 |
| image credit to orig owner |
"Tara! Inom na lang tayo! Tutal kasalanan ko naman!" sigaw ko kay Dan. "Hindi man kayo ang itinadhana at least naging masaya naman kayo. Nagmahalan."
Likas na sa tao ang pagsilver-lining sa mga pangyayaring medyo sumablay lalo na kapag puso ang usapan. Tipong ayaw natin masaktan ang isang tao kaya gumagawa tayo ng senaryo upang palakasin ang loob. Pilit natin ipinaalam na may bahaghari pagkatapos ng ulan. Pero ang katotohanan walang salita na sapat para dumamay. Hindi natin pwede takpan ang malaking butas ng bubble gum. Hindi tama ang at least o silverlining. Hindi nito mapapagaan ang loob bagkus liliit ang tingin sa sarili. Pero ano magagawa natin? Gusto natin dumamay. Siguro huwag na magsalita at iparamdam na hindi siya nag-iisa.
"Hindi ko kasi inaasahan . Bakit mabilis siya magdesisyon?"
"Pards iba kasi mag-isip si Thea. Mas pipiliin niya masaktan kesa umasa."
Si Thea ang tipo ng babae na handang masaktan huwag lang masira ang tiwala sa taong mahal niya. Bago pa pumasok sa relasyon ay malinaw na ito sa kanila kaya binuntutan talaga ni Dan.
"Sabi ni Thea kailangan namin maghiwalay bago pa ang graduation. Uuwi siya sa Bacolod at hindi sigurado kung makababalik pa. Hindi siya naniniwala sa long distance relationship. Madali magbigay ng tiwala pero mahirap umasa."
"Sorry talaga pards. Pinilit pa kasi kita."
Pinilit kong pormahan ni Dan si Thea kahit ayaw niya magkasyota. Lagi naman sila magkasabay umuwi dahil pareho silang taga Siniloan kaya hindi problema ang pagpapansin.
"Hindi ko trip pards. Kita mo naman maikli ang shorts pero mahaba ang pilik."
"Don't me. Lagi ka ngang pasekreto ng tingin. Tapos kapag uwian laging sa tapat ka nya umuupo. Peram ng phone mo."
"Ano gagawin mo?"
"Basta."
"Loko ka!" Pagkatapos kong kunan ng pic si Thea ginawa ko agad wallpaper. "Nakakahiya!"
"Inspirasyon pards!" Tumakbo ako palapit kay Thea at nakipagkwentuhan at pasimple ipinakita ang screen ng phone ni Dan.
"Teka ako ba yan?" tanong ni Thea. Huli ka balbon kumagat sa bitag.
"Ikaw ba to? Aba. Hindi ko napansin. Kay Dan to e. Nakitext kasi ako. "
"Baka magkavirus yan!"
"Pakiligin mo naman yung tropa ko. Boring buhay nyan e. Save mo naman number mo. Mabait naman yan."
At doon nga nagsimula. Iniisip na ni Dan kung paano bukas. Ano bukas. San bukas. Ano itsura nila bukas.Hanggang sila na bukas. Basta naging sila at ngayon naghihiwalay na sila.
"Pards may ginawa ka na ba para pigilan?"
"Buo na ang loob nya e. Kung ldr daw alinman sa magkaroon ng bago o maging matabang. Kakainin ang oras ng trabaho o mga bagong tao. Mapaparanoid. Magdududa. Sa totoo lang sinabi nya yun bago pa maging kami. Akala ko love will change her mind."
Wala naman talaga naitutulong ang alak sa mga taong mga wasak na pagkatao. May mga pagkakataon nga lang na sumasarap ang usapan habang humahaba ang inuman. Bagay na hindi mangyayari kung softdrinks at tinapay ang tinitira.
"Broken at lasing ka talaga. Di ka naman umiienglish dati. "
"Ano dapat ko gawin?"
"Text mo. Magthank you ka. Tandaan mo, hindi man kayo ang itinadhana at least natuto ka. Nagtagpo ang landas nyo at nagkakilala."
"Sige pards." Sa lahat siguro ng pangyayari sa buhay ng tao ang pamamaalam ang pinakamahirap. Walang maganda paraan. Wala tamang approach. Lahat nasa pagtanggap. "Nagreply pards."
"Ano sabi?"
"Tandaan mo, hindi man tayo ang itinadhana at least natikman natin ang isa't isa.
