom talaga ang isang iyon!"
"Tara pasok na tayo!"
Totoo nga! Umiikot lang ang kapalaran sa malas at swerte, ito na ang best time kasama si Kathy. We ate our lunch together and both namin naenjoy ang kwentuhan. Medyo nanakit lang kapag sobrang natutuwa lalo na kapag kabataan ang usapan. Nagrequest pa ako ng isang kanta pero bayaran ko daw siya. So nagcoffee kami together. Medyo weird ang pakiramdam kasi basta nagtatama ang aming mata bigla na lamang kaming nagkakatawanan. Ang matindi pa wala namang reason para tumawa.
Napag-usapan din namin ang caricature and sabi niya huwag ng intindihan dahil mapaparanoid lamang kami sa pag-iisip. Then bigla pumasok sa isip ko si Recci. Nasira ang pagkakaibigan namin dahil lamang sa pagkaparanoid ko sa caricature.
"Nagalit nga sa akin si Recci dahil pinagbintangan ko siyang gumawa nun e!"
"Hayaan mo na iyon! Sigurado ilang araw lamang nakabuntot na siya sa'yo. Hindi naman iyon nabubuhay ng walang kakapitan e."
"Sigurado ka?"
"Oo naman! 2nd art class na namin 'to kaya sigurado ako."
"Sana nga. Pero he deserves an apology."
"Wag na! Masyado ka namang mabait. Walang arte sa katawan iyon kaya hindi big deal doon ang mga sinabi mo. Sa sobrang simple niya pinapalampas niya lahat ng ginagawa sa kanya."
"Kilalang kilala mo siya ah!"
"Syempre."
Matagal na palang hindi ako tumututog ng gitara. Basta may nagtulak na lamang bigla sa akin para kunin ang gitara ni erpat. Akala ko nga hindi na ako marunong. Masarap talaga ang musika sa tenga kaya nagtataka ako kung bakit may mga taong nalulungkot kapag may nadidinig na particular na kanta. Siguro tama si erpat, ang musika lamang ang tanging may kakayahan para kausapin ang damdamin ng tao. Ang isang strum ng gitara ay maaring maghatid ng isang katerbang saya o kaya naman ay bariles ng mga luha.
"Kaibigan, tila yata matamlay.
Ang iyong pakiramdam,
At ang ulo mo sa kaiisip.
Ay tila naguguluhan,
Kung ang problema o suliranin.
Ay lagi mong didibdibin
Ay tatanda kang bigla
Pag tumulo ang luha
Hahaba ang iyong mukha
At ikaw ang siyang kawawa."
Paborito ni erpat ang APO, hindi lamang sa beat pati na din sa hatid na aral ng lyrics. Sa tuwing nakikita niya akong parang naluging tindero sa Baclaran, paborito niya akong kantahan. Para kaming tropa lang ni erpat kaya hindi mahirap mag-open. Sa lahat ng pinasok ko hindi nawala ang suporta niya hanggang sa pag-angat at pagbasak hindi siya nawala sa pag-alalay.
Nasa pangatlong stanza na ako nang biglang nag-ring ang cellphone ko. Mabilis kong tinakbo ang phone sa kusina sa pag-asang si Kathy ang tatawag. Ilang araw na din akong paranoid na sana may matanggap man lamang akong message o tawag mula kay Kathy. Sadly. hindi sya.
"Ralph!"
"Hello, who's this?" tanong ko agad sa hindi nakaregistered na number ng caller.
"Its me, Andrea. Sa bar! Bakit hindi ka na pumupunta dito?" Naibigay ko ba ang number ko kay Andrea? Hindi ko din matandaan.
"Ah, wala kasi akong maisip na gagawin d'yan e." Hindi ko trip uminom lalo na kapag may pasok kinabukasan.
"Wala namang ibang gagawin dito. Hindi naman pwedeng gumawa ng homework dito," pagbibiro niya.
"I mean, ayoko naman pumunta mag-isa."
"Nandito naman ako." Oo nga naman nandoon siya. Bukod sa witty makwento pa plus cute pa. "Oh and your friend is here! And Archie!"
"Friend?"
"Stop asking. I'll wait for you. Bye!"
Umeecho pa ang sinabi ni Andrea sa tenga ko. Sinong kaibigan ko ang nasa bar? "Oh know, Kathy!"
Sa mga ganitong pagkakataon, umaapaw ang andrelin ko pero ang kotse hindi. Nadiskarga pa yata ang baterya. Wala namang tambay na pwedeng magtulak at kung meron man, malamang ay umiwas sa may gulong na tetanus.
Napilitan akong magbyahe kahit wala sa plano ko ang lumabas ng gabi. Nandoon si Kathy pati si Archie. Subukan lamang ng Archie na iyon na bastusin si Kathy pagkakasyahin ko siya sa tetra pack ng bear brand.
Pumasok ako ng bar at sinalubong naman agad ni Andrea. Malikot ang mata ko habang kinakausap niya. Hinahanap ko si Kathy. Sa sobrang dami ng tao hindi ko agad siya makita. Kung hindi pa umupo ang babaeng nakaharang sa kanya hindi ko siya mapapansin.
Hindi ako napansin ni Kathy kahit kawayan ko siya. Palapit na sana ako ng makitang kong papunta sa kanila si Archie. Pagkatapos noon, bigla na lamang tumayo at nakangiting kumaway sa akin.
Palapit na sana ulit ako sa kanila nang may lalaking lumampas sa akin. Papunta siya direction nina Kathy at siya namang sinalubong ni Kathy at naupo kasama nila. Invisible ba ako talagang masaya lamang siya. Nang tinamaan ng ilaw ang lalaking lumampas sa akin, siya ang lalaking kasama niya noong makita ko siyang umiiyak sa tabi ng kalsada.
Bakit iba ang nararamdaman ko? Nagseselos ba ako?
-itutuloy...
Previous Chapter
