"Ken, pagod ka na," puna ni Tita Loida sa akin nang inabutan niya akong nakaidlip sa gilid ng kama ni Patricia. Hinawakan niya ang aking balikat dahilan upang magising ako sa aking pagkakaidlip. "Umuwi ka muna para makagpahinga."
"Gusto ko po sanang hintayin ang paggising ni Patricia."
"Alam ko ang nararamdaman mo pero tatlong araw na tayong naghihintay ng paggising niya." Hinawakan niya ang kamay ko at hinikayat umuwi. "Pero kailangan mo ng pahinga. Pwede ka namang bumalik dito at babalitaan ka namin kung may development."
Lumabas ako ng hospital na mabigat ang loob. Sinisisi ko pa din ang aking sarili sa nangyari sa kanya. Wala sana siya ngayon sa ospital kung pinagbigyan ko ang gusto niya. Kung naglaan sana ako ng sapat na oras, hindi aabot sa ganito.
Sumakay ako ng jeep pauwi. Tatlong araw na din ang ipinamalagi ko sa ospital simula noong isinugod ko siya doon. Tatlong araw na din siyang walang malay. Uminom ng sangkatutak na sleeping pills si Patricia. Inabutan ko pang bumubula ang bibig niya noon.
Maayos naman ang relationship namin. Hindi pala. Akala ko maayos ang relationship namin pero may dinaramdam pala si Patricia. Akala ko malawak ang pang-unawa niya sa tuwing sasabihin kong di tuloy ang lakad namin dahil sa trabaho ko. Akala ko, naunawaan niyang para sa amin ang lahat ng ginagawa kong pagsisikap. Hindi ko naman kasi siya kinakitaan ng pagtutol o reklamo. Lagi siyang nakangiti.
Sa kwento ng ka-roommate niyang si Agnes, masaya pa daw noong umaga si Patricia. Nagluto pa nga daw ito ng pagkaing pagsasaluhan sana namin. Tinawagan ko si Patricia na bukas na lang ako makikipagkita dahil may presentation pa ako maaring gabi na matapos. Naghintay daw si Patricia sabi ni Agnes. Nadismaya siya noong hindi ako dumating sa anniversary date namin pero di nila inaasahan na hahantong sa suicide. Nagulat na lang ako noong bigla akong tinawagan ni Agnes. Umiiyak. Takot. Garalgal ang boses. Mabilis akong pumunta sa iuupahan nila at isinugod sa ospital si Patricia.
Habang binabagtas ko ang daan pauwi hindi ko mapigilang mapaluha. Nagsisisi. Ilang beses akong bumulong sa aking magkadaop na palad, humiling akong maging maayos ang lahat. Dugsungan pa ang buhay ni Patricia. Babawi ako kapag nagbalik na ang ulirat ni Patricia. Maglalaan na ako ng sapat na oras. Susuklian ko ang pagmamahal niya. Mahal siya. Mahal na mahal.
"Manong, bayad po. Dasma po." Pinahid ko ang aking luha
"Sukli oh."
"Kulang po, isa lang pong Dasma."
"Isa lang? Hindi pa nagbabayad ang kasama mo," pangangatwiran ng driver. "Iyang babaeng nakayakap sa'yo!"
Tumunog ang aking cellphone kaya di ko nabigyan ng pansin ang sinabi ng driver. Si Tita Loida. Gusto kong sumigaw sa labis na hinagpis. Hanggang sa huling sandali hindi ko kasama si Patricia.
"Gusto ko po sanang hintayin ang paggising ni Patricia."
"Alam ko ang nararamdaman mo pero tatlong araw na tayong naghihintay ng paggising niya." Hinawakan niya ang kamay ko at hinikayat umuwi. "Pero kailangan mo ng pahinga. Pwede ka namang bumalik dito at babalitaan ka namin kung may development."
Lumabas ako ng hospital na mabigat ang loob. Sinisisi ko pa din ang aking sarili sa nangyari sa kanya. Wala sana siya ngayon sa ospital kung pinagbigyan ko ang gusto niya. Kung naglaan sana ako ng sapat na oras, hindi aabot sa ganito.
Sumakay ako ng jeep pauwi. Tatlong araw na din ang ipinamalagi ko sa ospital simula noong isinugod ko siya doon. Tatlong araw na din siyang walang malay. Uminom ng sangkatutak na sleeping pills si Patricia. Inabutan ko pang bumubula ang bibig niya noon.
Maayos naman ang relationship namin. Hindi pala. Akala ko maayos ang relationship namin pero may dinaramdam pala si Patricia. Akala ko malawak ang pang-unawa niya sa tuwing sasabihin kong di tuloy ang lakad namin dahil sa trabaho ko. Akala ko, naunawaan niyang para sa amin ang lahat ng ginagawa kong pagsisikap. Hindi ko naman kasi siya kinakitaan ng pagtutol o reklamo. Lagi siyang nakangiti.
Sa kwento ng ka-roommate niyang si Agnes, masaya pa daw noong umaga si Patricia. Nagluto pa nga daw ito ng pagkaing pagsasaluhan sana namin. Tinawagan ko si Patricia na bukas na lang ako makikipagkita dahil may presentation pa ako maaring gabi na matapos. Naghintay daw si Patricia sabi ni Agnes. Nadismaya siya noong hindi ako dumating sa anniversary date namin pero di nila inaasahan na hahantong sa suicide. Nagulat na lang ako noong bigla akong tinawagan ni Agnes. Umiiyak. Takot. Garalgal ang boses. Mabilis akong pumunta sa iuupahan nila at isinugod sa ospital si Patricia.
Habang binabagtas ko ang daan pauwi hindi ko mapigilang mapaluha. Nagsisisi. Ilang beses akong bumulong sa aking magkadaop na palad, humiling akong maging maayos ang lahat. Dugsungan pa ang buhay ni Patricia. Babawi ako kapag nagbalik na ang ulirat ni Patricia. Maglalaan na ako ng sapat na oras. Susuklian ko ang pagmamahal niya. Mahal siya. Mahal na mahal.
"Manong, bayad po. Dasma po." Pinahid ko ang aking luha
"Sukli oh."
"Kulang po, isa lang pong Dasma."
"Isa lang? Hindi pa nagbabayad ang kasama mo," pangangatwiran ng driver. "Iyang babaeng nakayakap sa'yo!"
Tumunog ang aking cellphone kaya di ko nabigyan ng pansin ang sinabi ng driver. Si Tita Loida. Gusto kong sumigaw sa labis na hinagpis. Hanggang sa huling sandali hindi ko kasama si Patricia.
