Love Bus
by arianne & panjo
Chapter 1 |
Mabilis na tumakbo si Miel patungo sa bus para di maunahan ng mga chance passengers. Sayang ang ipinaghintay niya kung maagawan lang siya ng upuan. Kahit mabigat ang mga dalang gamit ay nagawa niyang makatakbo ng mabilis at makasingit sa mga nagkumpulang tao sa terminal.
"Hay naku buti nalang hindi pa puno 'tong bus." bulong ni Miel sa sarili. Hinihingal pa siyang umakyat sa bus.
Dahil na din siguro sa dami ng gustong makauwi sa kani-kanilang probinsya, kaunti nalang ang bakanteng upuan. Anumang sandali ay aalis na ang bus. Halos magreklamo siya sa kakabukaka dahil sa mga malalaking bag na nakaharang sa daanan. Pakiramdam niya ay mahahalit ang singit niya.
Kahit may seat number pinili niyang maupo sa may tabi ng bintana para makasandal. Gusto din niyang makita ang mga nangyayari sa labas o kung malapit na siya sa Baguio. Pakikiusapan na lang niya ang katabi na magpalit sila ng pwesto. Madalas naman niyang gawin iyon tuwing pupunta ng Baguio.
"Perfect!" masayang wika ni Miel sa sarili. Matapos ayusin ang dala dalang mga bag ay sumalampak na siya sa kanyang upuan. Isinalpak ang earphones sa tenga, saka itinodo ang volume ng iPod niya. Parang nasa bahay lang siyang prenteng naupo.
Habang hinihintay umandar ang bus, napatulala si Miel. Nadala siya ng kantang pinapakinggan niya. Di lang ikaw ni Juris. Muli ay nanumbalik sa isip ang mga nangyari noong nakaraan na naging dahilan upang takasan niya ang magulong buhay sa siyudad at mas pinili niyang umakyat sa Baguio. Kailangan niyang sagipin ag kanyang sarili bago pa siya tuluyang masaktan at bumigay. Hanggang ngayon ay hindi parin niya matanggap na niloko siya ng lalaking pinag alayan niya ng kanyang mundo. Nangilid ang luha sa kanyang mata.
"Ay nako tama na nga ang drama! Kinaya ko na noon na wala siya. Kakayanin ko din ngayon. Alam ko mahirap. Pero kakayanin ko. Sa Baguio sisimulan kong muli ang buhay ko," determinadong wika niya sa sarili. Pinahid niya ang luhang kanina pa gustong kumawala sa kanyang mga mata. "Sayang din ang make-up ko noh! Mahal din to," tatawa-tawang usal niya.
Tinakpan niya ang mukha ng kanyang jacket para di mapansin ng tao ang kanyang pugtong mata. Sa pag-eemote niya, hindi niya namalayan na may lumapit na sa tabi niya.
"Excuse me, miss nakaupo po kayo sa maling pwesto," wika nito kay Miel.
"Palit na lang tayo, mahiluhin kasi ako kapag diyan ako nakapwesto," palusot ni Miel. Inalis niya ang takip na jacket at bumulaga sa kanya ang lalaking binulyawan niya kanina.
"Ikaw na naman!" may pagkaasar na wika ni Andrew. "Kung mamalasin nga naman oh."
"Oh? Bakit gulat na gulat ka?! Isang lugar lang ang pupuntahan natin at sa isang bus lang tayo nakasakay." Nagtaas pa si Miel ng kilay sa lalaki. "Isa pa magkasunod tayo sa pila. Pwede kang bumaba para di ka malasin."
"Alam mo, kanina mo pa ako pinipikon! Pasalamat ka babae ka."
"Salamat," sarkastikong sagot ni Miel. "Now, say walang anuman."
"Talaga naman oh!"
"Manahimik ka na lang. Kung di ka magsasalita di tayo magkakapikunan!" Tinakpan muli ni Miel ang mukha para di makita ang kaharap.
"Siya na nga itong nanlamang siya pa matapang," pabulong bulong na wika ni Andrew.
Habang nasa byahe hindi mapigilan ni Miel mapakanta. Sa isip niya, bagay na bagay sa lalaking minahal niya ang "I love the way you lie" kaya napapalakas pa ang boses niya.
"Ano ba miss! Hindi lang ikaw ang sakay ng bus na 'to. Nakakabulabog ka eh!" iritadong bulyaw ni Andrew sa katabi.
"Ha? Ano yun?" Nagtatakang tanong ni Miel habang hinuhugot ang nakasaksak na earphone sa tenga.
"Kung pwede ba huwag ka ng kumanta! Magbigay ka naman ng konsiderasyon sa nagpapahinga."
Hindi na napigilan ni Miel ang sarili. "Alam mo kanina ka pa!" Pinairal muli ni Miel ang katarayan. "Dami mong reklamo. Sana naghotel ka na lang kung gusto mo matulog!"
"Bwisit! Kung may ibang upuan nilayasan na kita."
"Magtiis ka! Alam mong wala kang choice dami mo sinasabi. Gulo mo! Buti pa ang buhok mo maayos. Sana buhok ka na lang."
-- itutuloy
"Hay naku buti nalang hindi pa puno 'tong bus." bulong ni Miel sa sarili. Hinihingal pa siyang umakyat sa bus.
Dahil na din siguro sa dami ng gustong makauwi sa kani-kanilang probinsya, kaunti nalang ang bakanteng upuan. Anumang sandali ay aalis na ang bus. Halos magreklamo siya sa kakabukaka dahil sa mga malalaking bag na nakaharang sa daanan. Pakiramdam niya ay mahahalit ang singit niya.
Kahit may seat number pinili niyang maupo sa may tabi ng bintana para makasandal. Gusto din niyang makita ang mga nangyayari sa labas o kung malapit na siya sa Baguio. Pakikiusapan na lang niya ang katabi na magpalit sila ng pwesto. Madalas naman niyang gawin iyon tuwing pupunta ng Baguio.
"Perfect!" masayang wika ni Miel sa sarili. Matapos ayusin ang dala dalang mga bag ay sumalampak na siya sa kanyang upuan. Isinalpak ang earphones sa tenga, saka itinodo ang volume ng iPod niya. Parang nasa bahay lang siyang prenteng naupo.
Habang hinihintay umandar ang bus, napatulala si Miel. Nadala siya ng kantang pinapakinggan niya. Di lang ikaw ni Juris. Muli ay nanumbalik sa isip ang mga nangyari noong nakaraan na naging dahilan upang takasan niya ang magulong buhay sa siyudad at mas pinili niyang umakyat sa Baguio. Kailangan niyang sagipin ag kanyang sarili bago pa siya tuluyang masaktan at bumigay. Hanggang ngayon ay hindi parin niya matanggap na niloko siya ng lalaking pinag alayan niya ng kanyang mundo. Nangilid ang luha sa kanyang mata.
"Ay nako tama na nga ang drama! Kinaya ko na noon na wala siya. Kakayanin ko din ngayon. Alam ko mahirap. Pero kakayanin ko. Sa Baguio sisimulan kong muli ang buhay ko," determinadong wika niya sa sarili. Pinahid niya ang luhang kanina pa gustong kumawala sa kanyang mga mata. "Sayang din ang make-up ko noh! Mahal din to," tatawa-tawang usal niya.
Tinakpan niya ang mukha ng kanyang jacket para di mapansin ng tao ang kanyang pugtong mata. Sa pag-eemote niya, hindi niya namalayan na may lumapit na sa tabi niya.
"Excuse me, miss nakaupo po kayo sa maling pwesto," wika nito kay Miel.
"Palit na lang tayo, mahiluhin kasi ako kapag diyan ako nakapwesto," palusot ni Miel. Inalis niya ang takip na jacket at bumulaga sa kanya ang lalaking binulyawan niya kanina.
"Ikaw na naman!" may pagkaasar na wika ni Andrew. "Kung mamalasin nga naman oh."
"Oh? Bakit gulat na gulat ka?! Isang lugar lang ang pupuntahan natin at sa isang bus lang tayo nakasakay." Nagtaas pa si Miel ng kilay sa lalaki. "Isa pa magkasunod tayo sa pila. Pwede kang bumaba para di ka malasin."
"Alam mo, kanina mo pa ako pinipikon! Pasalamat ka babae ka."
"Salamat," sarkastikong sagot ni Miel. "Now, say walang anuman."
"Talaga naman oh!"
"Manahimik ka na lang. Kung di ka magsasalita di tayo magkakapikunan!" Tinakpan muli ni Miel ang mukha para di makita ang kaharap.
"Siya na nga itong nanlamang siya pa matapang," pabulong bulong na wika ni Andrew.
Habang nasa byahe hindi mapigilan ni Miel mapakanta. Sa isip niya, bagay na bagay sa lalaking minahal niya ang "I love the way you lie" kaya napapalakas pa ang boses niya.
"Ano ba miss! Hindi lang ikaw ang sakay ng bus na 'to. Nakakabulabog ka eh!" iritadong bulyaw ni Andrew sa katabi.
"Ha? Ano yun?" Nagtatakang tanong ni Miel habang hinuhugot ang nakasaksak na earphone sa tenga.
"Kung pwede ba huwag ka ng kumanta! Magbigay ka naman ng konsiderasyon sa nagpapahinga."
Hindi na napigilan ni Miel ang sarili. "Alam mo kanina ka pa!" Pinairal muli ni Miel ang katarayan. "Dami mong reklamo. Sana naghotel ka na lang kung gusto mo matulog!"
"Bwisit! Kung may ibang upuan nilayasan na kita."
"Magtiis ka! Alam mong wala kang choice dami mo sinasabi. Gulo mo! Buti pa ang buhok mo maayos. Sana buhok ka na lang."
-- itutuloy
